Δεν είμαστε όμορφοι από όλες τις γωνίες

Ξεκίνησα περσοναλ με την αδερφή μου! Γιούχου. Είμαι στην δεύτερη βδομάδα και ακόμα δεν ξέρω πως δίνω εντολή στο σώμα μου να πάει να κάνει γυμναστική. Το θέμα όμως σήμερα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι η αίθουσα στην οποία κάνω πέρσοναλ έχει έναν μεγάλο καθρέφτη. Έναν καθρέφτη που μετράει πόσες επαναλήψεις ασκήσεων κάνω, αν τις κάνω σωστά, άμα γέρνει το σώμα μου από την μία πλευρά περισσότερο ή από την άλλη. Άλλες φορές όταν κοιτάζομαι παίρνω δύναμη, παρατηρώντας τα σημεία του σώματος που δουλεύω, κι άλλες φορές αποσυγκεντρώνομαι γιατί παρατηρώ πολύ τα σημεία που δουλεύω. Δηλαδή, κοπέλα μου, κάπου έλεος. Συγκεντρώσου στην άσκηση.

Πού μπορεί να σε οδηγήσει το overthinking

Δεν ξέρω αν έχω διάσπαση προσοχής, αλλά αφαιρούμαι συχνά και κάνω σκέψεις. Ποτέ δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε ένα μόνο πράγμα. Σκέφτομαι διάφορα. Καλά περνάω στο κεφάλι μου. Και ήταν μια από αυτές τις στιγμές που συνειδητοποίησα ότι στον καθρέφτη της αίθουσας δεν μου άρεσα. Δεν φαινόμουν ωραίος. Δεν έπεφτε σωστά ο φωτισμός.

Όλες οι εκφράσεις του προσώπου μου είχαν πια άλλη μορφή. Είχα περίεργες σκιάσεις, το ένα μου προφίλ κάπως τα κατάφερνε, για το άλλο ούτε λόγος. Τίποτα δεν έστρωνε. Τα μαλλιά μου; Το χαμόγελό μου; Το δέρμα μου; Όλα φαίνονταν περίεργα. Κι έτσι άρχισα να συνειδητοποιώ κάποια πράγματα.

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου…

Δεν ξέρω αν φταίει η ντοπαμίνη που εκκρίνεται όταν κάνεις γυμναστική γιατί συνήθως όταν με κοιτάζω από μια κακή γωνία δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω και τρέχω να το φτιάξω. Αλλάζω θέση του κινητού ή του φωτισμού ή του καθρέφτη κτλπ. Αλλά όταν κάνεις γυμναστική, κάπως είσαι πιο χαρούμενος (όταν δεν υποφέρεις). Κάτι γίνεται στο κορμί σου. Και έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται θετικά ως προς τον φωτισμό που δεν με κολάκευε καθόλου. Ένιωσα μια αγκαλιά… μια στοργή προς το πρόσωπό μου. Είπα, για κοίτα. Δεν είμαι ένα πράγμα. Έχω πολλά πρόσωπα. Και δεν είναι όλα "όμορφα".

Όταν ποζάρω μπροστά από σωστό φωτισμό, πριν κάνω κάποια φωτογράφιση, ή κάποιο βίντεο, αισθάνομαι όμορφα. Έμαθα με τα χρόνια να αγαπώ αυτό που είμαι και αυτό που βλέπω και να μη θέλω να το αλλάξω. Τώρα όμως δεν είχα την καλύτερή μου εκδοχή μπροστά μου. Και αντί να νιώσω ότι θέλω να διορθώσω αυτό που βλέπω, ένιωσα πως θέλω να το αγκαλιάσω. Είδα πως έχω μια μεριά (ή πολλές) που δεν χρειάζεται συνέχεια να είναι στερεοτυπικά όμορφη ή ελκυστική για τα ματιά μου. Μπορώ να είμαι αυτός ο τύπος που γέρνει σαν ζυγαριά πάνω στην μπάλα πιλάτες και δεν καταλαβαίνει γιατί το σώμα του συνέχεια πάει προς την μία μεριά· μπορώ να είμαι ο τύπος που δυσκολεύεται πολλές φορές να κάνει κάμψεις και βάζει γόνατα· δεν χρειάζεται να είμαι αυτό το τέλειο που θέλω πολλές φορές να είμαι, αυτή η τέλεια –κατ’ εμέ– εκδοχή του εαυτού μου που παρουσιάζω στα social media, στις φωτογραφίες μου, στα βίντεό μου.

Μπορώ να είμαι λίγο άνθρωπος

Έχω το δικαίωμα. Έχω κάθε δικαίωμα να μην μου αρέσω από όλες τις γωνίες. Και να φοβάμαι να κοιτάξω τις φωτογραφίες που έχουν ανεβάσει άλλοι με εμένα, μη και δεν δείχνω αψεγάδιαστος. Κάποια χρόνια πριν έβγαζα τα σπυράκια από τις φωτογραφίες μου, μετά άρχισα να τα αγκαλιάζω και μετά δεν τα πολυσκεφτόμουν αλλά μπορεί να αφαιρούσα κανένα μεγάλο που δεν μου έκανε το κλικ την ώρα που επεξεργαζόμουν την φωτογραφία. Τα social media μας έχουν κάνει να έχουμε εμμονή με το πώς φαινόμαστε αλλά να σου πω κάτι; Δεν θέλω να ρίχνω το φταίξιμο μόνο εκεί. Ας το ρίξω και σε μένα ρε φίλε. Τον περισσότερο χρόνο της ζωής μου με ενδιαφέρει και το φαίνεσθαι γιατί πολύ απλά θέλω να έχω μια δημόσια πλευρά. Το επάγγελμα που επιλέγω θέλω να γίνεται σε κοινή θέα. Θέλω να είμαι καλλιτέχνης, τραγουδιστής, να έχω την κοινότητά μου. Εννοείται πως θα κοιτάω το πρόσωπο μου και το πώς θα το προβάλλω κάθε φορά. Απλά αυτή η φορά ήταν διαφορετική. Γιατί πολύ απλά με αγκάλιασα από όλες μου τις οπτικές γωνιές. Και δεν είναι όλες όμορφες. Όπως δεν είναι και το εσωτερικό όμορφο για όλους. Έχουμε το τάδε χαρακτηριστικό που μας φέρνει κοντά στους ανθρώπους και μετά λέμε μια κουβέντα που φανερώνει ένα παράθυρο το οποίο μπορεί να μην τους γοητεύει. It’s okay. Είμαστε τα πάντα ταυτόχρονα.

Και μου δίνει κάπως… μια γαλήνη να ξέρω ότι δεν είμαι μόνο αυτό που θέλω να είμαι στις φωτογραφίες. Είμαι ένας ανθρωπάκος και καμιά φορά όταν χαμογελάω στον λάθος φωτισμό τα δόντια μου δεν φαίνονται πια ίσια· το ένα φρύδι παραχοντρένει, και έχω λίγο προγούλι… Τι πλάκα που έχει να είσαι άνθρωπος.

 

Lionder

Υ.Γ. Δείτε ένα τικ τοκ που είδα πριν από λίγο και νομίζω πως ταιριάζει τέλεια στο σημερινό θέμα. 

@angrydaughter #stitch with @Julian de Medeiros ♬ original sound - zzz🦦

Photo by Blue Bird