Φοβάμαι να εκφραστώ
Έχετε νιώσει ποτέ ότι θέλετε να μιλήσετε για κάποιο θέμα, να πείτε μια κουβέντα παραπάνω, που εκείνη την στιγμή τη νιώθετε να σκαρφαλώνει από τα σωθικά σας αλλά τελικά να μην την αφήνετε να βγει έξω και να μη λέτε απολύτως τίποτα;
Και τώρα στην τεχνολογία. Έχετε νιώσει ποτέ ότι θέλετε να κάνετε κοινοποίηση ένα βίντεο και τελευταία στιγμή, σας κατακλύζουν το μυαλό τόσες σκέψεις που τελικά λέτε "για να έχω τόσες αμφιβολίες, μάλλον δεν θα πρέπει να το κάνω".
Λοιπόν, τέτοια διλήμματα και προβληματισμοί με κυριεύουν καθημερινά. Έχω τόσα πράγματα που μπορεί να θέλω να πω αλλά κάτι μου λέει να μην μιλήσω. Γιατί, όμως; Τι φοβάμαι ακριβώς;
Μεγάλωσα με την παροιμία "Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει" και σαν άνθρωπος αρκετά κυνικός και ρεαλιστής πολλές φορές, μάλλον πήρα την συγκεκριμένη παροιμία κυριολεκτικά και βουτώ αρκετά βαθιά την γλώσσα στο μυαλό μου πριν πω το οτιδήποτε.
Ένας λόγος που μπορεί να φοβάμαι είναι επειδή διαρκώς και ασυναίσθητα συμπεριφέρομαι για να κάνω καλή εντύπωση. Δεν μιλάω για την ευγένεια, αυτό ήταν ανέκαθεν στοιχείο του χαρακτήρα μου, ευχαριστώ μαμά και μπαμπά. Μιλάω όμως για έναν μηχανισμό που καλλιέργησα μεγαλώνοντας και αναφέρομαι σε έναν μηχανισμό άμυνας που βάζω σε λειτουργία χωρίς να το θέλω και ξαφνικά έχω αυτό το προφίλ του καλοκάγαθου νεαρού που έχει διαρκώς ένα χαμόγελο στο στόμα, συμφωνεί με ό,τι λες και ακόμη κι αν έχει διαφορετική γνώμη από εσένα, δεν θα σου το δείξει και πολύ. Με μια μικρή διάγνωση, δεν θα έλεγα ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό ενός διπρόσωπου ή ψεύτικου ανθρώπου. Κάθε άλλο. Το πρόβλημα ποιο είναι τώρα, γιατί μέχρι τώρα καλά μας τα λες, Λέανδρε. Το πρόβλημα είναι ότι ασυναίσθητα μπαίνω στο τρυπάκι να κάνω καλή εντύπωση ακόμα κι όταν πρόκειται για ανθρώπους που πραγματικά δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. Ανθρώπους με των οποίων τις απόψεις δεν συμφωνώ ούτε ελάχιστα και ανθρώπους με τους οποίους ποτέ δεν θα έκανα παρέα. Ε λοιπόν, κάθε φορά που θέλω να κοινοποιήσω κάτι στο διαδίκτυο σκέφτομαι εκείνους τους ανθρώπους. Και κάθε φορά που είμαι σε μια παρέα που δεν ξέρω τόσο καλά και καίγομαι να πω την γνώμη μου, αυτοί οι άνθρωποι με σταματάνε. Με εμποδίζουν, δεν ξέρω. Σαν να μην θέλω απλά να σπαταλήσω τον χρόνο μου και να διαφωνήσω μαζί τους ή να πρέπει να δικαιολογηθώ-απολογηθώ για την άποψή μου γιατί ξέρω πως δεν θα καταλάβουν.
Θα μου πεις τώρα, γιατί ρε Λέανδρε έχεις τέτοιους φίλους στο facebook, με τους οποίους δεν νιώθεις άνετα να μοιραστείς αυτά που έχεις στο κεφάλι σου;
Πες το σαν μια κοινωνική υποχρέωση. Δεν μπορείς να τα πηγαίνεις καλά με όλους και να συμφωνείς με όλους αλλά δεν μπορείς και να τους κλείσεις την πόρτα. Το γεγονός ότι είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι με άλλες απόψεις δεν πάει να πει ότι δεν είμαστε καλοί άνθρωποι. Ακόμα δηλαδή και να απέχω χιλιόμετρα μακριά όσον αφορά το πνευματικό επίπεδο και τον τρόπο σκέψης από μερικούς ανθρώπους, δεν μπορώ απλά να τους βάλω στην άκρη. Απλά επειδή δεν συμφωνώ μαζί τους. Αυτό θα ήταν λάθος. Ξέρω ποιοι είναι οι πραγματικοί μου φίλοι και σε αυτούς καταφεύγω όταν έχω κάποιον προβληματισμό. Αλλά υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που έτυχε να γνωρίσεις σε ένα πάρτι ένα βράδυ, στο πανεπιστήμιο σε κάποιο διάλειμμα ή μπορεί και είναι συγγενείς σου ή φίλοι των συγγενών σου που άκουσαν ότι "Α, το ανιψάκι του τάδε έχει καλή φωνή και τραγουδάει. Ας του κάνω αίτημα". Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι να είμαι φίλος με μερικούς στο ίντερνετ.
Το ερώτημα ποιο είναι; Γιατί φοβάμαι να εκφραστώ; Αφού όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί όπως είπα, κι ο καθένας μας έχει την δική του άποψη, δεν θα έπρεπε να εκφραζόμουν κι εγώ όπως μου αρέσει; Να λέω δυνατά και καθαρά την γνώμη μου και όσοι θέλουν, ρε φίλε, να την ακούσουν. Αυτό δεν είναι το νόημα μιας κοινωνίας; Έτσι δεν λειτουργεί;
Κάποια λεπτομέρεια σαν να ξεχνώ και δεν μπορώ ακόμη να λύσω τον προβληματισμό μου. Πρέπει να ψάξω πιο βαθιά.
Ίσως επειδή ότι και να κάνουμε τελικά σε αυτήν την ζωή, πάντα αποζητάμε την υποστήριξη των άλλων. Πως θα επιτύχει μια επιχείρηση αν δεν έχει ευχαριστημένους πελάτες; Και πως, λοιπόν, θα επιτύχει ένας τραγουδιστής αν δεν ακούει πρώτα, πέρα από την δική του φωνή, και αυτή των ακολούθων του; Πάντα εκφράζομαι καλλιτεχνικά όπως ακριβώς νιώθω αλλά η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να εκφραστώ με περισσότερη υπερβολή μερικές φορές την οποία κρατάω πίσω. Γιατί σκέφτομαι "Κι αν δεν αρέσει σε αυτούς που ακούν ήδη την μουσική μου;". Θα μου πεις τώρα βέβαια ότι αυτοί που πιστεύουν πραγματικά σε εσένα, δεν θα φύγουν επειδή εκφράστηκες έτσι ή αλλιώς. Σου έχουν εμπιστοσύνη. Για αυτό μάλιστα είναι εδώ. Τους άλλους τί τους θες;
Ξεκίνησα αυτήν την δημοσίευση με σκοπό να βρω λύση στον προβληματισμό μου. Δεν είμαι θετικός ότι βρήκα αλλά σε ένα συμπέρασμα μπορεί και να έχω καταλήξει. Μίλα! Μη φοβάσαι να μιλήσεις, μη φοβάσαι να εκφραστείς, να αντιδράσεις, να πεις την γνώμη σου, να ακουστεί η φωνή σου. Η σκέψη σου είναι το μόνο όπλο που δεν μπορούν να πάρουν από σένα. Για αυτό λοιπόν μην της κόβεις τα φτερά. Απελευθέρωσέ την.
Εν κατακλείδι, υποθέτω πως όσο μεγαλώνουμε, τόσο συνειδητοποιούμε πόσο σημαντική είναι η φωνή μας. Αλλά για να βγάλεις το κρασί απ' το σταφύλι, πρέπει να του δώσεις τον χρόνο πρώτα να ωριμάσει.
Και τώρα στην τεχνολογία. Έχετε νιώσει ποτέ ότι θέλετε να κάνετε κοινοποίηση ένα βίντεο και τελευταία στιγμή, σας κατακλύζουν το μυαλό τόσες σκέψεις που τελικά λέτε "για να έχω τόσες αμφιβολίες, μάλλον δεν θα πρέπει να το κάνω".
Λοιπόν, τέτοια διλήμματα και προβληματισμοί με κυριεύουν καθημερινά. Έχω τόσα πράγματα που μπορεί να θέλω να πω αλλά κάτι μου λέει να μην μιλήσω. Γιατί, όμως; Τι φοβάμαι ακριβώς;
Μεγάλωσα με την παροιμία "Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει" και σαν άνθρωπος αρκετά κυνικός και ρεαλιστής πολλές φορές, μάλλον πήρα την συγκεκριμένη παροιμία κυριολεκτικά και βουτώ αρκετά βαθιά την γλώσσα στο μυαλό μου πριν πω το οτιδήποτε.
Ένας λόγος που μπορεί να φοβάμαι είναι επειδή διαρκώς και ασυναίσθητα συμπεριφέρομαι για να κάνω καλή εντύπωση. Δεν μιλάω για την ευγένεια, αυτό ήταν ανέκαθεν στοιχείο του χαρακτήρα μου, ευχαριστώ μαμά και μπαμπά. Μιλάω όμως για έναν μηχανισμό που καλλιέργησα μεγαλώνοντας και αναφέρομαι σε έναν μηχανισμό άμυνας που βάζω σε λειτουργία χωρίς να το θέλω και ξαφνικά έχω αυτό το προφίλ του καλοκάγαθου νεαρού που έχει διαρκώς ένα χαμόγελο στο στόμα, συμφωνεί με ό,τι λες και ακόμη κι αν έχει διαφορετική γνώμη από εσένα, δεν θα σου το δείξει και πολύ. Με μια μικρή διάγνωση, δεν θα έλεγα ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό ενός διπρόσωπου ή ψεύτικου ανθρώπου. Κάθε άλλο. Το πρόβλημα ποιο είναι τώρα, γιατί μέχρι τώρα καλά μας τα λες, Λέανδρε. Το πρόβλημα είναι ότι ασυναίσθητα μπαίνω στο τρυπάκι να κάνω καλή εντύπωση ακόμα κι όταν πρόκειται για ανθρώπους που πραγματικά δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. Ανθρώπους με των οποίων τις απόψεις δεν συμφωνώ ούτε ελάχιστα και ανθρώπους με τους οποίους ποτέ δεν θα έκανα παρέα. Ε λοιπόν, κάθε φορά που θέλω να κοινοποιήσω κάτι στο διαδίκτυο σκέφτομαι εκείνους τους ανθρώπους. Και κάθε φορά που είμαι σε μια παρέα που δεν ξέρω τόσο καλά και καίγομαι να πω την γνώμη μου, αυτοί οι άνθρωποι με σταματάνε. Με εμποδίζουν, δεν ξέρω. Σαν να μην θέλω απλά να σπαταλήσω τον χρόνο μου και να διαφωνήσω μαζί τους ή να πρέπει να δικαιολογηθώ-απολογηθώ για την άποψή μου γιατί ξέρω πως δεν θα καταλάβουν.
Θα μου πεις τώρα, γιατί ρε Λέανδρε έχεις τέτοιους φίλους στο facebook, με τους οποίους δεν νιώθεις άνετα να μοιραστείς αυτά που έχεις στο κεφάλι σου;
Πες το σαν μια κοινωνική υποχρέωση. Δεν μπορείς να τα πηγαίνεις καλά με όλους και να συμφωνείς με όλους αλλά δεν μπορείς και να τους κλείσεις την πόρτα. Το γεγονός ότι είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι με άλλες απόψεις δεν πάει να πει ότι δεν είμαστε καλοί άνθρωποι. Ακόμα δηλαδή και να απέχω χιλιόμετρα μακριά όσον αφορά το πνευματικό επίπεδο και τον τρόπο σκέψης από μερικούς ανθρώπους, δεν μπορώ απλά να τους βάλω στην άκρη. Απλά επειδή δεν συμφωνώ μαζί τους. Αυτό θα ήταν λάθος. Ξέρω ποιοι είναι οι πραγματικοί μου φίλοι και σε αυτούς καταφεύγω όταν έχω κάποιον προβληματισμό. Αλλά υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που έτυχε να γνωρίσεις σε ένα πάρτι ένα βράδυ, στο πανεπιστήμιο σε κάποιο διάλειμμα ή μπορεί και είναι συγγενείς σου ή φίλοι των συγγενών σου που άκουσαν ότι "Α, το ανιψάκι του τάδε έχει καλή φωνή και τραγουδάει. Ας του κάνω αίτημα". Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι να είμαι φίλος με μερικούς στο ίντερνετ.
Το ερώτημα ποιο είναι; Γιατί φοβάμαι να εκφραστώ; Αφού όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί όπως είπα, κι ο καθένας μας έχει την δική του άποψη, δεν θα έπρεπε να εκφραζόμουν κι εγώ όπως μου αρέσει; Να λέω δυνατά και καθαρά την γνώμη μου και όσοι θέλουν, ρε φίλε, να την ακούσουν. Αυτό δεν είναι το νόημα μιας κοινωνίας; Έτσι δεν λειτουργεί;
Κάποια λεπτομέρεια σαν να ξεχνώ και δεν μπορώ ακόμη να λύσω τον προβληματισμό μου. Πρέπει να ψάξω πιο βαθιά.
Ίσως επειδή ότι και να κάνουμε τελικά σε αυτήν την ζωή, πάντα αποζητάμε την υποστήριξη των άλλων. Πως θα επιτύχει μια επιχείρηση αν δεν έχει ευχαριστημένους πελάτες; Και πως, λοιπόν, θα επιτύχει ένας τραγουδιστής αν δεν ακούει πρώτα, πέρα από την δική του φωνή, και αυτή των ακολούθων του; Πάντα εκφράζομαι καλλιτεχνικά όπως ακριβώς νιώθω αλλά η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να εκφραστώ με περισσότερη υπερβολή μερικές φορές την οποία κρατάω πίσω. Γιατί σκέφτομαι "Κι αν δεν αρέσει σε αυτούς που ακούν ήδη την μουσική μου;". Θα μου πεις τώρα βέβαια ότι αυτοί που πιστεύουν πραγματικά σε εσένα, δεν θα φύγουν επειδή εκφράστηκες έτσι ή αλλιώς. Σου έχουν εμπιστοσύνη. Για αυτό μάλιστα είναι εδώ. Τους άλλους τί τους θες;
Ξεκίνησα αυτήν την δημοσίευση με σκοπό να βρω λύση στον προβληματισμό μου. Δεν είμαι θετικός ότι βρήκα αλλά σε ένα συμπέρασμα μπορεί και να έχω καταλήξει. Μίλα! Μη φοβάσαι να μιλήσεις, μη φοβάσαι να εκφραστείς, να αντιδράσεις, να πεις την γνώμη σου, να ακουστεί η φωνή σου. Η σκέψη σου είναι το μόνο όπλο που δεν μπορούν να πάρουν από σένα. Για αυτό λοιπόν μην της κόβεις τα φτερά. Απελευθέρωσέ την.
Εν κατακλείδι, υποθέτω πως όσο μεγαλώνουμε, τόσο συνειδητοποιούμε πόσο σημαντική είναι η φωνή μας. Αλλά για να βγάλεις το κρασί απ' το σταφύλι, πρέπει να του δώσεις τον χρόνο πρώτα να ωριμάσει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου