Φτάσαμε τα 20...
Η ώρα είναι πέντε και τέταρτο το πρωί και είναι κάτι τέτοιες ώρες που μου έρχεται η όρεξη να σκεφτώ... ό,τι δεν σκέφτηκα όλη την μέρα. Πολλοί το λένε αϋπνία, μα ακόμη και αυτή η λέξη έχει τον ύπνο μέσα. Πολλά βράδια όχι μόνο δεν κοιμάμαι από τις σκέψεις, είμαι πιο ξύπνιος από ποτέ. Σκέφτομαι, ονειρεύομαι και πάνω από όλα οραματίζομαι ό,τι δεν έχω κάνει μέχρι στιγμής, ό,τι με περιμένει να το αγγίξω και να γίνω κομμάτι του. Απόψε είναι μία από αυτές τις νύχτες.
Σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στην Κρήτη για αυτό το καλοκαίρι και ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν δύο μήνες στο σπίτι των γονιών μου -των γονιών μου είναι πλέον, εμένα το σπίτι μου είναι στην Αθήνα πια. Μπορεί να ήταν ίσως και το πιο ήρεμο καλοκαίρι που έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια. Τελείως αντίθετο από τις αναταράξεις του πρώτου εκείνου καλοκαιριού του πρώτου έτους, που η μία αλλαγή έφερνε την άλλη και έβλεπα τον εαυτό μου να μετατρέπεται από τον διαρκώς αγχωμένο έφηβο σε ένα ψαρωμένο -όχι και τόσο τελικά- φοιτητούδι, το φετινό καλοκαίρι με γαλήνεψε. Πήρα τα βιβλία μου στην παραλία, πήρα και τους αγαπημένους μου ανθρώπους μαζί και αποτύπωσα στο χαρτί όσες στιγμές ανταλλάξαμε -παραλλαγμένες, ώστε να φαίνεται πως πρόκειται για μυθοπλασία.
Το καλοκαίρι μου είναι ο Αύγουστος. Τότε ηρεμώ πραγματικά. Και ένα πολύ περίεργο πράγμα μου συμβαίνει κάθε χρόνο αυτόν τον μήνα. Όλη η πίεση, το άγχος, το στρες, το τρέξιμο που κουβαλάω στις πλάτες μου όλη την χρονιά, σαν να ηρεμεί, να εξανεμίζεται τον Αύγουστο και το σώμα μου να χαλαρώνει. Όμως όταν χαλαρώνει ο οργανισμός, είναι και που ξεσπά. Τα τελευταία καλοκαίρια όλη η πίεση της χρονιάς ξεσπά στο δέρμα μου. Κι έτσι έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο Αύγουστος μού είναι απαραίτητος: αν δεν χαλαρώσω αυτόν τον μήνα, δεν θα καταφέρει το σώμα μου να ξεσπάσει, και άρα θα καταλήξω ένα ηφαίστειο, δίχως να ξέρω πότε θα εκραγεί.
Αύριο "πρέπει" να σηκωθώ νωρίς για να ετοιμάσω τα πράγματα μου σαν άνθρωπος. Χωρίς άγχος. Να μην τα κάνω πάλι τελευταία στιγμή. Άραγε θα αλλάξει αυτό ποτέ; Θα πάψω ποτέ να είμαι της τελευταίας στιγμής; Αυτό είναι ένα κουσούρι που είχα πάντα και αν επιβίωσα 20 χρόνια με αυτόν τον τρόπο, μου φαίνεται ότι και τα επόμενα 20 κάπως έτσι θα κυλήσουν.
Είκοσι. Αμέ, είκοσι. Η πρώτη φράση που μου έρχεται στο μυαλό είναι: Αχ παναγιά μου! (ο τόνος επίτηδες στο -α-, μην ξεχνάμε τις ρίζες μας). Τώρα ξεκινάει η ζωή. Και εγώ που νόμιζα ότι στα 18 μου είπα πως τελείωσαν τα ψέματα; Ας γελάσω! Τότε άρχισα να τους δουλεύω όλους περισσότερο! Φοιτητής, λέει. Δηλαδή... παιδί εξ αποστάσεως. Γιατί παιδί είσαι ακόμα. Αλλά για πόσο;
Τώρα είναι που νομίζω ότι τελειώνουν τα ψέματα σιγά σιγά. Έχω άλλα δύο χρόνια στην σχολή και άρα άλλα δύο χρόνια να επαναπαύομαι κάτω από το νοίκι που πληρώνουν οι γονείς μου. Μέχρι όμως τότε πρέπει να έχω βρει τον τρόπο να εξασφαλίζω το δικό μου νοίκι και πιστέψτε με, τα δύο χρόνια περνάνε όπως το νερό της βρύσης: τρέχοντας. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα όσο είμαι στην Αθήνα. Το μετρό είναι μια ατέλειωτη αλληγορία για την ζωή: όσο τρέχει, τρέχεις να το προλάβεις. Μόνο πρόσεχε μην το χάσεις!
Δεν έχω νιώσει ότι έχω "χάσει" από την ζωή μου. Το μόνο που μετανιώνω είναι που σαν έφηβος ξόδευα αρκετό χρόνο μπροστά στον υπολογιστή και έχανα μερικές οικογενειακές στιγμές. Αλλά ούτε για αυτό με κατηγορώ. Ήμουν παιδί και το ίντερνετ, αν και μόνο στο δωμάτιό μου, με ταξίδευε σε κόσμους ανάρπαστους. Που λέτε τίποτα δεν θεωρώ ότι έχω χάσει. Στο προηγούμενο μου άρθρο έλεγα για το ότι διάφορα πράγματα εμφανίζονται ξαφνικά, σε ξεμυαλίζουν και σε παίρνουν από τον βασικό σου στόχο και αυτό ήταν ακριβώς που μου συνέβη στην Αθήνα. Εγώ για τραγουδιστής πήγαινα, σε θέατρο κατέληξα, και τώρα σιγά σιγά τελειώνω το πρώτο μου βιβλίο. Μα αν δεν τα έκανα όλα αυτά, δεν θα 'ξερα πώς να "τραγουδάω". Γιατί η φωνή μου είναι τα βιώματά μου. Και αν δεν ζούσα αυτά τα δύο χρόνια όπως με εξέφραζε, δεν θα μπορούσα να πατήσω στις νότες, θα τρεμόπαιζα σαν την φλόγα.
Έτσι, λοιπόν, παίρνω την κάθε μου εμπειρία. Ποτέ δεν αρχίζω τα κατηγορώ, ποτέ δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου, ποτέ δε με δείχνω με το δάχτυλο. Γιατί ξέρω πως παίρνει προσπάθεια για να κάνεις όσα αγαπάς. Και η ηττοπάθεια δεν μου πήγαινε ποτέ, για να αρχίσω τώρα να διερωτώμαι γιατί έκανα το ένα έτσι και το άλλο αλλιώς. Είμαι ένα παζλ και αλήθεια θα μπερδέψω τα κομμάτια χίλιες φορές μέχρι να τα ενώσω τελικά μεταξύ τους -αλλά την εικόνα που θα σχηματίσουν στο τέλος την ξέρω μόνο εγώ.
Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο βλέπω πως ωριμάζω. Και είναι μια αλλαγή ανεπαίσθητη, δεν την καταλαβαίνεις. Συνειδητοποιείς ότι κάτι άλλαξε όταν ζεις παρόμοιες καταστάσεις με το παρελθόν και έχεις τελείως διαφορετική αντιμετώπιση απέναντί τους. Τότε αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι...περνάνε τα χρόνια, μεγάλωσα κι εγώ. Δεν γλίτωσα! Και έρχεται η στιγμή που σβήνεις τα 20 κεράκια πάνω στην τούρτα σου.
Ξέχασα να κάνω ευχή.
Δεν βαριέσαι, όσα θέλω, τα εύχομαι κάθε μέρα.
Έχω σίγουρα πολλά να πω, αλλά θα αλλάζω θέμα κάθε λίγο και αλήθεια με κουράζει. Δε σταματάει να τρέχει ο νους επειδή κάθισες να αποκρυπτογραφήσεις τα σημάδια του σε ένα blog, Λέανδρε. Σωστά. Το ξέχασα. Αλλά μ' αρέσει να γράφω, ρε γαμώτο. Ακόμα κι αν πρόκειται για μια σύντομη ψευδαίσθηση ότι τα έχω όλα μαρκαρισμένα, υπό έλεγχο.
Όμως τίποτα δεν έχουμε υπό έλεγχο. Ούτε τις σκέψεις μας, ούτε τα χρόνια που περνάνε. Για αυτό όπως πατώ στο μονοπάτι των 20, υπόσχομαι να ζω κάθε στιγμή, να είμαι χαρούμενος και αν δεν είμαι... να βγάζω από την ζωή μου ό,τι με εμποδίζει από το να είμαι. Υπόσχομαι να κάνω πάντα ό,τι με εκφράζει και να μην φοβάμαι ποτέ. Να μην αρκεστώ ποτέ σε ένα πράγμα και όταν μου πουν να κάτσω στο "είδος" μου, να τους πω πως δεν έχω είδος· το δημιουργώ. Έτσι κι εσείς. Αν σας ταιριάζει η υπόσχεσή μου, πάρτε και κάντε την δική σας. Υποσχεθείτε στον εαυτό σας ότι δεν θα πάψετε ποτέ να πιστεύετε σε αυτόν. Και αν δεν κρατήσετε την υπόσχεση, δεν πειράζει. Μην τον κατηγορείτε. Πάμε πάλι απ' την αρχή.
Η ώρα είναι έξι και εννέα το πρωί και είναι κάτι τέτοιες ώρες που πηγαίνω για ύπνο καμιά φορά.
Σας καληνυχτώ!
Σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στην Κρήτη για αυτό το καλοκαίρι και ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν δύο μήνες στο σπίτι των γονιών μου -των γονιών μου είναι πλέον, εμένα το σπίτι μου είναι στην Αθήνα πια. Μπορεί να ήταν ίσως και το πιο ήρεμο καλοκαίρι που έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια. Τελείως αντίθετο από τις αναταράξεις του πρώτου εκείνου καλοκαιριού του πρώτου έτους, που η μία αλλαγή έφερνε την άλλη και έβλεπα τον εαυτό μου να μετατρέπεται από τον διαρκώς αγχωμένο έφηβο σε ένα ψαρωμένο -όχι και τόσο τελικά- φοιτητούδι, το φετινό καλοκαίρι με γαλήνεψε. Πήρα τα βιβλία μου στην παραλία, πήρα και τους αγαπημένους μου ανθρώπους μαζί και αποτύπωσα στο χαρτί όσες στιγμές ανταλλάξαμε -παραλλαγμένες, ώστε να φαίνεται πως πρόκειται για μυθοπλασία.
Το καλοκαίρι μου είναι ο Αύγουστος. Τότε ηρεμώ πραγματικά. Και ένα πολύ περίεργο πράγμα μου συμβαίνει κάθε χρόνο αυτόν τον μήνα. Όλη η πίεση, το άγχος, το στρες, το τρέξιμο που κουβαλάω στις πλάτες μου όλη την χρονιά, σαν να ηρεμεί, να εξανεμίζεται τον Αύγουστο και το σώμα μου να χαλαρώνει. Όμως όταν χαλαρώνει ο οργανισμός, είναι και που ξεσπά. Τα τελευταία καλοκαίρια όλη η πίεση της χρονιάς ξεσπά στο δέρμα μου. Κι έτσι έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο Αύγουστος μού είναι απαραίτητος: αν δεν χαλαρώσω αυτόν τον μήνα, δεν θα καταφέρει το σώμα μου να ξεσπάσει, και άρα θα καταλήξω ένα ηφαίστειο, δίχως να ξέρω πότε θα εκραγεί.
Αύριο "πρέπει" να σηκωθώ νωρίς για να ετοιμάσω τα πράγματα μου σαν άνθρωπος. Χωρίς άγχος. Να μην τα κάνω πάλι τελευταία στιγμή. Άραγε θα αλλάξει αυτό ποτέ; Θα πάψω ποτέ να είμαι της τελευταίας στιγμής; Αυτό είναι ένα κουσούρι που είχα πάντα και αν επιβίωσα 20 χρόνια με αυτόν τον τρόπο, μου φαίνεται ότι και τα επόμενα 20 κάπως έτσι θα κυλήσουν.
Είκοσι. Αμέ, είκοσι. Η πρώτη φράση που μου έρχεται στο μυαλό είναι: Αχ παναγιά μου! (ο τόνος επίτηδες στο -α-, μην ξεχνάμε τις ρίζες μας). Τώρα ξεκινάει η ζωή. Και εγώ που νόμιζα ότι στα 18 μου είπα πως τελείωσαν τα ψέματα; Ας γελάσω! Τότε άρχισα να τους δουλεύω όλους περισσότερο! Φοιτητής, λέει. Δηλαδή... παιδί εξ αποστάσεως. Γιατί παιδί είσαι ακόμα. Αλλά για πόσο;
Τώρα είναι που νομίζω ότι τελειώνουν τα ψέματα σιγά σιγά. Έχω άλλα δύο χρόνια στην σχολή και άρα άλλα δύο χρόνια να επαναπαύομαι κάτω από το νοίκι που πληρώνουν οι γονείς μου. Μέχρι όμως τότε πρέπει να έχω βρει τον τρόπο να εξασφαλίζω το δικό μου νοίκι και πιστέψτε με, τα δύο χρόνια περνάνε όπως το νερό της βρύσης: τρέχοντας. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα όσο είμαι στην Αθήνα. Το μετρό είναι μια ατέλειωτη αλληγορία για την ζωή: όσο τρέχει, τρέχεις να το προλάβεις. Μόνο πρόσεχε μην το χάσεις!
Δεν έχω νιώσει ότι έχω "χάσει" από την ζωή μου. Το μόνο που μετανιώνω είναι που σαν έφηβος ξόδευα αρκετό χρόνο μπροστά στον υπολογιστή και έχανα μερικές οικογενειακές στιγμές. Αλλά ούτε για αυτό με κατηγορώ. Ήμουν παιδί και το ίντερνετ, αν και μόνο στο δωμάτιό μου, με ταξίδευε σε κόσμους ανάρπαστους. Που λέτε τίποτα δεν θεωρώ ότι έχω χάσει. Στο προηγούμενο μου άρθρο έλεγα για το ότι διάφορα πράγματα εμφανίζονται ξαφνικά, σε ξεμυαλίζουν και σε παίρνουν από τον βασικό σου στόχο και αυτό ήταν ακριβώς που μου συνέβη στην Αθήνα. Εγώ για τραγουδιστής πήγαινα, σε θέατρο κατέληξα, και τώρα σιγά σιγά τελειώνω το πρώτο μου βιβλίο. Μα αν δεν τα έκανα όλα αυτά, δεν θα 'ξερα πώς να "τραγουδάω". Γιατί η φωνή μου είναι τα βιώματά μου. Και αν δεν ζούσα αυτά τα δύο χρόνια όπως με εξέφραζε, δεν θα μπορούσα να πατήσω στις νότες, θα τρεμόπαιζα σαν την φλόγα.
Έτσι, λοιπόν, παίρνω την κάθε μου εμπειρία. Ποτέ δεν αρχίζω τα κατηγορώ, ποτέ δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου, ποτέ δε με δείχνω με το δάχτυλο. Γιατί ξέρω πως παίρνει προσπάθεια για να κάνεις όσα αγαπάς. Και η ηττοπάθεια δεν μου πήγαινε ποτέ, για να αρχίσω τώρα να διερωτώμαι γιατί έκανα το ένα έτσι και το άλλο αλλιώς. Είμαι ένα παζλ και αλήθεια θα μπερδέψω τα κομμάτια χίλιες φορές μέχρι να τα ενώσω τελικά μεταξύ τους -αλλά την εικόνα που θα σχηματίσουν στο τέλος την ξέρω μόνο εγώ.
Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο βλέπω πως ωριμάζω. Και είναι μια αλλαγή ανεπαίσθητη, δεν την καταλαβαίνεις. Συνειδητοποιείς ότι κάτι άλλαξε όταν ζεις παρόμοιες καταστάσεις με το παρελθόν και έχεις τελείως διαφορετική αντιμετώπιση απέναντί τους. Τότε αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι...περνάνε τα χρόνια, μεγάλωσα κι εγώ. Δεν γλίτωσα! Και έρχεται η στιγμή που σβήνεις τα 20 κεράκια πάνω στην τούρτα σου.
Ξέχασα να κάνω ευχή.
Δεν βαριέσαι, όσα θέλω, τα εύχομαι κάθε μέρα.
Έχω σίγουρα πολλά να πω, αλλά θα αλλάζω θέμα κάθε λίγο και αλήθεια με κουράζει. Δε σταματάει να τρέχει ο νους επειδή κάθισες να αποκρυπτογραφήσεις τα σημάδια του σε ένα blog, Λέανδρε. Σωστά. Το ξέχασα. Αλλά μ' αρέσει να γράφω, ρε γαμώτο. Ακόμα κι αν πρόκειται για μια σύντομη ψευδαίσθηση ότι τα έχω όλα μαρκαρισμένα, υπό έλεγχο.
Όμως τίποτα δεν έχουμε υπό έλεγχο. Ούτε τις σκέψεις μας, ούτε τα χρόνια που περνάνε. Για αυτό όπως πατώ στο μονοπάτι των 20, υπόσχομαι να ζω κάθε στιγμή, να είμαι χαρούμενος και αν δεν είμαι... να βγάζω από την ζωή μου ό,τι με εμποδίζει από το να είμαι. Υπόσχομαι να κάνω πάντα ό,τι με εκφράζει και να μην φοβάμαι ποτέ. Να μην αρκεστώ ποτέ σε ένα πράγμα και όταν μου πουν να κάτσω στο "είδος" μου, να τους πω πως δεν έχω είδος· το δημιουργώ. Έτσι κι εσείς. Αν σας ταιριάζει η υπόσχεσή μου, πάρτε και κάντε την δική σας. Υποσχεθείτε στον εαυτό σας ότι δεν θα πάψετε ποτέ να πιστεύετε σε αυτόν. Και αν δεν κρατήσετε την υπόσχεση, δεν πειράζει. Μην τον κατηγορείτε. Πάμε πάλι απ' την αρχή.
Η ώρα είναι έξι και εννέα το πρωί και είναι κάτι τέτοιες ώρες που πηγαίνω για ύπνο καμιά φορά.
Σας καληνυχτώ!
 |
| Photo by freddie marriage on Unsplash |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου