Τι να κάνεις όταν νιώθεις πως "μιλάς" σε τοίχο
Αυτό το άρθρο το έχω γράψει στο μυαλό μου τουλάχιστον 20 φορές πριν καταλήξω σήμερα να κάθομαι και όντως να το γράφω. Η ιδέα είχε έρθει κάποιους μήνες πριν, είχε σχεδόν εισβάλει στο μυαλό μου με το έτσι-θέλω, αφού προσπαθούσα κι εγώ ο κακομοίρης να εξηγήσω συμπεριφορές, να βρω απαντήσεις και να λύσω προβλήματα. Κι όσο κι αν ήθελα να τραβήξω και τους ανθρώπους που μου τα δημιουργούσαν αυτά τα προβλήματα μαζί μου, τελικά τα κατάφερα μια χαρά και μόνος μου. Μην σας πω, ότι μόνος σου τα λύνεις κάτι τέτοια. Φιλότιμο για συνεννόηση από την άλλη μεριά...ούτε σε ανέκδοτο. Πάλι καλά. Γιατί σιχαίνομαι τα ανέκδοτα.
Σίγουρα έχουμε νιώσει πολλές φορές πως μιλάμε σε τοίχο. Κι ενώ για μένα κάτι τέτοιο δεν θα ήταν και τελείως άγνωστο, αφού μπορώ να μιλάω μόνος μου με τις ώρες (δεν είναι κάτι, όλα καλά), δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μου την δίνει όταν μιλάω σε κάποιον, και ο ακροατής...στέκεται μπροστά μου και στα αφτιά του...μαρμελάδα που 'λεγαν και οι παλιοί.
Και όχι, μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι σε όποιον κι όποιον. Αναφέρομαι στους δικούς μας ανθρώπους, σε ανθρώπους που αγαπάμε ή αγαπήσαμε, που μας αγαπούν ή μας αγάπησαν, και τώρα στην θέση τους βλέπουμε μόνο μπετό. Παγωμένο και αφιλόξενο μπετό.
Ζυγός με ωροσκόπο ταύρο και όσο και να θέλω να ζυγίζω τα πράγματα από 50 φορές για να βρω την μέση λύση, άπαξ και δω κόκκινο...ποιος με μαζεύει.
Είμαι απ'τους ανθρώπους που προσπαθούν να κρατήσουν επίπεδο, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Βλέπω το κόκκινο πανί, παίρνω μια μικρή απόσταση και πειθαρχώ: "Πάρε μια ανάσα, αυτό που νιώθεις τώρα δεν είναι μόνιμο, σε λίγες μέρες θα περάσει, δεν αξίζει να χάσεις την μπάλα γιατί έριξες σουτ και δεν σ'την γυρνάνε πίσω. Μόνο να κλωτσούν όπως όπως ξέρουν και να βάζουν γκολ, εκσφενδονίζοντας την μπάλα στο στομάχι σου, που πάλλεται σαν το δίχτυ και σε βγάζει οφ (1-0 η αντίπαλη ομάδα). Και τότε σαν τερματοφύλακας με αξιοπρέπεια σηκώνεις το κεφάλι, πετάς μπάλα πίσω και δέχεσαι το αποτέλεσμα. Τι γίνεται όμως αν πατήσουμε το rewind και γυρίσουμε πίσω στο πανί που κατακόκκινο ορθώνεται, και σε προκαλεί, και τότε δεν υπάρχει ούτε επίπεδο, ούτε αξιοπρέπεια, παρά μόνο...θυμός.
Ο ταύρος αγαπητοί μου, δεν εξαγριώνεται με το κόκκινο χρώμα. Εξαγριώνεται με το κυματισμό του πανιού. Κι όταν βλέπω τον ανίδεο ταυρομάχο, να μου κουνάει το πανί με έπαρση και χάρη, λες και μου λέει "έχω το πάνω χέρι τώρα", τότε διαολίζομαι. Και μπορεί ο ταυρομάχος να κάνει καταπληκτικές πιρουέτες, να χορεύει σαν τον πιο πετυχημένο τσαρλατάνο, αποφεύγοντας τα χτυπήματα της αλήθειας το ένα μετά το άλλο, φαίνεται να ξεχνάει όμως πως ο ταύρος έχει κέρατα.
Έτσι είναι οι τσακωμοί. Ταυρομαχίες σε πίστες, με οπαδούς να φωνάζουν σαν θεριά...στο θηρίο. Θηρίο ο εγωισμός μας, οι οπαδοί οι σκέψεις μας, άλλες να μας συγκρατούν και άλλες να μας σπρώχνουν για επίθεση κατά μέτωπο. Και το μυστικό να είναι...η ηρεμία. Ηρεμία μέσα σε ένα πεδίο μάχης; Βεβαίως! Γιατί όπως ο ταύρος έχει αχρωματοψία, και δεν βλέπει ούτε κόκκινο, μα ούτε και πράσινο, έτσι κι εμείς, με την περιορισμένη όρασή μας να μας δείχνει τα πράγματα ασπρόμαυρα, ξεχνάμε πως ο κόσμος αποτελείται από χρώματα. Τα χρώματά μου και τα χρώματα του συνομιλητή μου. Και σας διαβεβαιώ ότι όπου βλέπω εγώ πράσινο, ο άλλος βλέπει κόκκινο και πάει λέγοντας...
Τι κάνω λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις; Όταν νιώθω πως μιλάω σε τοίχο; Όταν οι βόμβες που πετάω στην απέναντι όχθη σκάνε ακριβώς μπροστά μου, θολώνοντάς μου την όραση, κάνοντάς με να μην βλέπω καθαρά;
Αποχωρώ...
Αποχωρώ γιατί πολύ απλά, άμα μείνω δεν θα βγάλει πουθενά. Το 'χετε ακούσει το ρητό "οι άνθρωποι δεν αλλάζουν;". Ειδικότερα, την ώρα του διαπληκτισμού. Εκείνη την ώρα, ό,τι έχουμε μάθει σαν άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια, εκσφενδονίζεται αυθόρμητα προς πάσα κατεύθυνση, κι όποιον πάρει ο χάρος. Ούτε φίλτρα υπάρχουν, ούτε ευγένειες, ούτε τυπικότητες, ούτε ενδοιασμοί. Η εξαίρεση στον κανόνα είναι οι άνθρωποι τους οποίους σεβόμαστε λίγο παραπάνω και δεν τους βλέπουμε σαν να'ναι όμοιοί μας, αλλά ακόμα και τότε ξεφεύγουν λέξεις, εκφράσεις, ειρωνείες. Γιατί με αυτά έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τις παρόμοιες εκείνες λέξεις, εκφράσεις και ειρωνείες που μας έχουνε πεισμώσει, μας έχουν μεγαλώσει, και έχουν θεμελιώσει τον ταύρο μέσα μας.
Μιλάμε λοιπόν για συμπεριφορά που έχει επιβιώσει χρόνια και αν μας βολεύει κιόλας κι έχουμε σταθεί και τυχεροί, θα συνεχίσουμε να την έχουμε.
Αποχωρείς λοιπόν από την μάχη και έχεις παραδώσει τα όπλα...φαινομενικά. Ένας Θεός ξέρει όμως πόσες στροφές κάνει το μυαλό σου. Όταν μιλάμε σε έναν άνθρωπο κι εκείνος δεν μας "ακούει", τα βάζουμε με τον εαυτό μας. Προσπαθούμε να βρούμε την αιτία, σκάβουμε νοητικά μπας και ανακαλύψουμε κάποιο λάθος που κάναμε εμείς, μπας και γλιτώσει ο ακροατής μας και βρούμε εμείς τον μπελά. Σε ανθρώπους χωρίς υψηλά επίπεδα εγωισμού θα το δεις πολλές φορές αυτό να γίνεται. Έχω πιάσει τον εαυτό μου πάμπολλες φορές να προσπαθώ να βρω τι λάθος έκανα εγώ, τι είπα εγώ που ευθύνεται για την συμπεριφορά του άλλου, γιατί ο τοίχος δεν μου μιλάει όταν του μιλώ; (Και δεν υπονοώ σε αυτό το σημείο ότι είμαι άτομο με χαμηλά επίπεδα εγωισμού, να το ξεκαθαρίσω, αν και αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ με σιγουριά). Στην πραγματικότητα όμως έχει να κάνει αποκλειστικά με τον άλλον άνθρωπο, και την διάθεσή του να μας ακούσει, και σας πληροφορώ πως αν αυτός ο άνθρωπος ΔΕΝ θέλει να σας ακούσει, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Όσο και να φωνάξετε, όσα επιχειρήματα και να παρουσιάσετε, κι ολόκληρο προτζέκτορα να βάλετε με διαφάνειες και εικονίτσες για να τον κάνετε να καταλάβει, δεν πρόκειται να καταφέρετε τίποτα αν δεν το θέλει αυτός. Και τότε καταλαβαίνετε πως δεν έχετε θέση στην ζωή του κι εκείνος στην δική σας. Αν μιλάμε βέβαια για οικογενειακό πρόσωπο, το αίμα νερό δεν γίνεται, και δεχόμαστε τον άλλον όπως είναι γιατί όπως και να το κάνεις είναι οικογένειά μας. (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε τα συναισθήματά μας). Και επειδή είμαι άνθρωπος της συζήτησης και της δεύτερης και της τρίτης (όπα, μπάρμπα, κόψε κάτι) ευκαιρίας, πάντα κάνω χώρο για συζήτηση. Αλλά άμα συνεχίσει ο συνομιλητής μου να είναι τείχος απροσπέλαστο, και αν δεν έχουμε συγγένεια αίματος πρώτου βαθμού (συγκεκριμένα), τα μπογαλάκια μας αλλού...γιατί; Γιατί απλά δεν αξίζει!
Λαϊκά, απλά, λιτά. Δεν αξίζει! Τον χρόνο μας; Την ενέργειά μας; Την εκσκαφή ολόκληρων μονοπατιών σκέψης και περισυλλογής μπας και βρεθεί νόημα, και λογική, και η λύση τελικά του προβλήματος; Δεν αξίζει τίποτα από όλα αυτά. Γιατί σε έναν κόσμο μέσα στο μπετό και το τσιμέντο, οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας, δεν θα έπρεπε να είναι τοίχοι. Κι αν ούτε μπάλα κατεδάφισης (κοινώς wrecking ball που λέμε και στην Κρήτη) δεν μπορεί να σπάσει τον τοίχο, τότε φεύγουμε για... εμάς, για την δική μας ψυχική υγεία. Το να μιλάς σε τοίχους γιατί σε βοηθάει να οργανώνεις τις σκέψεις σου φωναχτά είναι άλλο από το να μιλάς και να μην σε ακούν... Και δεν υπάρχει χειρότερο από το να έχεις φωνή...και να μην ακούγεται.
Με αυτά λοιπόν κλείνω! Μπογιές να βάψουμε τους "τοίχους" μας με χρώματα ωραία και φιλικά, δεν υπάρχουν! Δεν μπορείς να βάψεις έναν άνθρωπο με τα χρώματα που θες εσύ, όταν ο ίδιος σου έχει δείξει τα αληθινά του.
Lionder xx
Σίγουρα έχουμε νιώσει πολλές φορές πως μιλάμε σε τοίχο. Κι ενώ για μένα κάτι τέτοιο δεν θα ήταν και τελείως άγνωστο, αφού μπορώ να μιλάω μόνος μου με τις ώρες (δεν είναι κάτι, όλα καλά), δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μου την δίνει όταν μιλάω σε κάποιον, και ο ακροατής...στέκεται μπροστά μου και στα αφτιά του...μαρμελάδα που 'λεγαν και οι παλιοί.
Και όχι, μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι σε όποιον κι όποιον. Αναφέρομαι στους δικούς μας ανθρώπους, σε ανθρώπους που αγαπάμε ή αγαπήσαμε, που μας αγαπούν ή μας αγάπησαν, και τώρα στην θέση τους βλέπουμε μόνο μπετό. Παγωμένο και αφιλόξενο μπετό.
Ζυγός με ωροσκόπο ταύρο και όσο και να θέλω να ζυγίζω τα πράγματα από 50 φορές για να βρω την μέση λύση, άπαξ και δω κόκκινο...ποιος με μαζεύει.
Είμαι απ'τους ανθρώπους που προσπαθούν να κρατήσουν επίπεδο, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Βλέπω το κόκκινο πανί, παίρνω μια μικρή απόσταση και πειθαρχώ: "Πάρε μια ανάσα, αυτό που νιώθεις τώρα δεν είναι μόνιμο, σε λίγες μέρες θα περάσει, δεν αξίζει να χάσεις την μπάλα γιατί έριξες σουτ και δεν σ'την γυρνάνε πίσω. Μόνο να κλωτσούν όπως όπως ξέρουν και να βάζουν γκολ, εκσφενδονίζοντας την μπάλα στο στομάχι σου, που πάλλεται σαν το δίχτυ και σε βγάζει οφ (1-0 η αντίπαλη ομάδα). Και τότε σαν τερματοφύλακας με αξιοπρέπεια σηκώνεις το κεφάλι, πετάς μπάλα πίσω και δέχεσαι το αποτέλεσμα. Τι γίνεται όμως αν πατήσουμε το rewind και γυρίσουμε πίσω στο πανί που κατακόκκινο ορθώνεται, και σε προκαλεί, και τότε δεν υπάρχει ούτε επίπεδο, ούτε αξιοπρέπεια, παρά μόνο...θυμός.
Ο ταύρος αγαπητοί μου, δεν εξαγριώνεται με το κόκκινο χρώμα. Εξαγριώνεται με το κυματισμό του πανιού. Κι όταν βλέπω τον ανίδεο ταυρομάχο, να μου κουνάει το πανί με έπαρση και χάρη, λες και μου λέει "έχω το πάνω χέρι τώρα", τότε διαολίζομαι. Και μπορεί ο ταυρομάχος να κάνει καταπληκτικές πιρουέτες, να χορεύει σαν τον πιο πετυχημένο τσαρλατάνο, αποφεύγοντας τα χτυπήματα της αλήθειας το ένα μετά το άλλο, φαίνεται να ξεχνάει όμως πως ο ταύρος έχει κέρατα.
Έτσι είναι οι τσακωμοί. Ταυρομαχίες σε πίστες, με οπαδούς να φωνάζουν σαν θεριά...στο θηρίο. Θηρίο ο εγωισμός μας, οι οπαδοί οι σκέψεις μας, άλλες να μας συγκρατούν και άλλες να μας σπρώχνουν για επίθεση κατά μέτωπο. Και το μυστικό να είναι...η ηρεμία. Ηρεμία μέσα σε ένα πεδίο μάχης; Βεβαίως! Γιατί όπως ο ταύρος έχει αχρωματοψία, και δεν βλέπει ούτε κόκκινο, μα ούτε και πράσινο, έτσι κι εμείς, με την περιορισμένη όρασή μας να μας δείχνει τα πράγματα ασπρόμαυρα, ξεχνάμε πως ο κόσμος αποτελείται από χρώματα. Τα χρώματά μου και τα χρώματα του συνομιλητή μου. Και σας διαβεβαιώ ότι όπου βλέπω εγώ πράσινο, ο άλλος βλέπει κόκκινο και πάει λέγοντας...
Τι κάνω λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις; Όταν νιώθω πως μιλάω σε τοίχο; Όταν οι βόμβες που πετάω στην απέναντι όχθη σκάνε ακριβώς μπροστά μου, θολώνοντάς μου την όραση, κάνοντάς με να μην βλέπω καθαρά;
Αποχωρώ...
Αποχωρώ γιατί πολύ απλά, άμα μείνω δεν θα βγάλει πουθενά. Το 'χετε ακούσει το ρητό "οι άνθρωποι δεν αλλάζουν;". Ειδικότερα, την ώρα του διαπληκτισμού. Εκείνη την ώρα, ό,τι έχουμε μάθει σαν άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια, εκσφενδονίζεται αυθόρμητα προς πάσα κατεύθυνση, κι όποιον πάρει ο χάρος. Ούτε φίλτρα υπάρχουν, ούτε ευγένειες, ούτε τυπικότητες, ούτε ενδοιασμοί. Η εξαίρεση στον κανόνα είναι οι άνθρωποι τους οποίους σεβόμαστε λίγο παραπάνω και δεν τους βλέπουμε σαν να'ναι όμοιοί μας, αλλά ακόμα και τότε ξεφεύγουν λέξεις, εκφράσεις, ειρωνείες. Γιατί με αυτά έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τις παρόμοιες εκείνες λέξεις, εκφράσεις και ειρωνείες που μας έχουνε πεισμώσει, μας έχουν μεγαλώσει, και έχουν θεμελιώσει τον ταύρο μέσα μας.
Μιλάμε λοιπόν για συμπεριφορά που έχει επιβιώσει χρόνια και αν μας βολεύει κιόλας κι έχουμε σταθεί και τυχεροί, θα συνεχίσουμε να την έχουμε.
Αποχωρείς λοιπόν από την μάχη και έχεις παραδώσει τα όπλα...φαινομενικά. Ένας Θεός ξέρει όμως πόσες στροφές κάνει το μυαλό σου. Όταν μιλάμε σε έναν άνθρωπο κι εκείνος δεν μας "ακούει", τα βάζουμε με τον εαυτό μας. Προσπαθούμε να βρούμε την αιτία, σκάβουμε νοητικά μπας και ανακαλύψουμε κάποιο λάθος που κάναμε εμείς, μπας και γλιτώσει ο ακροατής μας και βρούμε εμείς τον μπελά. Σε ανθρώπους χωρίς υψηλά επίπεδα εγωισμού θα το δεις πολλές φορές αυτό να γίνεται. Έχω πιάσει τον εαυτό μου πάμπολλες φορές να προσπαθώ να βρω τι λάθος έκανα εγώ, τι είπα εγώ που ευθύνεται για την συμπεριφορά του άλλου, γιατί ο τοίχος δεν μου μιλάει όταν του μιλώ; (Και δεν υπονοώ σε αυτό το σημείο ότι είμαι άτομο με χαμηλά επίπεδα εγωισμού, να το ξεκαθαρίσω, αν και αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ με σιγουριά). Στην πραγματικότητα όμως έχει να κάνει αποκλειστικά με τον άλλον άνθρωπο, και την διάθεσή του να μας ακούσει, και σας πληροφορώ πως αν αυτός ο άνθρωπος ΔΕΝ θέλει να σας ακούσει, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Όσο και να φωνάξετε, όσα επιχειρήματα και να παρουσιάσετε, κι ολόκληρο προτζέκτορα να βάλετε με διαφάνειες και εικονίτσες για να τον κάνετε να καταλάβει, δεν πρόκειται να καταφέρετε τίποτα αν δεν το θέλει αυτός. Και τότε καταλαβαίνετε πως δεν έχετε θέση στην ζωή του κι εκείνος στην δική σας. Αν μιλάμε βέβαια για οικογενειακό πρόσωπο, το αίμα νερό δεν γίνεται, και δεχόμαστε τον άλλον όπως είναι γιατί όπως και να το κάνεις είναι οικογένειά μας. (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε τα συναισθήματά μας). Και επειδή είμαι άνθρωπος της συζήτησης και της δεύτερης και της τρίτης (όπα, μπάρμπα, κόψε κάτι) ευκαιρίας, πάντα κάνω χώρο για συζήτηση. Αλλά άμα συνεχίσει ο συνομιλητής μου να είναι τείχος απροσπέλαστο, και αν δεν έχουμε συγγένεια αίματος πρώτου βαθμού (συγκεκριμένα), τα μπογαλάκια μας αλλού...γιατί; Γιατί απλά δεν αξίζει!
Λαϊκά, απλά, λιτά. Δεν αξίζει! Τον χρόνο μας; Την ενέργειά μας; Την εκσκαφή ολόκληρων μονοπατιών σκέψης και περισυλλογής μπας και βρεθεί νόημα, και λογική, και η λύση τελικά του προβλήματος; Δεν αξίζει τίποτα από όλα αυτά. Γιατί σε έναν κόσμο μέσα στο μπετό και το τσιμέντο, οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας, δεν θα έπρεπε να είναι τοίχοι. Κι αν ούτε μπάλα κατεδάφισης (κοινώς wrecking ball που λέμε και στην Κρήτη) δεν μπορεί να σπάσει τον τοίχο, τότε φεύγουμε για... εμάς, για την δική μας ψυχική υγεία. Το να μιλάς σε τοίχους γιατί σε βοηθάει να οργανώνεις τις σκέψεις σου φωναχτά είναι άλλο από το να μιλάς και να μην σε ακούν... Και δεν υπάρχει χειρότερο από το να έχεις φωνή...και να μην ακούγεται.
Με αυτά λοιπόν κλείνω! Μπογιές να βάψουμε τους "τοίχους" μας με χρώματα ωραία και φιλικά, δεν υπάρχουν! Δεν μπορείς να βάψεις έναν άνθρωπο με τα χρώματα που θες εσύ, όταν ο ίδιος σου έχει δείξει τα αληθινά του.
Lionder xx
 |
| Photo by Maksym Kaharlytskyi on Unsplash |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου