Lionder in Athens

Η ζωή μοιάζει με ένα τρένο. Εσύ είσαι η επιβάτης. Ενώ μπορείς να σταματήσεις σε οποιαδήποτε στάση, επιλέγεις να περιμένεις την δική σου. Περιμένοντας την δική σου, μπορεί να κοιμηθείς και να χάσεις μερικά απ’ τα τοπία στην διαδρομή. Μπορεί να βάλεις μουσική και να χαθείς στις σκέψεις σου δίχως να ακούς τι γίνεται γύρω σου. Απλά περιμένεις την δική σου στάση… Αυτόματος πιλότος Μερικές φορές νιώθω πως ζω στον αυτόματο. Ξέρετε, αυτή την αυτόματη λειτουργία που βρίσκεσαι όταν είσαι στο λεωφορείο. Πάλι περιμένεις να φτάσεις στην στάση σου και πάλι κάνεις ό,τι μπορείς για να αποσπάσεις την προσοχή σου από το τώρα, αυτό το βαρετό το τώρα του λεωφορείου. Και όχι, δεν πρόκειται να δοκιμάσω για βιωματικό πείραμα μετά από αυτό το άρθρο να μπω σε λεωφορείο χωρίς ακουστικά. Να μου λείπει το βίωμα και το έχω ζήσει αρκετές φορές. Αλλά αν πάρεις αυτήν την αλληγορία και την βάλεις πάνω απ’ την ζωή σου, θα καταλάβεις ότι πολλές φορές ζεις με ακουστικά. Και δεν ακούς το soundtrack της ζωής σου, που λένε

Ξεκίνησα περσοναλ με την αδερφή μου! Γιούχου. Είμαι στην δεύτερη βδομάδα και ακόμα δεν ξέρω πως δίνω εντολή στο σώμα μου να πάει να κάνει γυμναστική. Το θέμα όμως σήμερα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι η αίθουσα στην οποία κάνω πέρσοναλ έχει έναν μεγάλο καθρέφτη. Έναν καθρέφτη που μετράει πόσες επαναλήψεις ασκήσεων κάνω, αν τις κάνω σωστά, άμα γέρνει το σώμα μου από την μία πλευρά περισσότερο ή από την άλλη. Άλλες φορές όταν κοιτάζομαι παίρνω δύναμη, παρατηρώντας τα σημεία του σώματος που δουλεύω, κι άλλες φορές αποσυγκεντρώνομαι γιατί παρατηρώ πολύ τα σημεία που δουλεύω. Δηλαδή, κοπέλα μου, κάπου έλεος. Συγκεντρώσου στην άσκηση. Πού μπορεί να σε οδηγήσει το overthinking Δεν ξέρω αν έχω διάσπαση προσοχής, αλλά αφαιρούμαι συχνά και κάνω σκέψεις. Ποτέ δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε ένα μόνο πράγμα. Σκέφτομαι διάφορα. Καλά περνάω στο κεφάλι μου. Και ήταν μια από αυτές τις στιγμές που συνειδητοποίησα ότι στον καθρέφτη της αίθουσας δεν μου άρεσα. Δεν φαινόμουν ωραίος. Δεν έπεφτε σωστά ο

Στο τεύχος Δεκεμβρίου της Vogue Greece που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, από το πρώτο κιόλας άρθρο, πήρα στυλό και άρχισα να υπογραμμίζω. Το τεύχος είναι αφιερωμένο στην αλλαγή και έτσι η αρθρογράφος του συγκεκριμένου άρθρου, Αλεξάνδρα Κ*, εστίαζε πάνω σε αυτό. Λέει λοιπόν αυτολεξεί: «Η αλλαγή προϋποθέτει πως κάτι θα σκοτώσεις και κάτι άλλο θα γεννήσεις» και «Κάθε άνθρωπος εκεί έξω που ξεχώρισε ποτέ για κάτι, το κατάφερε επειδή ακριβώς βρήκε την τόλμη να διαφοροποιηθεί, να εκτεθεί, να ξενίσει, να συγκρουστεί, να ταρακουνήσει». Αυτή ήταν λοιπόν η έμπνευσή μου για αυτό το άρθρο και αυτές τις έννοιες θέλω να εξερευνήσω κι εγώ σήμερα. Το να αλλάζεις σημαίνει να εξελίσσεσαι Κάνε εικόνα τον εαυτό σου πέντε χρόνια πριν. Άλλος άνθρωπος. Αυτή την εικόνα μου πέταξε το facebook memories σήμερα. Με κοίταξα μπροστά από ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο, να ποζάρω με τα χέρια στην τσέπη, με ένα σύνολο που αν φορούσα τώρα θα έβγαζα δερματικό, και μια αύρα που φώναζε… άβολο. Ένιωθα άβολα. Μπορεί να

Αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να κάνω δίαιτα. Μια αποτελεσματική δίαιτα επιτέλους, κι όχι σαν κι αυτές που σου υπόσχονται αποτελέσματα που δεν έρχονται με τίποτα. Μετά από αυτήν την δίαιτα, θα είμαι πιο ελαφρύς. Γιατί η ψυχή μου δεν θα χρειάζεται να κουβαλάει τα βάρη των άλλων πια. Ξεκίνησα πνευματική δίαιτα. Ξεκίνησα δίαιτα Κόβω τους τοξικούς ανθρώπους και τις τοξικές συμπεριφορές. Κόβω τα άτομα που περιορίζουν την έκφρασή μου. Βγάζω από την ζωή μου τα άτομα που δεν εναρμονίζονται με αυτό που είμαι. Ελαττώνω τις επαφές που συνειδητά ή υποσυνείδητα μου κάνουν κακό. Κλείνω τηλεοράσεις Σταματώ να ασχολούμαι με την αρνητικότητα τους. Επιλέγω ποια πληροφορία θα μπει στον οργανισμό μου, ποια θα μπορώ να χωνέψω πιο εύκολα, και ποια θα μου κάτσει στο στομάχι. Συμπεριφέρομαι στις άσχημες συμπεριφορές όπως στο καυσαέριο: δεν το βλέπεις, αλλά υπάρχει. Δεν πάω εκεί που έχει πολύ καυσαέριο. Προστατεύω τα πνευμόνια μου. Θέλω να αναπνέω καθαρό αέρα. Κι όχι να κάνω παρέα με άτομα που θέλουν να μου

Το σημερινό άρθρο είναι προϊόν αλληγορίας.  Μπούκλες, μπούκλες, μπούκλες... Ατελείωτα καλώδια σε μορφή σπιράλ, με απροσάρμοστες διαθέσεις και επαναστατικό χαρακτήρα. Μία κόβεις, τρεις βγαίνουν! Λερναία Ύδρα! Συμφορά. Μια από τις πρώτες μου ανασφάλειες σαν έφηβος, ένα από τα πρώτα πράγματα που παρατήρησα πάνω μου όταν άρχισα να κοιτάζομαι συνειδητά στον καθρέφτη. Το καημένο το κεφαλάκι μου έπαιρνε ανάσα όταν κουρευόμουν και με ευχαριστούσε που έπαιρνα αυτές τις εχθρικές μπούκλες από πάνω του. Ήταν ένα είδος απελευθέρωσης, και για εκείνο, και για μένα...  Στο γυμνάσιο ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με ισιωτική. Θείο δώρο. Άρχισα να καίω κάθε πρωί τα μαλλιά μου, δίνοντας τους αστεία σχήματα, αφού κομμωτής δεν ήμουν, και ισιωτική γενικά δεν είχα ξαναπιάσει ποτέ. Έτσι λοιπόν εμφανιζόμουν στο σχολείο με ένα καμένο τσουλούφι πότε να κοιτάει προς τα πάνω, πότε ευθεία σαν κέρατο ρινόκερου. Ναι, γενικότερα δεν ήταν από τις πιο περήφανές μου στιγμές.  Οι μπούκλες μου πάντα με δυσκόλευαν. Με περιόριζαν

Από μικρά μαθαίνουμε να είμαστε ευγενικοί, να λέμε παρακαλώ, να ζητάμε συγγνώμη, να χαμογελάμε όταν μας χαμογελούν και να λέμε γεια όταν μας χαιρετούν. Δούναι και λαβείν όλη η ζωή μας και αυτός είναι ένας κανόνας που ισχύει παντού. Ό,τι πάρεις, θα δώσεις, λένε. Όπου στρώσεις, θα κοιμηθείς. Ό,τι ενέργεια στείλεις προς το σύμπαν, αυτή θα πάρεις πίσω. Κάρμα.  Πολλά λέγονται για τα πάρε-δώσε των ανθρώπων αλλά λίγα για αυτά που επιθυμούμε όντως να πάρουμε και αυτά που αναγκαζόμαστε να δώσουμε πολλές φορές επειδή απλά πήραμε. Γιατί πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που πήραμε, ακόμα κι αν δεν το επιλέξαμε να πάρουμε. Ακόμα κι αν μας έδωσαν άλλοι αυτοβούλως.  Μου έχει τύχει αρκετές φορές να βρίσκομαι στην θέση αυτού που πήρε και που πρέπει να δώσει. Το θέμα είναι ότι εκείνες τις φορές δεν επέλεξα να πάρω εγώ. Δεν είπα "Να η ευκαιρία να ωφεληθώ, ας εκμεταλλευτώ την κατάσταση, και ας πάρω όσο μπορώ" και μετά, στον απολογισμό να κάνω τα στραβά ματιά. Ποτέ στην ζωή μου δεν το έχω κάνει και π

Ναι, το ξέρω, σας φαίνεται χαζό να το λέω εγώ. Ναι, ναι, μπορώ να φανταστώ την γκριμάτσα στο πρόσωπό σας σαν ακούτε ένα "παιδί" να λέει ένα τέτοιο πράγμα. Μπορεί να είμαι 21 χρόνων μονάχα, αλλά είμαι στην ηλικία που μπορώ να διακρίνω ξεκάθαρα τις πρώτες ρυτίδες στο πρόσωπό μου.  Σαν παιδί (να το πάλι το παιδί) της νέας γενιάς, που ασχολείται συνέχεια με το τηλέφωνο, την κάμερα, και τον καθρέφτη, που κάθε του δημοσίευση περνάει από πολλή μελέτη και σκέψη, ανάλυση γωνιών, φωτισμού, χρωμάτων (ναι, μπορώ να γίνω τόσο ματαιόδοξος), τις τελευταίες μέρες παρατήρησα κάτι  στου οποίου τη θέα εθελοτυφλούσα καιρό τώρα. Οι πρώτες ρυτίδες γύρω από τα μάτια μου μου λένε γεια. Τι κάνω; (κλείνω τα μάτια) (Όχι, πλάκα κάνω) (Αλλά ναι, τα έκλεισα. Μια δυο φορές γρήγορα για να συνειδητοποιήσω αυτό που βλέπω. Ρυτίδες; Στα 21 μου; Δεν το δέχομαι).  Το μυαλό μου ταξίδεψε στις αντιγηραντικές κρέμες που διαφημίζουν στην τηλεόραση και η ιδέα του να αποκτήσω μια μου φάνηκε άκρως δελεαστική. Πήγα στον κ