Lionder in Athens

Η ζωή μοιάζει με ένα τρένο. Εσύ είσαι η επιβάτης. Ενώ μπορείς να σταματήσεις σε οποιαδήποτε στάση, επιλέγεις να περιμένεις την δική σου. Περιμένοντας την δική σου, μπορεί να κοιμηθείς και να χάσεις μερικά απ’ τα τοπία στην διαδρομή. Μπορεί να βάλεις μουσική και να χαθείς στις σκέψεις σου δίχως να ακούς τι γίνεται γύρω σου. Απλά περιμένεις την δική σου στάση… Αυτόματος πιλότος Μερικές φορές νιώθω πως ζω στον αυτόματο. Ξέρετε, αυτή την αυτόματη λειτουργία που βρίσκεσαι όταν είσαι στο λεωφορείο. Πάλι περιμένεις να φτάσεις στην στάση σου και πάλι κάνεις ό,τι μπορείς για να αποσπάσεις την προσοχή σου από το τώρα, αυτό το βαρετό το τώρα του λεωφορείου. Και όχι, δεν πρόκειται να δοκιμάσω για βιωματικό πείραμα μετά από αυτό το άρθρο να μπω σε λεωφορείο χωρίς ακουστικά. Να μου λείπει το βίωμα και το έχω ζήσει αρκετές φορές. Αλλά αν πάρεις αυτήν την αλληγορία και την βάλεις πάνω απ’ την ζωή σου, θα καταλάβεις ότι πολλές φορές ζεις με ακουστικά. Και δεν ακούς το soundtrack της ζωής σου, που λένε

Όλα ξεκίνησαν όταν είδα ένα βιντεάκι που έλεγε πως τα Χριστούγεννα είναι δεν είναι η καλύτερη εποχή για να βάλεις στόχους. Αυτό βέβαια πάει κόντρα με όλα όσα ξέρω και κάπως με χτύπησε, διότι πώς γίνεται να μπει ο νέος χρόνος χωρίς να κάνω τα New Year ’ s Resolutions μου, οεο; Τη λίστα με όλους τους στόχους που περιμένω να έχω τσεκάρει μέχρι την αρχή της επόμενης χρονιάς; Κι όμως, το άτομο στο βίντεο υποστήριζε πως δεν είναι η ώρα για να βάλεις νέους στόχους, αλλά για να ρίξεις φως… στους παλιούς. Είναι θέμα φύσεως Αυτό που ειπώθηκε στο βίντεο και που άρχισε μέρα με την μέρα να βγάζει νόημα μέσα μου είναι πως αυτή η περίοδος είναι η χειμερινή –σκοτεινή- φάση της χρονιάς. Η νύχτα είναι μεγαλύτερη, το κρύο όλο και ανεβαίνει, τα φύλλα έπεσαν πριν λίγο καιρό και τώρα το τοπίο μαρένεται και παίρνει δυνάμεις για να αντέξει τις όχι και τόσο φιλόξενες καιρικές συνθήκες. Όλα στην φύση οδηγούν σε μία, ας πούμε, αποσύνθεση. Δεν δημιουργείται κάτι νέο, δεν ανοίγει ο ουρανός για να μας δώσει

 Η ώρα είναι πέντε και τέταρτο το πρωί και είναι κάτι τέτοιες ώρες που μου έρχεται η όρεξη να σκεφτώ... ό,τι δεν σκέφτηκα όλη την μέρα. Πολλοί το λένε αϋπνία, μα ακόμη και αυτή η λέξη έχει τον ύπνο μέσα. Πολλά βράδια όχι μόνο δεν κοιμάμαι από τις σκέψεις, είμαι πιο ξύπνιος από ποτέ. Σκέφτομαι, ονειρεύομαι και πάνω από όλα οραματίζομαι ό,τι δεν έχω κάνει μέχρι στιγμής, ό,τι με περιμένει να το αγγίξω και να γίνω κομμάτι του. Απόψε είναι μία από αυτές τις νύχτες. Σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στην Κρήτη για αυτό το καλοκαίρι και ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν δύο μήνες στο σπίτι των γονιών μου -των γονιών μου είναι πλέον, εμένα το σπίτι μου είναι στην Αθήνα πια. Μπορεί να ήταν ίσως και το πιο ήρεμο καλοκαίρι που έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια. Τελείως αντίθετο από τις αναταράξεις του πρώτου εκείνου καλοκαιριού του πρώτου έτους, που η μία αλλαγή έφερνε την άλλη και έβλεπα τον εαυτό μου να μετατρέπεται από τον διαρκώς αγχωμένο έφηβο σε ένα ψαρωμένο -όχι και τόσο τελικά- φοιτητούδι, το