Πρέπει να αλλάξεις... για να πας μπροστά

Στο τεύχος Δεκεμβρίου της Vogue Greece που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, από το πρώτο κιόλας άρθρο, πήρα στυλό και άρχισα να υπογραμμίζω. Το τεύχος είναι αφιερωμένο στην αλλαγή και έτσι η αρθρογράφος του συγκεκριμένου άρθρου, Αλεξάνδρα Κ*, εστίαζε πάνω σε αυτό. Λέει λοιπόν αυτολεξεί: «Η αλλαγή προϋποθέτει πως κάτι θα σκοτώσεις και κάτι άλλο θα γεννήσεις» και «Κάθε άνθρωπος εκεί έξω που ξεχώρισε ποτέ για κάτι, το κατάφερε επειδή ακριβώς βρήκε την τόλμη να διαφοροποιηθεί, να εκτεθεί, να ξενίσει, να συγκρουστεί, να ταρακουνήσει». Αυτή ήταν λοιπόν η έμπνευσή μου για αυτό το άρθρο και αυτές τις έννοιες θέλω να εξερευνήσω κι εγώ σήμερα.

Το να αλλάζεις σημαίνει να εξελίσσεσαι

Κάνε εικόνα τον εαυτό σου πέντε χρόνια πριν. Άλλος άνθρωπος. Αυτή την εικόνα μου πέταξε το facebook memories σήμερα. Με κοίταξα μπροστά από ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο, να ποζάρω με τα χέρια στην τσέπη, με ένα σύνολο που αν φορούσα τώρα θα έβγαζα δερματικό, και μια αύρα που φώναζε… άβολο. Ένιωθα άβολα. Μπορεί να μην ένιωθα άβολα εκείνη την στιγμή γιατί είχα υπέροχη παρέα, άλλα ένιωθα άβολα γενικά. Ο εαυτός μου και η έκφρασή του είχε βασιστεί πάνω σε μικρές άβολες συνθήκες και καλούπια που του περιόριζαν την ελευθερία· με τα περιθώρια της οποίας άρχισα να παίζω τα επόμενα χρόνια.

Έβαψα πρώτη φορά τα μαλλιά μου την επόμενη χρονιά

Είχα στο μυαλό μου το καστανό, και επειδή τα μαλλιά μου είναι σκούρα, έπρεπε πρώτα να τα περάσω από ντεκαπάζ. Όσοι ξέρετε τι εστί ντεκαπάζ, γνωρίζετε και τι εστί κάψιμο ανάμεσα στις ρίζες, να σε τρώει το κεφάλι σου, και να τσούζει απ’ άκρη σ’ άκρη. Όταν το ξέβγαλα, και πριν περάσω την βαφή, κοίταξα τον εαυτό μου στο καθρέφτη και έμεινα για λίγο ακίνητος. Πρώτη φορά με έβλεπα με κίτρινο –όχι ξανθό- μαλλί. Ένιωθα σαν τον Κεν από την Μπάρμπι. Ήμουν τόσο υπέροχα ψεύτικος. Μα πρώτα από όλα υπέροχα… διαφορετικός. «Κωλώνεις να βγεις έτσι έξω» η πρώτη κουβέντα των φίλων μου. Ναι, κώλωσα. Ήταν ένα μεγάλο βήμα για μένα. Δεν το έκανα τότε.

Τα χρόνια πέρασαν και πιο σύντομα από ό,τι περίμενα, όχι μόνο έβαψα ξανά τα μαλλιά μου ξανθά και αυτή την φορά τα κράτησα, αλλά την επόμενη χρονιά τα έκανα και κόκκινα. Δεν υπήρχε λόγος να φοβάμαι να παίξω με την εικόνα μου. Δεν υπήρχε λόγος να φοβάμαι να αλλάξω. Και η πρώτη αλλαγή ήταν μέσα μου. Γινόταν ερήμην μου και υποσυνείδητα, λίγο λίγο κάθε μέρα, όταν κοιτούσα τον καθρέφτη. Αλλά δεν ήταν εύκολη. Ποτέ δεν είναι. Και όπως λέει και η Αλεξάνδρα Κ*, ανάμεσα σε αυτό το παλιό που σκοτώνεις για να φέρεις την αλλαγή και σε αυτό το νέο που θα γεννήσεις, «μεταξύ των δύο, θα μείνεις ολομόναχος και μετέωρος πάνω από ένα τρομακτικό κενό».

Ένα κενό σαν εκείνο ανάμεσα στην αποβάθρα και στο μετρό

Την ώρα που πας να περάσεις από πάνω για να μπεις στο βαγόνι, φαντάσου να σταματάει ο χρόνος και να αιωρείσαι εκεί πάνω. Ένα απότομο πάτημα του play και έπεσες στις ράγες. Πονάει να μένεις ίδιος, πονάει να αποφασίσεις ή να συνειδητοποιήσεις ότι αλλάζεις, και πονάει και η μετάβαση, η οποία γίνεται αργά και στο τέλος της σε κάνει να κοιτάς πίσω και να αναρωτιέσαι πότε πρόλαβαν και έγιναν όλα αυτά μέσα σου. Και πόσους ανθρώπους και συνήθειες έχασες στην διαδρομή. Γιατί δεν είναι όλοι μαζί σου σε αυτή την αλλαγή. Και δεν ξέρετε πόσες φορές έχω παλέψει μέσα μου για το αν θα είναι έτοιμος ο κόσμος γύρω μου για τον νέο μου εαυτό και αν θα πρέπει να επιβραδύνω την διαδικασία για να μην τους τρομάξω.

Βέβαια, όσο Ζυγός και να είμαι, έχω άλλους τόσους πλανήτες στον Ταύρο

Άρα όλα μέσα μου συμβαίνουν αργά και σταθερά. Έχω μια ανάγκη να αλλάζω συνεχώς το στυλ μου αλλά οι βάσεις μου είναι οι ίδιες και παίρνουν τον χρόνο τους πριν πάρουν άλλη μορφή. Το χειρότερο βέβαια είναι όταν κοιτάς παλιές σου φωτογραφίες, κάτι που με πιάνει τώρα, και επειδή δεν έχω βαμμένα μαλλιά, νιώθω σαν να μην έχω αλλάξει. Λες και πρέπει την αλλαγή μέσα μου να την αποτυπώσω πάνω στην εμφάνισή μου για να ισχύσει. Και είναι τόσο εκνευριστικό να συνειδητοποιείς πως μοιάζεις περισσότερο με τον 18χρονο εαυτό σου παρά με τον εαυτό σου πέρυσι.

Στο δια ταύτα, είναι στην φύση μας να αλλάζουμε

Να γινόμαστε κάτι άλλο κάθε φορά. Όσο τρομακτικό και να μας είναι, είναι τελικά αυτό που αναπόφευκτα βιώνουμε και που σε αυτό οφείλουμε το ποιοι είμαστε. Είτε η αλλαγή φαίνεται στην εμφάνισή μας, είτε είναι κρυμμένη βαθιά μέσα μας, πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχει. Είναι εδώ. Και αντίθετα με την φράση «Ήρθε… για να μείνει», η αλλαγή «ήρθε… για να φύγει» και αυτό είναι οκ. Πάντα φεύγει. Όπως φεύγει το καλοκαίρι για να έρθει το φθινόπωρο, έτσι κι εμείς μεταμορφώνουμε τα φύλλα και τα κλαδιά μας, τους κορμούς και τους ανθούς μας, για να μπορέσουμε να καλωσορίσουμε τους κρύους χειμώνες της καθημερινότητας μας, αλλά και την άνοιξη που πάντα έρχεται στο τέλος.

 

Lionder

Photo by picjumbo.com from Pexels