Lionder in Athens

Φέρε το τσάι και έλα να τα πούμε. Σκηνικό: Κάθομαι στο πατρικό μου στην Κρήτη, η οικογένεια διάσπαρτη από τον ένα καναπέ στον άλλον, η τηλεόραση κλασσικά ανοιχτή παίζει διαφημίσεις χωρίς σταματημό, μιλάμε για διάφορα και σκέφτομαι πως κάτι τις λείπει. Παίρνω τον υπολογιστή, τοποθετώ και το τσαγάκι μου δίπλα από το πληκτρολόγιο, σε θέση που να μπορεί να το φτάσει με ευκολία το δεξί μου χέρι, και αφού όλα είναι όπως πρέπει να είναι, ξεκινάμε το γράψιμο. Εν όψει του νέου έτους, νιώθω πως υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να αλλάξουν: σε μένα, σε σένα, στον γείτονα, και γενικά στον κόσμο όλο. Περνάνε τα χρόνια, καλό είναι να εξελισσόμαστε, να προχωράμε και να σκεφτόμαστε λογικά. Όλες οι εθνικότητες είναι ίσες. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι σπουδαιότερος από κάποιον άνθρωπο άλλης εθνικότητας. Και μην μου πεις "ο Πλάτωνας" γιατί ο Πλάτωνας ανήκει σε μιαν άλλη Ελλάδα, μιαν αρχαία Ελλάδα και αυτήν την στιγμή ζούμε στο σήμερα. Από την στι

Έχετε ποτέ κοιτάξει τον καθρέφτη και έχετε θαυμάσει αυτό που βλέπετε; Όχι; Δυο μάτια σε κοιτάζουν ευθεία. Έχουν κάτι να σου πουν. Οι ρυτίδες υπογραμμίζουν αυτό που σου λένε. Και όταν τελειώνει η πρόταση, κλείνουν. Μέχρι να τα ξανανοίξεις... για να σου πουν και κάτι άλλο. Μια μύτη στέκεται περήφανη εκεί και παίζει ίσως τον πιο σημαντικό ρόλο στο πρόσωπό σου. Παρ'όλα αυτά, εισπνέει μόνο τόσο όσο της πεις εσύ. Δοκίμασέ το. Πάρε μια βαθιά εισπνοή και βγάλε τον αέρα από το στόμα. Τώρα πάρε άλλη μια αλλά βγάλε τον αέρα από την μύτη αυτή τη φορά. Βλέπεις; Κάνει ό,τι της λες. Ένα στόμα. Δυο χείλη -μικρά, λεπτά, σφιγμένα, χαλαρά, σαρκώδη, μεγάλα- το φυλάζουν. Το προστατεύουν. Και εσένα σ'αρέσει αυτή η προστασία για αυτό πολλές φορές την στολίζεις...με κόκκινο, ροζ, ή μαύρο χρώμα ανάλογα τις διαθέσεις σου. Δυο μάγουλα. Πόσο το μισούσες όταν η θεία που έβλεπες μόνο στις γιορτές σου τα ζουλούσε. Πονούσες πολύ αλλά...το υπέμενες για το εικοσάρικο που θα σου 'δινε μετά. Ευχαριστώ,