Lionder in Athens

Η ζωή μοιάζει με ένα τρένο. Εσύ είσαι η επιβάτης. Ενώ μπορείς να σταματήσεις σε οποιαδήποτε στάση, επιλέγεις να περιμένεις την δική σου. Περιμένοντας την δική σου, μπορεί να κοιμηθείς και να χάσεις μερικά απ’ τα τοπία στην διαδρομή. Μπορεί να βάλεις μουσική και να χαθείς στις σκέψεις σου δίχως να ακούς τι γίνεται γύρω σου. Απλά περιμένεις την δική σου στάση… Αυτόματος πιλότος Μερικές φορές νιώθω πως ζω στον αυτόματο. Ξέρετε, αυτή την αυτόματη λειτουργία που βρίσκεσαι όταν είσαι στο λεωφορείο. Πάλι περιμένεις να φτάσεις στην στάση σου και πάλι κάνεις ό,τι μπορείς για να αποσπάσεις την προσοχή σου από το τώρα, αυτό το βαρετό το τώρα του λεωφορείου. Και όχι, δεν πρόκειται να δοκιμάσω για βιωματικό πείραμα μετά από αυτό το άρθρο να μπω σε λεωφορείο χωρίς ακουστικά. Να μου λείπει το βίωμα και το έχω ζήσει αρκετές φορές. Αλλά αν πάρεις αυτήν την αλληγορία και την βάλεις πάνω απ’ την ζωή σου, θα καταλάβεις ότι πολλές φορές ζεις με ακουστικά. Και δεν ακούς το soundtrack της ζωής σου, που λένε

Ξεκίνησα περσοναλ με την αδερφή μου! Γιούχου. Είμαι στην δεύτερη βδομάδα και ακόμα δεν ξέρω πως δίνω εντολή στο σώμα μου να πάει να κάνει γυμναστική. Το θέμα όμως σήμερα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι η αίθουσα στην οποία κάνω πέρσοναλ έχει έναν μεγάλο καθρέφτη. Έναν καθρέφτη που μετράει πόσες επαναλήψεις ασκήσεων κάνω, αν τις κάνω σωστά, άμα γέρνει το σώμα μου από την μία πλευρά περισσότερο ή από την άλλη. Άλλες φορές όταν κοιτάζομαι παίρνω δύναμη, παρατηρώντας τα σημεία του σώματος που δουλεύω, κι άλλες φορές αποσυγκεντρώνομαι γιατί παρατηρώ πολύ τα σημεία που δουλεύω. Δηλαδή, κοπέλα μου, κάπου έλεος. Συγκεντρώσου στην άσκηση. Πού μπορεί να σε οδηγήσει το overthinking Δεν ξέρω αν έχω διάσπαση προσοχής, αλλά αφαιρούμαι συχνά και κάνω σκέψεις. Ποτέ δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε ένα μόνο πράγμα. Σκέφτομαι διάφορα. Καλά περνάω στο κεφάλι μου. Και ήταν μια από αυτές τις στιγμές που συνειδητοποίησα ότι στον καθρέφτη της αίθουσας δεν μου άρεσα. Δεν φαινόμουν ωραίος. Δεν έπεφτε σωστά ο

Η ώρα είναι 6 το πρωί, βρίσκομαι στο καράβι προς Ηράκλειο και δεν έχω κλείσει μάτι σε όλο το ταξίδι. Άκουσα λίγη μουσική, μίλησα 2 ώρες με έναν φίλο μου, και την επόμενη ώρα την έβγαλα διαβάζοντας βιβλία και περιοδικά. Και παρόλο που δεν κοιμήθηκα ούτε λίγο, όπως συμβαίνει πολλές φορές στα ταξίδια μου, αυτήν την φορά μπορώ να πω πως πέρασα υπέροχα. Ο λόγος; Γιατί ξεχάστηκα. Ξεχάστηκα λιγάκι από όλα όσα ταλαιπωρούν το μυαλό μου Είναι γνωστό πως τα βιβλία και οι ταινίες είναι διαφυγή από την πραγματικότητα. Και αν το καλοσκεφτείς, εσύ, που διαβάζεις αυτό το άρθρο, γιατί βλέπεις τόσες σειρές συνέχεια και διαβάζεις τόσα βιβλία; Ναι, μας αρέσουν αυτά τα χόμπι αλλά φοβάμαι πως κρύβεται μια ανάγκη από πίσω να ξεφύγουμε από την καθημερινότητά μας, να χαθούμε σε άλλους κόσμους. Κι εγώ βρίσκομαι στην φάση της ζωής μου, που μου φαίνεται πιο εύκολο να ζήσω σε έναν άλλον φτιαχτό κόσμο, παρά σε αυτόν εδώ. Καμιά φορά σκέφτομαι πως θα ήθελα να είμαι νεράιδα και να πετάω πάνω από ένα δάσος με ξωτ

Όλα ξεκίνησαν όταν είδα ένα βιντεάκι που έλεγε πως τα Χριστούγεννα είναι δεν είναι η καλύτερη εποχή για να βάλεις στόχους. Αυτό βέβαια πάει κόντρα με όλα όσα ξέρω και κάπως με χτύπησε, διότι πώς γίνεται να μπει ο νέος χρόνος χωρίς να κάνω τα New Year ’ s Resolutions μου, οεο; Τη λίστα με όλους τους στόχους που περιμένω να έχω τσεκάρει μέχρι την αρχή της επόμενης χρονιάς; Κι όμως, το άτομο στο βίντεο υποστήριζε πως δεν είναι η ώρα για να βάλεις νέους στόχους, αλλά για να ρίξεις φως… στους παλιούς. Είναι θέμα φύσεως Αυτό που ειπώθηκε στο βίντεο και που άρχισε μέρα με την μέρα να βγάζει νόημα μέσα μου είναι πως αυτή η περίοδος είναι η χειμερινή –σκοτεινή- φάση της χρονιάς. Η νύχτα είναι μεγαλύτερη, το κρύο όλο και ανεβαίνει, τα φύλλα έπεσαν πριν λίγο καιρό και τώρα το τοπίο μαρένεται και παίρνει δυνάμεις για να αντέξει τις όχι και τόσο φιλόξενες καιρικές συνθήκες. Όλα στην φύση οδηγούν σε μία, ας πούμε, αποσύνθεση. Δεν δημιουργείται κάτι νέο, δεν ανοίγει ο ουρανός για να μας δώσει