Η μετάβαση είναι πάντα δύσκολη

Η ώρα είναι 6 το πρωί, βρίσκομαι στο καράβι προς Ηράκλειο και δεν έχω κλείσει μάτι σε όλο το ταξίδι. Άκουσα λίγη μουσική, μίλησα 2 ώρες με έναν φίλο μου, και την επόμενη ώρα την έβγαλα διαβάζοντας βιβλία και περιοδικά. Και παρόλο που δεν κοιμήθηκα ούτε λίγο, όπως συμβαίνει πολλές φορές στα ταξίδια μου, αυτήν την φορά μπορώ να πω πως πέρασα υπέροχα. Ο λόγος; Γιατί ξεχάστηκα.

Ξεχάστηκα λιγάκι από όλα όσα ταλαιπωρούν το μυαλό μου

Είναι γνωστό πως τα βιβλία και οι ταινίες είναι διαφυγή από την πραγματικότητα. Και αν το καλοσκεφτείς, εσύ, που διαβάζεις αυτό το άρθρο, γιατί βλέπεις τόσες σειρές συνέχεια και διαβάζεις τόσα βιβλία; Ναι, μας αρέσουν αυτά τα χόμπι αλλά φοβάμαι πως κρύβεται μια ανάγκη από πίσω να ξεφύγουμε από την καθημερινότητά μας, να χαθούμε σε άλλους κόσμους. Κι εγώ βρίσκομαι στην φάση της ζωής μου, που μου φαίνεται πιο εύκολο να ζήσω σε έναν άλλον φτιαχτό κόσμο, παρά σε αυτόν εδώ.

Καμιά φορά σκέφτομαι πως θα ήθελα να είμαι νεράιδα και να πετάω πάνω από ένα δάσος με ξωτικά. Εκεί ίσως να ανήκω πραγματικά.

Σε αυτόν εδώ τον κόσμο, πρέπει επιτέλους να σκεφτώ πώς θα προσεγγίζω την ζωή μου και τους βασικούς της πυλώνες. Τελείωσα την σχολή, ξετέλεψα και με τον στρατό, και ξαφνικά βρίσκω τον εαυτό μου για δύο μήνες στην Αθήνα, προσπαθώντας να βρω την τύχη μου. Τους προηγούμενους δύο μήνες, ήμουν στην Κρήτη προσπαθώντας να βρω την τύχη μου, αλλά και την γενικότερη ισορροπία μου αφού μόλις είχα βγει από τον στρατό. Όλοι σε προετοιμάζουν για το τι θα δεις στον στρατό –κι εγώ καλή ώρα έναν φίλο μου αυτήν την περίοδο- χωρίς να σου πουν τι γίνεται μετά· μετά που ξαφνικά πρέπει να ξαναβγείς στον κόσμο και να πάρεις πάλι αποφάσεις. Ένα έχω να σας πω: μπήκα στον στρατό με συγκεκριμένους στόχους για το μετά, και βγήκα δίχως να έχω ουδεμία ιδέα για το πώς να τους ξεκινήσω.

Μπουσουλώντας λοιπόν πάλι…

Όλο βρίσκω γνωστούς και τους λέω την εξής πλέον γραφική για μένα φράση: «ψάχνω τα πατήματά μου». Βρε, άνθρωπέ μου, για πόσο; Τώρα θα μου πεις να μην το κρίνω. Ναι, εννοείται πως δεν πρέπει να κρίνω αυτήν την διαδικασία αλλά πραγματικά έχω κουραστεί να βρίσκομαι με μια βαλίτσα και ένα πιάνο στο χέρι. Είναι κάπως ρομαντικό, δε λέω, αλλά μετά από ένα σημείο ο εαυτός μου δεν αντέχει άλλες αλλαγές. Θέλει να βρει τις σταθερές του. Αλλά νιώθω πως είναι αναγκαίο να περάσω όλες αυτές τις αλλαγές για να καταλήξω επιτέλους σε κάτι σταθερό.

Είναι η κατάρα της μετάβασης

Την προηγούμενη βδομάδα έπαθα δύο απανωτά αγχωτικά-αναβλητικά-μελαγχολικά-μισοκαταθληπτικά επεισόδια. Είμαι ένας άνθρωπος αρκετά αισιόδοξος και μέσα στην ζωή, και ξαφνικά βρήκα τον εαυτό μου να παρασύρεται δίχως να μπορεί να το ελέγξει σε μια θύελλα μελαγχολίας και αναβλητικότητας, που συνοδευόταν από μια γλυκιά συναισθηματική υπερφαγία. Ό,τι πατατάκι και ποπκορν υπήρχε στο σπίτι το ‘φαγα. Και έπειτα από ανέλπιστες βόλτες στο ατελείωτο του τικ τοκ, βρέθηκα με το πρόσωπό μου λιωμένο στο μαξιλάρι μου και το μυαλό μου να μην δίνει οδηγία στο σώμα να κουνήσει.

Αυτά παθαίνεις όταν η πραγματική ζωή ξαφνικά στέκεται μπροστά σου για πρώτη φορά

Η φίλη μου η Β., μου είπε να βυθιστώ στην «μελαγχολία» της μετάβασης μου προς την πιο υπεύθυνη πλέον ζωή. Να την ζήσω, και να μην τρέχω από εκείνη. Γιατί αν προσποιούμαι ότι όλα καλά, δεν με αγγίζει τίποτα, τι ωραία που είναι η ζωή, σίγουρα θα έρθει και θα με βρει μετά η μελαγχολία και τότε θα με πιέσει με πολύ πιο βάναυσο τρόπο να την περάσω. Και έτσι είναι η ζωή στην πραγματικότητα, δεν έχει μόνο καλές στιγμές αλλά κι εκείνες τις ζόρικες, για τις οποίες είναι πιο δύσκολο να μιλήσεις, πόσο μάλλον να δεχτείς πως πρέπει να τις ζήσεις.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι η μετάβαση είναι πάντα δύσκολη. Ξέρω πως η νέα μου ζωή περιμένει στη γωνία και εγώ απλά πρέπει να περάσω ολόκληρο το μήκος του πεζοδρομίου για να την φτάσω: να σκοντάψω στο ανώμαλο πλακάκι, να βρεθώ πίσω από πολύ αργούς ανθρώπους, ακόμη και να πατήσω σκατά. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι μέχρι να φτάσω τελικά στο τέλος και να γευτώ λίγη σταθερότητα. Μια βάση. Τα πατήματα που λέγαμε να μην είναι τέλος πάντων σε κινούμενη άμμο. Το πόσο θα κρατήσει και αυτή η μετάβαση –και η κάθε μετάβαση- δεν το ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η ζωή που ονειρεύομαι με περιμένει στην γωνία.

Lionder

Photo by Fröken Fokus