Lionder in Athens

Από μικρά μαθαίνουμε να είμαστε ευγενικοί, να λέμε παρακαλώ, να ζητάμε συγγνώμη, να χαμογελάμε όταν μας χαμογελούν και να λέμε γεια όταν μας χαιρετούν. Δούναι και λαβείν όλη η ζωή μας και αυτός είναι ένας κανόνας που ισχύει παντού. Ό,τι πάρεις, θα δώσεις, λένε. Όπου στρώσεις, θα κοιμηθείς. Ό,τι ενέργεια στείλεις προς το σύμπαν, αυτή θα πάρεις πίσω. Κάρμα.  Πολλά λέγονται για τα πάρε-δώσε των ανθρώπων αλλά λίγα για αυτά που επιθυμούμε όντως να πάρουμε και αυτά που αναγκαζόμαστε να δώσουμε πολλές φορές επειδή απλά πήραμε. Γιατί πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που πήραμε, ακόμα κι αν δεν το επιλέξαμε να πάρουμε. Ακόμα κι αν μας έδωσαν άλλοι αυτοβούλως.  Μου έχει τύχει αρκετές φορές να βρίσκομαι στην θέση αυτού που πήρε και που πρέπει να δώσει. Το θέμα είναι ότι εκείνες τις φορές δεν επέλεξα να πάρω εγώ. Δεν είπα "Να η ευκαιρία να ωφεληθώ, ας εκμεταλλευτώ την κατάσταση, και ας πάρω όσο μπορώ" και μετά, στον απολογισμό να κάνω τα στραβά ματιά. Ποτέ στην ζωή μου δεν το έχω κάνει και π

Γράφω το σημερινό άρθρο από μια ανάγκη να εξωτερικεύσω το πόσο έχω κουραστεί από αυτήν την κοινωνία. Πόσο πολύ κουράστηκα να βλέπω παντού αυτόκλητους δικαστές, γνώστες των πάντων, κατόχων δικαιοσύνης και αλήθειας: ημίθεους πρωταγωνιστές, με τον καθένα να παίζει στο δικό του σίριαλ, αλάνθαστους και τέλειους που ξέρουν πάντα το σωστό, το ηθικό, το λογικό. Έγραψα ήδη αυτό το άρθρο άλλη μια φορά αλλά βγήκε πολύ επιθετικό γιατί άμα νευριάσω, δεν υπάρχει μάνικα να σβήσει τις φωτιές: ηφαίστειο ολόκληρο γίνομαι και πνίγομαι στις φλόγες του δίκιου μου, και του άδικου της κοινωνίας. Αλλά είναι πιθανότερο να περάσω το μήνυμα που θέλω μέσα από μια πιο ήρεμη προσπάθεια παρά από το να γίνω ειρωνικός και επιθετικός. Για αυτό, σήμερα θα το ξεκινήσω διαφορετικά.  Σας πειράζει που πονάω; - ο τίτλος του άρθρου. Ένας τίτλος-ταμπέλα σε κάθε κούτελο που βγαίνει και ανοίγει την καρδιά του στον κόσμο για την τραυματική εμπειρία που είχε. Σας πειράζει που πονάω; θέλουν να πουν, να φωνάξουν όλοι όσοι γίναν στόχ