Αγάπα τις ρυτίδες σου

Ναι, το ξέρω, σας φαίνεται χαζό να το λέω εγώ. Ναι, ναι, μπορώ να φανταστώ την γκριμάτσα στο πρόσωπό σας σαν ακούτε ένα "παιδί" να λέει ένα τέτοιο πράγμα. Μπορεί να είμαι 21 χρόνων μονάχα, αλλά είμαι στην ηλικία που μπορώ να διακρίνω ξεκάθαρα τις πρώτες ρυτίδες στο πρόσωπό μου. 

Σαν παιδί (να το πάλι το παιδί) της νέας γενιάς, που ασχολείται συνέχεια με το τηλέφωνο, την κάμερα, και τον καθρέφτη, που κάθε του δημοσίευση περνάει από πολλή μελέτη και σκέψη, ανάλυση γωνιών, φωτισμού, χρωμάτων (ναι, μπορώ να γίνω τόσο ματαιόδοξος), τις τελευταίες μέρες παρατήρησα κάτι  στου οποίου τη θέα εθελοτυφλούσα καιρό τώρα. Οι πρώτες ρυτίδες γύρω από τα μάτια μου μου λένε γεια. Τι κάνω; (κλείνω τα μάτια) (Όχι, πλάκα κάνω) (Αλλά ναι, τα έκλεισα. Μια δυο φορές γρήγορα για να συνειδητοποιήσω αυτό που βλέπω. Ρυτίδες; Στα 21 μου; Δεν το δέχομαι). 

Το μυαλό μου ταξίδεψε στις αντιγηραντικές κρέμες που διαφημίζουν στην τηλεόραση και η ιδέα του να αποκτήσω μια μου φάνηκε άκρως δελεαστική. Πήγα στον καθρέφτη και κοίταξα καλύτερα: χαμός! Δυο φτερά πεταλούδας δίπλα από τα μάτια, ένα κοτσάνι κερασιού από κάτω τους, δύο σαμουράι που κάνουν υπόκλιση στις άκρες των χειλιών μου και όλα αυτά όταν χαμογελάω! Ε να το κόψω το χαμόγελο! Θα το παίξω σοβαρός. Παναγία μου! Τι είναι αυτή η γραμμή, σχεδόν σαν μαχαιριά, που εμφανίζεται στην αρχή του ενός φρυδιού όταν συνοφρυώνομαι; Και συνήθως όταν βγαίνω έξω, που τα φρύδια μου προσπαθούν να πλησιάσουν μεταξύ τους (τα χαζά) για να μου κάνουν κάποιου είδους σκιά, ή την έκθεση μου στον ήλιο λίγο πιο υποφερτή, αυτή η μαχαιριά μένει για ώρα, κοκκινισμένη και περήφανη. Ας μην μιλήσω για όταν σηκώνω τα φρύδια μου και το μέτωπό μου γίνεται τσαλακωμένο χαρτί, που φοβάμαι μην το πιέσω πολύ και σκιστεί. (Άμα στα 21 το πρόσωπό μου είναι ένα διήγημα από μόνο του, φαντάζομαι πώς θα δείχνω στα σαράντα και στα πενήντα -ολόκληρο μυθιστόρημα). 

Αν κοιτάξω φωτογραφίες που ήμουνα παιδί (εκτός ότι θα κλαίω για πάντα) θα δω ένα πρόσωπο καθαρό και άδειο. Δέρμα σαν ζελατίνα που το τραβάς και μένει ίδιο. Τώρα νιώθω σαν να έχω δέρμα αλουμινόχαρτο. 

Η φαντασία μας οργιάζει, γι' αυτό πρέπει να μάθουμε να την χρησιμοποιούμε σωστά. Αν βλέπω το δέρμα μου σαν αλουμινόχαρτο, τότε θα το νιώθω αλουμινόχαρτο. Αν το βλέπω όμως σαν μετάξι, που το πιάνεις, τσαλακώνει, το τραβάς, ισιώνει... τότε μου ακούγεται πιο όμορφο. Στο τέλος της ημέρας νιώθω περισσότερη ασφάλεια να με καλύπτει ένα σεντόνι από μετάξι, παρά ένα σεντόνι από αλουμινόχαρτο (Αλήθεια συγγνώμη για αυτό. Συγγνώμη για τις εικόνες που σας αναγκάζω να φτιάξετε. Φανταστείτε ένα σεντόνι από αλουμιν-
οκ.
σταματάω.

Φανταστείτε έναν καμβά, λευκό, άδειο, κρύο... Αφιλόξενος, άχρωμος, σκληρός... Άκομψος, άτεχνος, ατελής, ατελείωτος, δίχως αρχή, δίχως μέση, δίχως τέλος... Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, όλα ίδια. Δεν σου δίνει έμπνευση, δεν σου δημιουργεί συναίσθημα, δεν σε κάνει να αισθανθείς... έστω κάτι. Απλά μια παγωνιά, ένα ρίγος, μια ανάγκη να τον γεμίσεις με χρώμα. 

Ο καμβάς μένει για καιρό σπίτι σου και αρχίζεις να θες να τον πλησιάσεις. Παίρνεις ένα λεπτό πινέλο, το βουτάς διστακτικά στο μαύρο χρώμα και κάνεις μια γραμμή. Το μετανιώνεις. Δεν μπορείς να την σβήσεις. Πλένεις το πινέλο και φεύγεις. Έρχεσαι μετά από ένα χρόνο. Η γραμμή που έκανες αχνοφαίνεται, το χρώμα δεν είναι πια έντονο. Παίρνεις το ίδιο πινέλο και πατάς την γραμμή από πάνω. Όμως όπως την πατάς, σου φεύγει λίγο το χέρι, και τραβάς άλλη μια γραμμή. Γαμώτο! Αυτό φαίνεται σαν ιαπωνικό γράμμα. 

あなたはあきらめる. Ουπς συγγνώμη. Ήθελα να πω: Τα παρατάς. Έρχεσαι πάλι την επόμενη χρονιά αλλά αυτή τη φορά θέλεις όντως να φτιάξεις αυτό που βλέπεις. Αρχίζεις και σχεδιάζεις δίπλα απ' τις γραμμές, κι άλλες καμπύλες. Και κάθε χρόνο κάνεις αυτήν την διαδικασία. Κάθε χρόνο πλησιάζεις τον καμβά σαν ένας άλλος άνθρωπος. Ανανεωμένος, με καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις. Και αυτό που σε τρόμαζε στην αρχή, τώρα παίζεις μαζί του, έχεις βρει τρόπους να το κοιτάς και να εμπνέεσαι για να δημιουργήσεις (όπως εγώ τώρα, γράφοντας αυτό το άρθρο, το όποιο δεν θα έγραφα ποτέ, αν δεν είχα τρομάξει, αν δεν μου ήταν αδύνατον να δεχτώ πως έχω ρυτίδες από τώρα, αν δεν τις αποδεχόμουν, και αν δεν μιλούσα για αυτές). 

Ναι, αμέ. Οι ρυτίδες μου. Η απόδειξη πως σε αυτήν την ζωή έχω χαμογελάσει πολύ. Ποιοι φταίνε; Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου που ήθελαν πάντα να με βλέπουν χαρούμενο. Οι φίλοι μου, που με κάνουν να γελάω με τις ώρες με τα αστεία τους. Το θέατρο και η φωνητική, που με αναγκάζουν να πιάνω το πρόσωπό μου και να του κάνω μασάζ για να χαλαρώσει, να το τσαλακώνω για να ηρεμήσουν τα νεύρα του, για να μπορώ να ενεργοποιώ το σώμα μου ευκολότερα όταν πρέπει να παίξω ή να τραγουδήσω. Όλα αυτά φταίνε για αυτές τις ρυτίδες που έχουν εμφανιστεί στην κεφαλή του ναού μου, του σώματός μου. Και δεν μετανιώνω τίποτα! 

Γιατί έτσι είναι η ζωή. Έτσι πρέπει να είναι. Η ψυχή μας είναι αθάνατη, μα το σώμα είναι σαν δέντρο. Ξεκινάει από ένα λεπτό, και αγνό κλαράκι, και γίνεται αυτός ο τεράστιος γέρικος πλάτανος, που  γεμίζει ζάρες και χάνει την δύναμή του με τα χρόνια, και παρόλο που μας τρομάζει με το ύφος του, αν χτυπήσουμε πάνω στον φλοιό, θα καταλάβουμε ότι είναι κούφιος, αδύναμος, και χρειάζεται φροντίδα. Μπορούμε να καθυστερήσουμε το γύρας; Ίσως ναι. Με γυμναστική, σωστή διατροφή, και...
Να το πω...
Να το πω;;; 
Και καλή διάθεση. 

Οξύμωρο, ε; Η καλή διάθεση, και η καλή ψυχική υγεία έχει σύμμαχο το χαμόγελο. Πώς θα αποφύγεις τις ρυτίδες με το να χαμογελάς; Ερχόμαστε λοιπόν στην παραπάνω δήλωση: Γιατί έτσι είναι η ζωή. Έτσι πρέπει να είναι. Γέλιο θέλει και τρέλα. Γιατί αυτό το σώμα θα το αφήσουμε εδώ όταν φύγουμε. Δεν θα έχει σημασία, δεν θα το βλέπει κανείς. Όλα τα στερεότυπα και όλες οι πιέσεις της κοινωνίας δεν θα έχουν πια ισχύ πάνω μας. Δεν θα ζητάει κανείς από το σώμα μας είναι κοινωνικά "όμορφο". Δεν θα νοιάζει κανέναν. Γιατί λοιπόν να τους νοιάζει τώρα που ζούμε, και που το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι οι ρυτίδες μας; 

Είμαι σίγουρος ότι έχετε ακούσει πολλούς ανθρώπους να κρίνουν μεγάλα σε ηλικία δημόσια πρόσωπα για τις ρυτίδες τους. Πώς έγινε έτσι αυτή; (Αυτή, γιατί συνήθως ακούμε τέτοια σχόλια περισσότερο για τις γυναίκες παρά για τους άντρες). Και όταν η αυτή αποφασίζει να τραβήξει το μετάξι και να το ισιώσει, πάλι λένε πολλοί: Πώς έγινε έτσι αυτή; (Το πώς ο καθένας επιλέγει να φερθεί στο μετάξι του είναι δική του υπόθεση και είναι ΠΆΝΤΑ σεβαστή). Πάντα μας ενοχλεί το γύρας. Μας ενοχλεί όταν είναι εμφανές και περήφανο. Μας ενοχλεί κι όταν το κρύβουμε απ' τα πολλά μάτια, και το καλύπτουμε. Όλα μας ενοχλούν σε αυτήν την κοινωνία. Για αυτό εγώ σήμερα θα προτείνω κάτι καινούργιο. 

Αγάπα τις ρυτίδες σου. Μίλα για τις ρυτίδες σου. Βρίσε τις ρυτίδες σου. Γέλα με τις ρυτίδες σου. Ανησύχησε με τις ρυτίδες σου. Δεν θα σου πω "Ξέχνα τις ρυτίδες σου". Να θυμάσαι τις ρυτίδες σου. Να θυμάσαι πως έχεις περάσει πολλά, έχεις γελάσει πολύ, και έχεις κλάψει άλλο τόσο. Και όσο το σώμα προσπαθεί να ξεσπάσει και να σου δείξει πως ξέρει όσα έχεις περάσει, και δεν πρόκειται να τα κρύψει όπως τα κρύβει η ψυχή, τότε η ψυχή θα είναι εκεί αναλλοίωτη, δίχως ύλη άρα και δίχως ατέλεια. Όταν περιμένουμε την ψυχή ενός ανθρώπου να είναι όμορφη, δεν περιμένουμε να είναι εμφανίσιμη. Οι εμφανίσιμες ψυχές είναι ψεύτικες, προσπαθούν να φανούν καλές και παρηγορητικές, κατανοητικές και ευγενικές. Δεν είναι όμως. Οι αληθινά όμορφες ψυχές δεν έχουν ύλη. Έχουν όμως ομορφιά. Αυτή που δεν είναι κοινωνικά επηρεασμένη. Αυτή που πηγάζει από μέσα, απ' τον πυρήνα του ναού σου. 

Πήγαινε λοιπόν στον καθρέφτη και χρησιμοποίησε την φαντασία  σου όπως σου αρέσει. Η ιστορία που μου λένε οι ρυτίδες μου σε αυτήν την ηλικία έχει να κάνει με σαμουράι-πεταλούδες που τρώνε τα κοτσάνια απ' τα κεράσια.
Οι δικές σου; 

Lionder xx

Υ.Γ.: Το ταξίδι της ζωής είναι μακρύ. Κάποια στιγμή το πρόσωπό μου θα είναι γεμάτο ρυτίδες, και πάνω του θα είναι χαραγμένες πολλές ιστορίες. Τότε θα έχω περισσότερη πείρα να μιλάω για το θέμα, τώρα απλά καταγράφω τις πρώτες μου εντυπώσεις μιας διαδρομής που δεν έχει γυρισμό... Ο καθένας μας κάνει ειρήνη με τον εαυτό του με τον δικό του τρόπο και κανείς δεν θα έπρεπε να νιώθει άσχημα αν για εκείνον ειρήνη σημαίνει να αφαιρέσει τις ρυτίδες του ή τέλος πάντων να μην τις συμπαθεί και τόσο. Ο τίτλος μπορεί να είναι "Αγάπα τις ρυτίδες σου", αλλά το πραγματικό μήνυμα που θέλω να περάσω είναι: Αγάπα την ζωή... 

Photo by Chermiti Mohamed on Unsplash