Lionder in Athens

 Αγαπητό 2020,  Στο καλό και να μην μας γράφεις!!! Μας ταλαιπώρησες, μας έδωσες μία γερή γροθιά και μας είδες να πέφτουμε, να πέφτουμε, και να πέφτουμε μέχρι να πιάσουμε πάτο. Μας έπιασες από τα πόδια, μας αναποδογύρισες και έπειτα μας εκτίναξες προς τα κάτω μπας και έχουμε κανένα ψυχικό απόθεμα ακόμα στις τσέπες μας. Ήθελες να μας το πάρεις κι αυτό. Για αυτό όχι. Δεν είσαι αγαπητό, 2020. Είσαι μισητό, και δεν το περίμενα να καταλήξεις έτσι.  Μήνες τώρα σχεδιάζω να γράψω αυτό το άρθρο γιατί με κάθε χτύπημα αυτής της χρονιάς, ερχόταν μαζί και η σκέψη "έχω να σου σούρω, 2020, θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις! Κάτσε να τελειώσεις, να δω πόσο ακόμα θα χτύπησεις, και θα σου γράψω ένα άρθρο όλο δικό σου. Θα στολίζουν οι άλλοι το δέντρο, και εγώ θα σε στολίζω αλά γαλλικά (είσαι βγε κουτό ένα μαλακιστηγί!).  Αλλά να σου πω κάτι... δεν σου αξίζει! Δεν αξίζεις άλλο άρθρο με το όνομά σου επικεφαλίδα. Ούτε άλλο άρθρο με εκείνο τον γιόκα σου, που έχεις κορώνα στο κεφάλι! (ο νοών νοείτω, ονόματα δ

Κάποιους μήνες πριν είχα αρχίσει να βλέπω ψυχοεκπαιδευτικά βιντεάκια στο διαδίκτυο που είχαν να κάνουν με την τοξικότητα, και όταν είχα μιλήσει σε έναν γνωστό μου για όλο αυτό, έκλεισε τα αφτιά του όταν άκουσε τον όρο, γιατί θεωρούσε πως πλέον έχει πολυχρησιμοποιηθεί. Για να συνεχίσω την συζήτηση που είχα ανοίξει, αντί να λέω τοξικός, έλεγα ξωτικός και κάπως έτσι το θέμα λύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Τι σημαίνει τοξικότητα; Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια, τοξικότητα είναι η διαβάθμιση της δυνατότητας μιας ουσίας να προκαλέσει βλάβη σε έναν οργανισμό (αυτολεξεί μεταφορά παρακαλώ πολύ). Έπειτα προβαίνει στην περαιτέρω επεξήγηση της τοξικότητας μιλώντας για τις τοξικές ουσίες και αναφέροντας κάτι σύμβολα χημείας, κι όπως καταλαβαίνετε κάπου εδώ σταματάει να είναι πηγή μας η Βικιπαίδεια γιατί με την χημεία δεν τα πάω καθόλου καλά. Όμως, όπως ακριβώς το έθεσε η Βίκυ (το Βικάκι) για την τοξικότητα, έτσι ακριβώς θα εξηγούσα και σε κάποιον τι σημαίνει τοξικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις και τι

Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν χρυσό κανόνα που εφαρμόζω στην ζωή μου, εδώ και πολλά χρόνια, και με έχει σώσει από πολλές άσχημες και κακοποιητικές για την ψυχολογία μου καταστάσεις. Και αυτός είναι ο εξής: Δεν κατηγορώ ποτέ τον εαυτό μου όταν δεν έχω να φταίξω κάπου. Είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να αντιληφθούμε όταν μια κατηγορία μας χτυπάει την πόρτα και μας ζητά να την δεχτούμε. Και πολλοί έχουμε μεγαλώσει σε οικογένειες και περιβάλλοντα που πολλές φορές "φταίγαμε" για τον τρόπο που ένιωθαν οι άλλοι. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Κλασσική ελληνική οικογένεια... Μάθαμε να την αγαπάμε, μα δεν είναι αψεγάδιαστη... Έχει πολλά ψεγάδια. Φαντάζομαι πως οι άνθρωποι που έχουν δεχτεί ψυχολογικό πόλεμο και εκφοβισμό (στο σχολείο, στην οικογένεια, οπουδήποτε) για πράγματα που δεν μπορούσαν να ελέγξουν είναι οι ίδιοι που θα εφαρμόσουν πρώτοι πρώτοι τον παραπάνω κανόνα. Είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν. Μιλώντας για τον εαυτό μου, έχω δεχτεί αρκετό bullying στο σχολείο και έτσι έμαθα από μ

Οι καλλιτέχνες είχαν πάντα μια ξεχωριστή θέση στο μυαλό των ανθρώπων, είτε θετική, είτε αρνητική. Πάντα θυμάμαι γνωστούς μου να λένε "ε αυτός είναι καλλιτέχνης, τι περιμένεις; Όλοι αυτοί έχουν μια τρέλα" ή "Οι αληθινοί καλλιτέχνες είναι τρελοί, δεν είναι καλά στα μυαλά τους". Ταυτόχρονα όμως με αυτή την άποψη, οι καλλιτέχνες απέπνεαν πάντα σεβασμό από τους γύρω τους... τουλάχιστον στην θεωρία. (Γιατί αν αναφερθώ στην πράξη, θα πρέπει να αναφέρω και το μέτρο της κυβέρνησης λίγους μήνες πριν να μην δικαιούνται το επίδομα, και θα εκνευριστώ).     Ποτέ δεν μου άρεσε να κατατάσσω τους καλλιτέχνες σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων. Γιατί επειδή τυχαίνει να είμαι κι εγώ ένας, δεν θα ήθελα κάποιος να με σέβεται ή να με μισεί εξαιτίας αυτής μου της ιδιότητας. Σαν καλλιτέχνης έχω δεχθεί πολύ όμορφη αντιμετώπιση από τον κόσμο αλλά και πολύ άσχημη. Στο οικογενειακό μου περιβάλλον υπάρχουν άνθρωποι που με υπολογίζουν σαν κάτι διαφορετικό, "εσύ είσαι καλλιτέχνης, έχεις άλλο

Γεια σας, είμαι ο Λέανδρος και είμαι ένας αρκετά ειλικρινής άνθρωπος. Πρώτα από όλα, είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και αυτό ήταν κάτι που μου πήρε χρόνια για να καταφέρω. Ο κόσμος στον οποίο γεννιόμαστε ίσως να μην μοιάζει με αυτό που είναι πραγματικά, τουλάχιστον τα παιδικά μας χρόνια: κοιτάμε την ζωή μέσα από τα μάτια των γονιών μας, των κηδεμόνων μας, των μεγαλύτερων ανθρώπων που μας μεγαλώνουν, κι ό,τι είναι άσπρο για αυτούς, είναι άσπρο και για μας.  Αλλά εκεί κάπου στην εφηβεία είναι που αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την οφθαλμαπάτη στην οποία είχαν συνηθίσει τα μάτια μας, και έπειτα όταν ενηλικιωνόμαστε, ερχόμαστε σε σύγκρουση με την καθαρή κι απτή πραγματικότητα (όχι όλοι, πολλοί συνεχίζουν να μένουν στο συννεφάκι τους, είτε ασυνείδητα, είτε συνειδητά). Σε έναν λοιπόν κόσμο του οποίου η ειλικρίνεια συνδεόταν με εκείνη των γονιών μας, πόσο ειλικρινείς μπορούμε να είμαστε εμείς;  Εννοείται πως η απάντηση είναι σχετική και υποκειμενική, όπως τα περισσότερα πράγματα στην ζωή γι

Για κάποιο λόγο που δεν μπόρεσα ποτέ να μάθω, οι άνθρωποι είχαν πάντα την ανάγκη να ορίζουν και να καθορίζουν το "σωστό" σε μια κοινωνία. Μπορώ να υποθέσω ότι αυτό συνέβαινε για να μπορεί να επικρατήσει μια τάξη και κάποιου είδους δικαιοσύνη, ώστε όλοι να υπακούν τους ίδιους νόμους και όλοι να τιμωρούνται με την ίδια τιμωρία όταν εγκληματούν. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η ανάγκη για επίτευξη της τάξης παρενέβη και σε θέματα τα οποία δεν επηρεάζουν κάπως ούτε την δικαιοσύνη και την νομοθεσία μιας κοινωνίας, ούτε τίποτα; Είναι θέματα ανούσια, θα έλεγα, και ένα από αυτά είναι τα πρότυπα ομορφιάς.  Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου ο κόσμος γύρω μου είχε διαμορφωθεί με συγκεκριμένους κανόνες και κώδικες συμπεριφοράς οι οποίοι εξαρτιούνταν...από το ποιος είσαι. Ή μάλλον για να το θέσω πιο σωστά: από το ποιος έτυχε να γεννηθείς! Κι έτσι όλοι άρχισαν να υιοθετούν αυτές τις συμπεριφορές, να τις μοιράζονται, να τις περνούν από γενιές σε γενιές, για να φτάσουμε τελικά να υπακούμε άγραφους (

Αυτό το άρθρο το έχω γράψει στο μυαλό μου τουλάχιστον 20 φορές πριν καταλήξω σήμερα να κάθομαι και όντως να το γράφω. Η ιδέα είχε έρθει κάποιους μήνες πριν, είχε σχεδόν εισβάλει στο μυαλό μου με το έτσι-θέλω, αφού προσπαθούσα κι εγώ ο κακομοίρης να εξηγήσω συμπεριφορές, να βρω απαντήσεις και να λύσω προβλήματα. Κι όσο κι αν ήθελα να τραβήξω και τους ανθρώπους που μου τα δημιουργούσαν αυτά τα προβλήματα μαζί μου, τελικά τα κατάφερα μια χαρά και μόνος μου. Μην σας πω, ότι μόνος σου τα λύνεις κάτι τέτοια. Φιλότιμο για συνεννόηση από την άλλη μεριά...ούτε σε ανέκδοτο. Πάλι καλά. Γιατί σιχαίνομαι τα ανέκδοτα. Σίγουρα έχουμε νιώσει πολλές φορές πως μιλάμε σε τοίχο. Κι ενώ για μένα κάτι τέτοιο δεν θα ήταν και τελείως άγνωστο, αφού μπορώ να μιλάω μόνος μου με τις ώρες (δεν είναι κάτι, όλα καλά), δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μου την δίνει όταν μιλάω σε κάποιον, και ο ακροατής...στέκεται μπροστά μου και στα αφτιά του...μαρμελάδα που 'λεγαν και οι παλιοί. Και όχι, μην παρεξηγηθώ, δεν