Lionder in Athens

Από μικρά μαθαίνουμε να είμαστε ευγενικοί, να λέμε παρακαλώ, να ζητάμε συγγνώμη, να χαμογελάμε όταν μας χαμογελούν και να λέμε γεια όταν μας χαιρετούν. Δούναι και λαβείν όλη η ζωή μας και αυτός είναι ένας κανόνας που ισχύει παντού. Ό,τι πάρεις, θα δώσεις, λένε. Όπου στρώσεις, θα κοιμηθείς. Ό,τι ενέργεια στείλεις προς το σύμπαν, αυτή θα πάρεις πίσω. Κάρμα.  Πολλά λέγονται για τα πάρε-δώσε των ανθρώπων αλλά λίγα για αυτά που επιθυμούμε όντως να πάρουμε και αυτά που αναγκαζόμαστε να δώσουμε πολλές φορές επειδή απλά πήραμε. Γιατί πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που πήραμε, ακόμα κι αν δεν το επιλέξαμε να πάρουμε. Ακόμα κι αν μας έδωσαν άλλοι αυτοβούλως.  Μου έχει τύχει αρκετές φορές να βρίσκομαι στην θέση αυτού που πήρε και που πρέπει να δώσει. Το θέμα είναι ότι εκείνες τις φορές δεν επέλεξα να πάρω εγώ. Δεν είπα "Να η ευκαιρία να ωφεληθώ, ας εκμεταλλευτώ την κατάσταση, και ας πάρω όσο μπορώ" και μετά, στον απολογισμό να κάνω τα στραβά ματιά. Ποτέ στην ζωή μου δεν το έχω κάνει και π

Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν χρυσό κανόνα που εφαρμόζω στην ζωή μου, εδώ και πολλά χρόνια, και με έχει σώσει από πολλές άσχημες και κακοποιητικές για την ψυχολογία μου καταστάσεις. Και αυτός είναι ο εξής: Δεν κατηγορώ ποτέ τον εαυτό μου όταν δεν έχω να φταίξω κάπου. Είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να αντιληφθούμε όταν μια κατηγορία μας χτυπάει την πόρτα και μας ζητά να την δεχτούμε. Και πολλοί έχουμε μεγαλώσει σε οικογένειες και περιβάλλοντα που πολλές φορές "φταίγαμε" για τον τρόπο που ένιωθαν οι άλλοι. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Κλασσική ελληνική οικογένεια... Μάθαμε να την αγαπάμε, μα δεν είναι αψεγάδιαστη... Έχει πολλά ψεγάδια. Φαντάζομαι πως οι άνθρωποι που έχουν δεχτεί ψυχολογικό πόλεμο και εκφοβισμό (στο σχολείο, στην οικογένεια, οπουδήποτε) για πράγματα που δεν μπορούσαν να ελέγξουν είναι οι ίδιοι που θα εφαρμόσουν πρώτοι πρώτοι τον παραπάνω κανόνα. Είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν. Μιλώντας για τον εαυτό μου, έχω δεχτεί αρκετό bullying στο σχολείο και έτσι έμαθα από μ