Lionder in Athens

 Αγαπητό 2020,  Στο καλό και να μην μας γράφεις!!! Μας ταλαιπώρησες, μας έδωσες μία γερή γροθιά και μας είδες να πέφτουμε, να πέφτουμε, και να πέφτουμε μέχρι να πιάσουμε πάτο. Μας έπιασες από τα πόδια, μας αναποδογύρισες και έπειτα μας εκτίναξες προς τα κάτω μπας και έχουμε κανένα ψυχικό απόθεμα ακόμα στις τσέπες μας. Ήθελες να μας το πάρεις κι αυτό. Για αυτό όχι. Δεν είσαι αγαπητό, 2020. Είσαι μισητό, και δεν το περίμενα να καταλήξεις έτσι.  Μήνες τώρα σχεδιάζω να γράψω αυτό το άρθρο γιατί με κάθε χτύπημα αυτής της χρονιάς, ερχόταν μαζί και η σκέψη "έχω να σου σούρω, 2020, θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις! Κάτσε να τελειώσεις, να δω πόσο ακόμα θα χτύπησεις, και θα σου γράψω ένα άρθρο όλο δικό σου. Θα στολίζουν οι άλλοι το δέντρο, και εγώ θα σε στολίζω αλά γαλλικά (είσαι βγε κουτό ένα μαλακιστηγί!).  Αλλά να σου πω κάτι... δεν σου αξίζει! Δεν αξίζεις άλλο άρθρο με το όνομά σου επικεφαλίδα. Ούτε άλλο άρθρο με εκείνο τον γιόκα σου, που έχεις κορώνα στο κεφάλι! (ο νοών νοείτω, ονόματα δ

Κάτι θέλω να γράψω και δεν ξέρω τι. Οι σκέψεις μου δεν μπαίνουν σε σειρά. Αρνούνται. Δεν θέλουν. Το ένα φέρνει το άλλο και πριν καλά καλά το καταλάβω, το μυαλό μου ψιψιρίζει αναμνήσεις που θα έπρεπε να είχαν χαθεί καιρό: ανοίγει εκείνο το ξεχασμένο συρτάρι κάτω στο παλιό κομοδίνο, βγάζει τα σκονισμένα γράμματα και αρχίζει να σβήνει το μελάνι με το δάκρυ που σαν ψιχάλα βρίσκει τον δρόμο του στις λέξεις. Και τις σβήνει; Ή κάνει σαματά; Το αχρήστεψε το χαρτί! Πάω να το πετάξω. Το σηκώνω θυμωμένος, θέλοντας να σκίσω κάθε του κομμάτι -πώς έγινε έτσι- αλλά δεν μπορώ... Δεν μπορώ να το κάνω. Είναι οι αναμνήσεις μου. Καθετί δικό μου...Δεν ανήκει μονάχα σε μένα όμως και αυτό με πονάει. Με πονάει τόσο πολύ που αρχίζω να ξανασκέφτομαι μήπως ο τόπος που ανήκουν αυτά τα σκονισμένα ριμαδόχαρτα είναι ο κάδος ανακύκλωσης. Τα τσαλακώνω μέσα στις σφιχτές μου χούφτες και τρέχω στην κουζίνα, ανοίγω το ντουλάπι και διστάζω για ακόμα μία φορά... Ως πότε; Ως ποτέ θα πονάω; Ως πότε θα με πονάει το χαρτί; Ως