Πόσο τυχερός είμαι

Έχετε ποτέ κοιτάξει τον καθρέφτη και έχετε θαυμάσει αυτό που βλέπετε;
Όχι;
Δυο μάτια σε κοιτάζουν ευθεία. Έχουν κάτι να σου πουν. Οι ρυτίδες υπογραμμίζουν αυτό που σου λένε. Και όταν τελειώνει η πρόταση, κλείνουν. Μέχρι να τα ξανανοίξεις... για να σου πουν και κάτι άλλο.
Μια μύτη στέκεται περήφανη εκεί και παίζει ίσως τον πιο σημαντικό ρόλο στο πρόσωπό σου. Παρ'όλα αυτά, εισπνέει μόνο τόσο όσο της πεις εσύ. Δοκίμασέ το. Πάρε μια βαθιά εισπνοή και βγάλε τον αέρα από το στόμα. Τώρα πάρε άλλη μια αλλά βγάλε τον αέρα από την μύτη αυτή τη φορά. Βλέπεις; Κάνει ό,τι της λες.
Ένα στόμα. Δυο χείλη -μικρά, λεπτά, σφιγμένα, χαλαρά, σαρκώδη, μεγάλα- το φυλάζουν. Το προστατεύουν. Και εσένα σ'αρέσει αυτή η προστασία για αυτό πολλές φορές την στολίζεις...με κόκκινο, ροζ, ή μαύρο χρώμα ανάλογα τις διαθέσεις σου.
Δυο μάγουλα. Πόσο το μισούσες όταν η θεία που έβλεπες μόνο στις γιορτές σου τα ζουλούσε. Πονούσες πολύ αλλά...το υπέμενες για το εικοσάρικο που θα σου 'δινε μετά. Ευχαριστώ, θεία.
Τα φρύδια. Άλλη ιστορία και αυτή. Είχα ακούσει μια φορά ότι τα φρύδια είναι η κορνίζα του προσώπου. Ε από τότε δεν ησύχασα ποτέ. Αν η κορνίζα του προσώπου μου δεν ήταν σωστή, τότε η φωτογραφία που ήθελα να δείξω, θα έχανε την ομορφιά της. Ένας Θεός ξέρει πόσο εκτιμήσαν πολλοί από μας αυτό το μεταλλικό πραγματάκι που αφήνει την ιδέα ενός μονόφρυδου εκεί που της αξίζει...στην φαντασία.

223 λέξεις και είμαστε μόνο στο πρόσωπο. (εννοείται πως δεν τις μέτρησα, god bless wordcounter.net). Υπόσχομαι πως δεν θα υπεραναλύσω το σώμα. Παρά μόνο την σημασία του.

Δύο χέρια. Με αυτά τα δυο τα χέρια και τι δεν έχεις κάνει. Ας ξεκινήσουμε από το βασικότερο: δεν θα διάβαζες αυτό εδώ το άρθρο. Πως θα άνοιγες τον υπολογιστή σου; Το κινητό; Άρα, δεν πρέπει να ευχαριστείς μόνο εσύ την φύση που σου 'δωσε αυτά τα χέρια, σε ευχαριστώ κι εγώ.
Περπατάς, καβαλάς το ποδήλατο, οδηγείς το αυτοκίνητο και όλα αυτά με δύο υπέροχα ποδαράκια. Μακριά, κοντά, δεν έχει σημασία, την δουλειά τους την κάνουν και με το παραπάνω.
Το σώμα σου. Ένα κουτί που διαφυλάσσει μερικά άμουσα όργανα. Το μόνο μουσικό από αυτά είναι ένα ρυθμικό που χωρίς αυτό η δουλειά δεν γίνεται. Και φυσικά μιλώ για την καρδιά. Ο χτύπος της θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτόν της μπότας στα ντραμς. Μπαμ - μπουμ, μπαμ - μπουμ. Για αυτό το μοναδικό όργανο με το οποίο δεν μπορείς να παράξεις μελωδία είναι ίσως και το πιο σημαντικό σε ένα τραγούδι. Για αυτό, νιώσε ευγνώμων και για τους ντράμερς των αγαπημένων σου συγκροτημάτων. Κάνουν καλή δουλειά.

Δεν θα ήμουν ο Λέανδρος αν δεν έβαζα κάπου σ'όλο αυτό την μουσική. Συγχωρέστε με. Επιστρέφουμε στην κανονική ροή του προγράμματος.

Πόσο τυχερός είμαι που έχω αυτό το σώμα. Πόσο τυχερός. Κοιτάζω τον καθρέφτη και ευχαριστώ τον Θεό, το σύμπαν, την μοίρα (ή το τίποτα, για τους άθεους φίλους μου) που έχω αυτό εδώ το σώμα. Όλη μου την ζωή ένιωθα ανασφάλειες για αυτό το μικροκαμωμένο σωματάκι. Δίπλα στα αγόρια της ηλικίας μου ήμουν πάντα ο πιο λεπτός. Με αυτήν βέβαια την ικανότητα μπορούσα να περνάω μέσα από στενά περάσματα που κανείς άλλος δεν μπορούσε να περάσει αλλά μετά το δημοτικό, σταμάτησα να εκτιμάω ακόμα κι αυτό. Βλέπεις, μεγάλωσα. Και το να περνάω μέσα από στενά δρομάκια δεν με ωφελεί πουθενά.
Το να ευχαριστώ όμως την ζωή που μου έδωσε αυτό το τρομερό όχημα για να καβαλάει η ψυχή μου και να τα καταφέρνει στην καθημερινότητα μου με ωφελεί πολύ. Γιατί ξαφνικά από 'κει που όλη μου η προσοχή ήταν εστιασμένη στα "μεγάλα" προβλήματα που μαστίζουν έναν κοινό άνθρωπο μιας κοινωνίας, έκατσα και σκέφτηκα ότι -κοίτα με- έχω την υγειά μου. Και κανένα από αυτά τα προβλήματα δεν θα με επηρέαζε τόσο όσο θα με επηρέαζε το να μην είχα την υγειά μου.

Όπως είχε πει μια φορά ο νονός μου "Αυτά δεν είναι προβλήματα. Είναι προβληματισμοί".

Και έτσι είναι. Εφόσον μπορώ να περπατήσω μέχρι το σούπερ μάρκετ στην γωνία και να αγοράσω την αγαπημένη μου σοκολάτα, εφόσον μπορώ να παραπονεθώ για τον ήλιο που μπαίνει από το παράθυρο και ενοχλεί τα μάτια μου και με λίγη δύναμη μπορώ να κλείσω το παντζούρι, εφόσον μπορώ να στηριχτώ στις μύτες των ποδιών μου για να φτάσω το ποτήρι στο ντουλάπι και τελικά να βάλω νερό, εφόσον μπορώ με τόση ευκολία και μηδαμινή προσπάθεια να κάνω όλα όσα ανέφερα, τότε είμαι τυχερός. Και είμαι πολύ τυχερός.
Θα μπορούσα να μην έχω τίποτα από όλα αυτά. Ίσως να μην μπορούσα να περπατήσω μέχρι το σουπερ μάρκετ γιατί θα είχα γεννηθεί χωρίς αυτήν την ικανότητα. Ο ήλιος μπορεί να μην με ενοχλούσε γιατί δεν θα υπήρχε ήλιος για μένα -δεν θα τον έβλεπα καν. Και όλα τα απλά και καθημερινά πράγματα που κάνουμε ασυναίσθητα και δεν τους δίνουμε ούτε ελάχιστη από την σημασία μας, θα ήταν άθλοι ολόκληροι.

Για αυτό λοιπόν την επομένη φορά που θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και ασυναίσθητα κοιτάξεις τα ψεγάδια σου, τις ατέλειες που έχεις συνηθίσει να κοιτάς τόσα χρόνια -και που μάταια κοιτάς γιατί θα είναι πάντα εκεί-, προσπάθησε να κοιτάξεις λίγο πιο βαθιά και να ευχαριστήσεις την ζωή που σου 'χει δώσει και αυτές τις ατέλειες που σε κάνουν ξεχωριστό, αλλά και το μεγαλείο του σώματός σου, του μυαλού σου, της καρδιάς σου που σε κρατάνε ζωντανό με όλη τη σημασία της λέξης.

Άκου την καρδιά σου πως χτυπά. Κοίτα το στήθος σου και ίσως μπορείς να την δεις να πετάγεται από το πουθενά και να σου θυμίζει ότι δουλεύει για σένα 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Ασταμάτητα. Χωρίς ρεπό, χωρίς διαλείμματα. Δεν είναι μαγικό;

Ευχαρίστησε λοιπόν την καρδιά σου που χτυπά, τα μάτια σου που βλέπουν, τα χέρια σου που πιάνουν, τα πόδια σου που περπατούν. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Και δες την ζωή αλλιώς.

Είσαι ένας προνομιούχος άνθρωπος.