Η Ανάμνηση γράφεται με ήττα
Κάτι θέλω να γράψω και δεν ξέρω τι. Οι σκέψεις μου δεν μπαίνουν σε σειρά. Αρνούνται. Δεν θέλουν. Το ένα φέρνει το άλλο και πριν καλά καλά το καταλάβω, το μυαλό μου ψιψιρίζει αναμνήσεις που θα έπρεπε να είχαν χαθεί καιρό: ανοίγει εκείνο το ξεχασμένο συρτάρι κάτω στο παλιό κομοδίνο, βγάζει τα σκονισμένα γράμματα και αρχίζει να σβήνει το μελάνι με το δάκρυ που σαν ψιχάλα βρίσκει τον δρόμο του στις λέξεις. Και τις σβήνει; Ή κάνει σαματά; Το αχρήστεψε το χαρτί! Πάω να το πετάξω. Το σηκώνω θυμωμένος, θέλοντας να σκίσω κάθε του κομμάτι -πώς έγινε έτσι- αλλά δεν μπορώ... Δεν μπορώ να το κάνω. Είναι οι αναμνήσεις μου. Καθετί δικό μου...Δεν ανήκει μονάχα σε μένα όμως και αυτό με πονάει. Με πονάει τόσο πολύ που αρχίζω να ξανασκέφτομαι μήπως ο τόπος που ανήκουν αυτά τα σκονισμένα ριμαδόχαρτα είναι ο κάδος ανακύκλωσης. Τα τσαλακώνω μέσα στις σφιχτές μου χούφτες και τρέχω στην κουζίνα, ανοίγω το ντουλάπι και διστάζω για ακόμα μία φορά... Ως πότε; Ως ποτέ θα πονάω; Ως πότε θα με πονάει το χαρτί; Ως
