Lionder in Athens

Πολλές φορές κάθομαι και αναρωτιέμαι ποια είναι τελικά η φάση με εμένα; Ναι, το εξέφρασα πολύ λαϊκά. Το ξέρω. Μια κρύο, μια ζέστη. Μια μπλε, μια κόκκινο. Μια μαύρο, μια άσπρο. Δεν μπορώ να αποφασίσω. Όσοι πιστεύετε στα ζώδια, μπορώ να σας δώσω την απάντηση που ψάχνετε και να λήξει το θέμα εδώ: είμαι ζυγός. Αλλά δε νομίζω πως το ζώδιο μου παίζει τελικά τόσο μεγάλο ρόλο στον προβληματισμό μου. Επιπλέον, θεωρώ πως όλοι πάνω κάτω έρχονται αντιμέτωποι κάποια στιγμή της ζωής του με το ποιοι είναι πραγματικά. Πότε είναι αυτές οι στιγμές, ρωτάτε; Ε λοιπόν, για μένα είναι κάθε φορά που μιλάω με άλλους ανθρώπους. Η επικοινωνία που έχω με τους άλλους πολλές φορές μπορεί να μου ζαλίσει το μυαλό, να με κρατήσει ξύπνιο όλο το βράδυ και να καταλήξω να σκέφτομαι "τι μου συμβαίνει; γιατί αντιδρώ έτσι; τι πάει λάθος και τι πάει σωστά;" Μια πιο συγκεκριμένη εμπειρία που είχα πριν κάποιους μήνες ήταν αυτή που θα παραθέσω τώρα και που μου συντάραξε ολόκληρη την καλλιτεχνική μου φύση. Ή

Έχετε ποτέ κοιτάξει τον καθρέφτη και έχετε θαυμάσει αυτό που βλέπετε; Όχι; Δυο μάτια σε κοιτάζουν ευθεία. Έχουν κάτι να σου πουν. Οι ρυτίδες υπογραμμίζουν αυτό που σου λένε. Και όταν τελειώνει η πρόταση, κλείνουν. Μέχρι να τα ξανανοίξεις... για να σου πουν και κάτι άλλο. Μια μύτη στέκεται περήφανη εκεί και παίζει ίσως τον πιο σημαντικό ρόλο στο πρόσωπό σου. Παρ'όλα αυτά, εισπνέει μόνο τόσο όσο της πεις εσύ. Δοκίμασέ το. Πάρε μια βαθιά εισπνοή και βγάλε τον αέρα από το στόμα. Τώρα πάρε άλλη μια αλλά βγάλε τον αέρα από την μύτη αυτή τη φορά. Βλέπεις; Κάνει ό,τι της λες. Ένα στόμα. Δυο χείλη -μικρά, λεπτά, σφιγμένα, χαλαρά, σαρκώδη, μεγάλα- το φυλάζουν. Το προστατεύουν. Και εσένα σ'αρέσει αυτή η προστασία για αυτό πολλές φορές την στολίζεις...με κόκκινο, ροζ, ή μαύρο χρώμα ανάλογα τις διαθέσεις σου. Δυο μάγουλα. Πόσο το μισούσες όταν η θεία που έβλεπες μόνο στις γιορτές σου τα ζουλούσε. Πονούσες πολύ αλλά...το υπέμενες για το εικοσάρικο που θα σου 'δινε μετά. Ευχαριστώ,

Έχετε νιώσει ποτέ ότι θέλετε να μιλήσετε για κάποιο θέμα, να πείτε μια κουβέντα παραπάνω, που εκείνη την στιγμή τη νιώθετε να σκαρφαλώνει από τα σωθικά σας αλλά τελικά να μην την αφήνετε να βγει έξω και να μη λέτε απολύτως τίποτα; Και τώρα στην τεχνολογία. Έχετε νιώσει ποτέ ότι θέλετε να κάνετε κοινοποίηση ένα βίντεο και τελευταία στιγμή, σας κατακλύζουν το μυαλό τόσες σκέψεις που τελικά λέτε "για να έχω τόσες αμφιβολίες, μάλλον δεν θα πρέπει να το κάνω". Λοιπόν, τέτοια διλήμματα και προβληματισμοί με κυριεύουν καθημερινά. Έχω τόσα πράγματα που μπορεί να θέλω να πω αλλά κάτι μου λέει να μην μιλήσω. Γιατί, όμως; Τι φοβάμαι ακριβώς; Μεγάλωσα με την παροιμία "Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει" και σαν άνθρωπος αρκετά κυνικός και ρεαλιστής πολλές φορές, μάλλον πήρα την συγκεκριμένη παροιμία κυριολεκτικά και βουτώ αρκετά βαθιά την γλώσσα στο μυαλό μου πριν πω το οτιδήποτε. Ένας λόγος που μπορεί να φοβάμαι είναι επειδή διαρκώς και ασυναίσθητα συμπεριφέρο

Δεν ξέρω πως να το ξεκινήσω.  Μια βδομάδα πριν, μπήκα για πρώτη φορά στο σπίτι μου στην Αθήνα μετά από 2 μήνες απουσίας. Όλα γύρω μου φάνταζαν γνώριμα μα συνάμα και τόσο ξένα. Αυτή η περίεργη μυρωδιά κλεισούρας είχε κατακλύσει τον χώρο, οι κλειδαριές των παραθυρόφυλλων βαθιά ριζωμένες η μία στην άλλη κρατούσαν τον δροσερό αέρα απ' έξω. Τα άνοιξα. Σήκωσα το βαρύ παντζούρι, είχα ξεχάσει την δύναμη που πρέπει να καταβάλεις για να το σηκώσεις, και άνοιξα να μπει το φως του ήλιου, που λίγη ώρα νωρίτερα είχε αναδυθεί από την θάλασσα. Μαζί του και το πρωινό αεράκι, αυτό το σχεδόν ψυχρό αγέρι που όμως όταν αγγίζει τους πόρους του κορμιού σου, είναι σαν να σε κάνει μια ζεστή αγκαλιά.  Πάντα ένιωθα ασφάλεια στα χέρια αυτής της δροσούλας. Ειδικά, εκείνες τις νύχτες που γυρνούσα με το ποδήλατο στο σπίτι μου στο Ηράκλειο μετά από βόλτα με φίλους, και την άφηνα να με χτυπάει καθώς σκεφτόμουν όσα με προβλημάτιζαν. Καβαλώντας το ποδήλατο μου στους άδειους δρόμους έπαιζα τον ρόλο ενός καταθλιπτ

This is my new song -Antio- (Which means "Goodbye" in Greek).  The Story behind it:  A beloved aunt of mine passed away in the middle of March in 2016 and the same day she died, pain was so deep that I wanted to express it in a paper. So, I wrote this Greek song.  and I uploaded it on her birthday: March 5th It's so hard losing someone you love and it's even harder to go back to the time that you lost that person. That's why I was never in the mood to write this blog post.  That woman was a very lovely woman, had a very lovely soul and the only thing I remember the most is that I've always seen her smiling. There was always a smile on her face, I've never seen her the other way.  A month after I wrote this song, I wrote 3 poems for her in 2 hours in her 40 day memorial.  The feeling that you feel when someone has just died -the atmosphere, the air, everything- is the worst feeling I have ever experienced.  About the video:  We did the