Έπρεπε να κόψω τις μπούκλες μου για να τις αγαπήσω

Το σημερινό άρθρο είναι προϊόν αλληγορίας. 

Μπούκλες, μπούκλες, μπούκλες... Ατελείωτα καλώδια σε μορφή σπιράλ, με απροσάρμοστες διαθέσεις και επαναστατικό χαρακτήρα. Μία κόβεις, τρεις βγαίνουν! Λερναία Ύδρα! Συμφορά. Μια από τις πρώτες μου ανασφάλειες σαν έφηβος, ένα από τα πρώτα πράγματα που παρατήρησα πάνω μου όταν άρχισα να κοιτάζομαι συνειδητά στον καθρέφτη. Το καημένο το κεφαλάκι μου έπαιρνε ανάσα όταν κουρευόμουν και με ευχαριστούσε που έπαιρνα αυτές τις εχθρικές μπούκλες από πάνω του. Ήταν ένα είδος απελευθέρωσης, και για εκείνο, και για μένα... 

Στο γυμνάσιο ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με ισιωτική. Θείο δώρο. Άρχισα να καίω κάθε πρωί τα μαλλιά μου, δίνοντας τους αστεία σχήματα, αφού κομμωτής δεν ήμουν, και ισιωτική γενικά δεν είχα ξαναπιάσει ποτέ. Έτσι λοιπόν εμφανιζόμουν στο σχολείο με ένα καμένο τσουλούφι πότε να κοιτάει προς τα πάνω, πότε ευθεία σαν κέρατο ρινόκερου. Ναι, γενικότερα δεν ήταν από τις πιο περήφανές μου στιγμές. 

Οι μπούκλες μου πάντα με δυσκόλευαν. Με περιόριζαν μονάχα σε έναν τύπο μαλλιών και μονάχα σε μία μορφή, αφού όταν έκανες μπάνιο, όπως στέγνωναν, έτσι και θα 'μεναν, δεν υπήρχε περίπτωση ανθρώπινο χέρι να μπορέσει να τις σουλουπώσει. Στην πολλή υγρασία δε... ας μην πιάσουμε αυτήν την κουβέντα. 

Οι μπούκλες μου είχαν δική τους προσωπικότητα. Ξεπετάγονταν όποτε ήθελαν, αντιστέκονταν στις χτένες, όταν τα χτένιζες έπαιρναν εκδίκηση φουντώνοντας κι άλλο τα μαλλιά, και ήταν γενικώς μια όχι και τόση ευχάριστη προσθήκη στο ήδη μεγάλο για την ηλικία μου (έτσι το 'βλεπα) κεφάλι μου. Δεν τις συμπάθησα ποτέ όταν ήμουν μικρός. Ευχόμουν να είχα ίσια μαλλιά, να μπορώ να τα πηγαίνω από δεξιά και από αριστερά όποτε θέλω, να μπορώ να κάνω φράντζα, χωρίστρα, να μπορώ να ανήκω στα παιδιά, που απ' όλα τα πράγματα στην ζωή τους, τουλάχιστον τα μαλλιά τους ήταν τακτοποιημένα. Εγώ... ούτε αυτό. 

Έτσι άρχισα να τις κόβω. Άρχισα να κουρεύομαι συνειδητά για να μοιάσω στα κουλ παιδιά της εποχής. Πήγαινα στον κομμωτή να μου τα κουρέψει και να μου τα ισιώσει, και δεν έκανα μπάνιο μέχρι την επόμενη μέρα ώστε να εμφανιστώ στο σχολείο με το μαλλί που πάντα ήθελα. Το μπάνιο, σαν ελιξίριο αλήθειας, ερχόταν και με έλουζε, βγάζοντας από πάνω οποιαδήποτε ψευδαίσθηση είχα για την ομορφιά μου. Με προσγείωνε στην πραγματικότητα, και έτρεμα να στεγνώσω τα σγουρά μου μαλλιά με πιστολάκι μην τυχόν και φουντώσουν και γίνουν μεγαλύτερα, από πείσμα που δεν τα αγάπησα ποτέ. Έβλεπα τα μαλλιά μου ίσια, διότι ο κομμωτής είχε φροντίσει να τα κόψει από εκεί που ξεκινούσε η μπούκλα, και όταν αντιλαμβανόμουν τον δακτύλιο που πήγαινε να σχηματιστεί μετά από λίγες μέρες ήθελα να με κλαίνε οι ρέγγες. Γιατί τόσο γρήγορα πάλι; Γλάστρα είναι το κεφάλι μου και μεγαλώνει όσο το ποτίζω; 

Δεν το 'χα όμως με τους καλλωπισμούς και σε καμία περίπτωση δεν θα ξόδευα τα πέντε λεπτά που ξυπνούσα πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι, στο να φτιάχνω μαλλί με ισιωτική και ζελέ. Δεν πά' να καεί ο κόσμος όλος; Τα μαλλιά μου άλλο δεν τα καίω! (Όχι τίποτα άλλο, βαρέθηκα κιόλας). Όταν κάτι δεν μπορείς να το αλλάξεις, το αποδέχεσαι. Και το αποδέχτηκα. Σιγά σιγά. 

Έπρεπε να περάσουν τα χρόνια, να δοκιμαστούν οι μπούκλες μου σε νέες προκλήσεις, να δοκιμαστεί και η ψυχολογία μου μαζί τους, που ανεβοκατέβαινε και ετοιμόρροπη έγερνε προς την κατηφόρα, αφού έβλεπα να μην φτιάχνουν, την μια φορά που έπρεπε να πάω σε ένα πάρτυ να μην κάθονται, την άλλη που έπρεπε να γυρίσω ένα βίντεο κλιπ να μην στρώνουν, γενικά να μην θέλουν να συνεργαστούν. Τόσο επαναστάτριες. 

Μα κι εγώ όμως σαν επαναστάτης, δεν έκανα πίσω. Τις κούρεψα όλες γουλί, και τις έβλεπα να πέφτουν μία μία από το κεφάλι μου στο γεμάτο τρίχες πάτωμα του κομμωτηρίου, σαν μαραμένα λουλούδια που τα κόβεις απ' τις ρίζες τους. Γιατί ό,τι δεν λύνεται με το καλό, κόβεται σύριζα! Και τις έκοψα τις μπούκλες μου για να κάνω την δική μου επανάσταση/αλλαγή όταν ήμουν αγχωμένος με τα μαθήματα, με τις πανελλήνιες, με όλα... Σταμάτησε να με ενδιαφέρει η ομορφιά, αν μου πήγαινε ο γλόμπος ή όχι, αν θα έβγαζα ωραίες φωτογραφίες για το facebook, ή αν θα μου κάθονταν τα μαλλιά για το πάρτυ, και σαν ένδειξη διαμαρτυρίας σε έναν ήδη επιβαρυμένο από την κοινωνία οργανισμό, τα πήρα όλα με την μηχανή. 

Τα μαλλιά μου πάντα ήταν το εργαλείο μου για να κάνω τις δικές μου μικρές επαναστάσεις. Πρώτα τα πήρα γουλί, μετά τα άφησα να ξαναμακρύνουν, μετά τα ξαναπήρα γουλί, και ξανά μανά. Έπειτα τα πέρασα με ντεκαπάζ σπίτι, τα έβαψα ανοιχτό καφέ με πορτοκαλί μπαλώματα (καταλάθος), ξύρισα τα μπαλώματα και έμοιαζα με μπρόκολο. Αργότερα τα έβαψα μαύρα και ένιωσα να παίρνω την δύναμή μου πίσω όπως έκαναν πλήρη αντίθεση με την κατάλευκη χειμωνιάτικη επιδερμίδα μου. Τα μαύρα βαμμένα μαλλιά με κάνουν να νιώθω υπέροχα. Έπειτα τα ξαναέκοψα, τα πέρασα με ντεκαπάζ και τα έκανα ξανθά, τα ξαναέβαψα καστανά, βγήκε πάλι το φυσικό, μέχρι και την προηγούμενη χρονιά που τα έβαψα κόκκινα. Οι μπούκλες μου σε όλο αυτό το διάστημα καταστρέφονταν, καίγονταν, κόβονταν, ξαναμάκραιναν. Τους πήρα την δύναμη και τον τσαμπουκά, και τους έδειξα ποιος είμαι. Και πως όσο είμαι αυτός που είμαι, ένας άνθρωπος που δεν φοβάται την αλλαγή, τολμάει να βάφει τα μαλλιά του κατακόκκινα και να βλέπει συγγενείς στην Κρήτη, σαν να 'ναι το πιο καθημερινό πράγμα, τους θύμισα πως εγώ έχω την δύναμη. Και όχι αυτές. 

Μα μέσα σε όλο αυτό το χάος, όπου έκανα αμάν για να αποδείξω σε μερικές τρίχες ότι δεν με ορίζουν, είδα πως ήταν πάντα εκεί, για να φυτρώσουν ξανά μετά το κάψιμο, για να μου υπενθυμίσουν ποιος τελικά έχει την δύναμη, και να με κάνουν να αναλογιστώ πως κάποια στιγμή ίσως να μην την έχουν πια. Κάποια στιγμή, που θα έχω μεγαλώσει, ίσως αραιώσουν, πέσουν, δώσουν την θέση τους σε ένα πιο αρμοστό για την εκάστοτε ηλικία κεφάλι. Και τότε δεν θα 'χω σε κανέναν να επιδείξω την δύναμή και την αυτοκυριαρχία μου. Ο πόλεμος με τις μπούκλες μου θα έχει σημειώσει 1-0. Μα δεν θα ξέρω ποιος θα έχει νικήσει. Εγώ; Που όλο ήθελα να τις ξεπαστρέψω και να δώσω την θέση τους σε ίσιες και χωρίς προσωπικότητα τρίχες; Ή εκείνες που μπορεί να εξαρτιόνταν στα χέρια μου όσο ήμουν νέος, αλλά κάποια στιγμή θα μου έδειχναν πόσο λίγο τελικά ορίζω εγώ το σώμα μου, και πόσο η φυσική του ροή φροντίζει για τα πράγματα πριν από μένα... Τι μπορώ να ελέγξω τελικά πραγματικά; 

Τα τελευταία χρόνια μακραίνω τις μπούκλες μου. Πάω στον κομμωτή και το βλέμμα μου φωνάζει "αλίμονό σου και μου τις κόψεις ένα τσικ παραπάνω από αυτό που θα σου πω" και όταν όντως μου τις κόβει παραπάνω, βγαίνω από το μαγαζί δίχως ταυτότητα. Γιατί αυτό που πάλευα να αποδιώξω όλη μου την ζωή, κατέληξε να γίνει η ταυτότητά μου. Κατέληξε να γίνει το σήμα κατατεθέν μου. Όλοι μου οι φίλοι ξέρουν για τις μπούκλες μου. Λέανδρος δεν υπάρχει χωρίς μπούκλες. Το όνομά μου, το -δ-, το -ρ-, το -ο-, και το -ς-, ενωμένα μοιάζουν με δαχτυλίδια, που ανακατωμένα κουβαλάω στα μαλλιά μου από όταν γεννήθηκα. Είμαι οι μπούκλες μου πια και το ευχαριστιέμαι.

Βγαίνω από το μπάνιο και προσέχω πώς θα στεγνώσουν. Όταν είμαι τυχερός στεγνώνουν όπως τις θέλω, αν δεν είμαι τυχερός θα βάλω αφρό. Όσο μεγαλώνω, τόσο λιγότερο σημασία τους δίνω γιατί η καθημερινότητα δεν μου αφήνει χρόνο για ξεπερασμένες ανασφάλειες. Απασχολούμαι με την μέρα μου και όταν θέλω να νιώσω πως έχω ανάγκη για μια αλλαγή, τις βάφω και ευχαριστιέμαι τη νέα τους μορφή. Γιατί τώρα δεν με νοιάζει το χρώμα: καστανές, ξανθές ή κόκκινες, θέλω μονάχα να παραμείνουν μπούκλες. Οι μπούκλες μου. Τα μαραμένα λουλούδια που κοιτάω με λύπη κάθε φορά που πέφτουν στο πάτωμα του κομμωτή και που εύχομαι να ανθίζουν και να ζήσουν αρκετά ώστε να τις βλέπω λευκές και μαγισσένιες. Οι μπούκλες μου, οι ολόδικές μου μπούκλες. 

Έτσι την επόμενη φορά, που κάποια "μπούκλα" θα εμφανιστεί στην ζωή μου, θα με κάνει να νιώσω ανασφάλεια, να αισθανθώ πως δεν έχω δικαίωμα στην ομορφιά ή στην χαρά, θα θυμηθώ πως η φύση με έχει προικίσει με χαρακτηριστικά και χαρίσματα, που όσο και να ήθελα κάποτε να πολεμήσω, αναγκάστηκα να τα αγκαλιάσω και να συμφιλιωθώ μαζί τους. Γιατί η ιστορία δείχνει ότι αυτά με έχουν κάνει τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, αυτά με εξελίσσουν και δέχονται και την εξέλιξή μου, και οφείλονται στην φύση. Κι εγώ εμπιστεύομαι την φύση και τον δρόμο που έχει πλασμένο για μένα... 

Lionder xx

wassim mechergui on Unsplash