Όσα θυμάμαι πιο έντονα από μια ανάποδη χρονιά
Αγαπητό 2020, Στο καλό και να μην μας γράφεις!!! Μας ταλαιπώρησες, μας έδωσες μία γερή γροθιά και μας είδες να πέφτουμε, να πέφτουμε, και να πέφτουμε μέχρι να πιάσουμε πάτο. Μας έπιασες από τα πόδια, μας αναποδογύρισες και έπειτα μας εκτίναξες προς τα κάτω μπας και έχουμε κανένα ψυχικό απόθεμα ακόμα στις τσέπες μας. Ήθελες να μας το πάρεις κι αυτό. Για αυτό όχι. Δεν είσαι αγαπητό, 2020. Είσαι μισητό, και δεν το περίμενα να καταλήξεις έτσι. Μήνες τώρα σχεδιάζω να γράψω αυτό το άρθρο γιατί με κάθε χτύπημα αυτής της χρονιάς, ερχόταν μαζί και η σκέψη "έχω να σου σούρω, 2020, θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις! Κάτσε να τελειώσεις, να δω πόσο ακόμα θα χτύπησεις, και θα σου γράψω ένα άρθρο όλο δικό σου. Θα στολίζουν οι άλλοι το δέντρο, και εγώ θα σε στολίζω αλά γαλλικά (είσαι βγε κουτό ένα μαλακιστηγί!). Αλλά να σου πω κάτι... δεν σου αξίζει! Δεν αξίζεις άλλο άρθρο με το όνομά σου επικεφαλίδα. Ούτε άλλο άρθρο με εκείνο τον γιόκα σου, που έχεις κορώνα στο κεφάλι! (ο νοών νοείτω, ονόματα δ