Lionder in Athens

Αυτό το άρθρο το έχω γράψει στο μυαλό μου τουλάχιστον 20 φορές πριν καταλήξω σήμερα να κάθομαι και όντως να το γράφω. Η ιδέα είχε έρθει κάποιους μήνες πριν, είχε σχεδόν εισβάλει στο μυαλό μου με το έτσι-θέλω, αφού προσπαθούσα κι εγώ ο κακομοίρης να εξηγήσω συμπεριφορές, να βρω απαντήσεις και να λύσω προβλήματα. Κι όσο κι αν ήθελα να τραβήξω και τους ανθρώπους που μου τα δημιουργούσαν αυτά τα προβλήματα μαζί μου, τελικά τα κατάφερα μια χαρά και μόνος μου. Μην σας πω, ότι μόνος σου τα λύνεις κάτι τέτοια. Φιλότιμο για συνεννόηση από την άλλη μεριά...ούτε σε ανέκδοτο. Πάλι καλά. Γιατί σιχαίνομαι τα ανέκδοτα. Σίγουρα έχουμε νιώσει πολλές φορές πως μιλάμε σε τοίχο. Κι ενώ για μένα κάτι τέτοιο δεν θα ήταν και τελείως άγνωστο, αφού μπορώ να μιλάω μόνος μου με τις ώρες (δεν είναι κάτι, όλα καλά), δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μου την δίνει όταν μιλάω σε κάποιον, και ο ακροατής...στέκεται μπροστά μου και στα αφτιά του...μαρμελάδα που 'λεγαν και οι παλιοί. Και όχι, μην παρεξηγηθώ, δεν

Δυο μέρες σταμάτησα το διάβασμα και ένιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν πήγαινε άλλο όμως, το κεφάλι μου είχε γίνει καζάνι. Κάθε μέρα επιεικής στο ραντεβού μου, να ξυπνάω στην μία, να τρώω στις 3 και στις 5 να διαβάζω. Είκοσι μέρες αυτή η δουλειά και η ρουτίνα με είχε φάει για τα καλά. Χθες ξεκίνησα και πάλι το διάβασμα και έπαψαν να μου μιλούν οι ενοχές! Που τάχα "έχασα δυο μέρες", που "σε δυο μέρες πόσα θα 'χα διαβάσει"...Ποιος...εγώ! Που αν δεν έφτανε η εξεταστική, βιβλίο δεν άνοιγα! Τώρα διαβάζω κάθε μέρα και νιώθω να έχω ανακτήσει την εξυπνάδα που μου είχε στερήσει τόσα χρόνια η τεμπελιά μου. (Εννοείται πως ό,τι λέω είναι καλοντυμένες, όμορφα διακοσμημένες υπερβολές...τα 'χασες τα κύτταρα φίλε όταν ήσουν στην ανάπτυξη... Τώρα...προσπάθησε να κρατήσεις αυτά που έχεις). Όταν διαβάζω εδώ στο πατρικό μου, ανοίγω την μπαλκονόπορτα του δωματίου διάπλατα και αφήνω το φως του ήλιου να περάσει μέσα· αν είμαι τυχερός και δεν φυσάει, τότε απολαμβάν