Lionder in Athens

Καλησπέρα και καλώς ήρθατε σε άλλο ένα μου άρθρο. Σας γράφω από το σπίτι και αυτή τη φορά θέλω να το τονίσω αυτό: όλα τα προηγούμενα μου άρθρα τα έγραψα κάτω από μια στέγη κι όμως η μόνη φορά που το μοιράζομαι αυτό μαζί σας είναι η σημερινή. Για να τονίσω το πόσο σημαντικό είναι που βρίσκομαι σπίτι μου...και όχι στην παραλία. Περνάμε μια περίοδο που κανείς δεν είχε προβλέψει πως θα ερχόταν: τα πάντα πάγωσαν. Οι δουλειές μας, οι υποχρεώσεις μας, τα σχολεία, οι ασχολίες μας, όσα είχαμε να κάνουμε, η ίδια μας η ζωή. Και αυτό που με το ζόρι προσπαθούσα να διαπιστώσω στην αρχή αυτού του παγώματος είναι πως μπορεί να πάγωσαν τα πάντα...αλλά δεν πάγωσα εγώ. Αυτός ο μήνας που ξαφνικά σταμάτησαν όλα, όσα είχα προγραμματίσει να γίνουν, και όσα έκανα καθημερινά, πάγωσαν ξαφνικά αλλά εγώ συνεχίζω να ζω. Και η παγερή συνειδητοποίηση ότι ένας μήνας από την χρονιά μου πάει στράφη και άρα και ένας μήνας (μπορεί και παραπάνω) από την ζωή μου, με φρίκαρε. Δεν ήξερα τι να κάνω. Από εκεί που σχεδίαζα π

Σας γράφω μετά από ένα άσχημο τηλεφώνημα για την υγεία ενός κοντινού μου ανθρώπου και έχω κάποιες σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ. Είναι πολύ οδυνηρό να ξέρεις ότι ένας δικός σου άνθρωπος χρειάζεται βοήθεια και να μην μπορείς να του την δώσεις. Μια ζωή είχες τον ρόλο του ήρωα, του φύλακα αγγέλου, του ανθρώπου που ερχόταν την κατάλληλη στιγμή και με τα λόγια του γιάτρευε πληγές, μάζευε κομμάτια. Αλλά όσες σοφίες και να ξέρεις να πετάς για να νιώθουν οι άλλοι κάλα, κι όσα λόγια-γιατρικά και να 'χεις για να σταματήσουν για λίγο τον πόνο του άλλου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για το σώμα του άλλου. Βλέπεις... τόσα χρόνια εμπειρίας και είχες εξασκηθεί να δαμάζεις το πνεύμα και να ξεκουράζεις την ψυχή... τι γίνεται με το σώμα όμως; Όταν ο άλλος πονάει σωματικά και δεν είναι ούτε πληγή για να βάλεις μια γάζα πάνω της, ούτε σπάσιμο για να το δέσεις με γύψο. Ο πόνος έρχεται από μέσα. Και τσακίζει τον άλλον από το πιο βαθύ σημείο του οργανισμού του. Η ψυχή δεν είναι ακάθεκτη: πονάει και