Lionder in Athens

Η ζωή μοιάζει με ένα τρένο. Εσύ είσαι η επιβάτης. Ενώ μπορείς να σταματήσεις σε οποιαδήποτε στάση, επιλέγεις να περιμένεις την δική σου. Περιμένοντας την δική σου, μπορεί να κοιμηθείς και να χάσεις μερικά απ’ τα τοπία στην διαδρομή. Μπορεί να βάλεις μουσική και να χαθείς στις σκέψεις σου δίχως να ακούς τι γίνεται γύρω σου. Απλά περιμένεις την δική σου στάση… Αυτόματος πιλότος Μερικές φορές νιώθω πως ζω στον αυτόματο. Ξέρετε, αυτή την αυτόματη λειτουργία που βρίσκεσαι όταν είσαι στο λεωφορείο. Πάλι περιμένεις να φτάσεις στην στάση σου και πάλι κάνεις ό,τι μπορείς για να αποσπάσεις την προσοχή σου από το τώρα, αυτό το βαρετό το τώρα του λεωφορείου. Και όχι, δεν πρόκειται να δοκιμάσω για βιωματικό πείραμα μετά από αυτό το άρθρο να μπω σε λεωφορείο χωρίς ακουστικά. Να μου λείπει το βίωμα και το έχω ζήσει αρκετές φορές. Αλλά αν πάρεις αυτήν την αλληγορία και την βάλεις πάνω απ’ την ζωή σου, θα καταλάβεις ότι πολλές φορές ζεις με ακουστικά. Και δεν ακούς το soundtrack της ζωής σου, που λένε

Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν χρυσό κανόνα που εφαρμόζω στην ζωή μου, εδώ και πολλά χρόνια, και με έχει σώσει από πολλές άσχημες και κακοποιητικές για την ψυχολογία μου καταστάσεις. Και αυτός είναι ο εξής: Δεν κατηγορώ ποτέ τον εαυτό μου όταν δεν έχω να φταίξω κάπου. Είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να αντιληφθούμε όταν μια κατηγορία μας χτυπάει την πόρτα και μας ζητά να την δεχτούμε. Και πολλοί έχουμε μεγαλώσει σε οικογένειες και περιβάλλοντα που πολλές φορές "φταίγαμε" για τον τρόπο που ένιωθαν οι άλλοι. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Κλασσική ελληνική οικογένεια... Μάθαμε να την αγαπάμε, μα δεν είναι αψεγάδιαστη... Έχει πολλά ψεγάδια. Φαντάζομαι πως οι άνθρωποι που έχουν δεχτεί ψυχολογικό πόλεμο και εκφοβισμό (στο σχολείο, στην οικογένεια, οπουδήποτε) για πράγματα που δεν μπορούσαν να ελέγξουν είναι οι ίδιοι που θα εφαρμόσουν πρώτοι πρώτοι τον παραπάνω κανόνα. Είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν. Μιλώντας για τον εαυτό μου, έχω δεχτεί αρκετό bullying στο σχολείο και έτσι έμαθα από μ