Πίσω στο σπίτι

Δεν ξέρω πως να το ξεκινήσω. 
Μια βδομάδα πριν, μπήκα για πρώτη φορά στο σπίτι μου στην Αθήνα μετά από 2 μήνες απουσίας. Όλα γύρω μου φάνταζαν γνώριμα μα συνάμα και τόσο ξένα. Αυτή η περίεργη μυρωδιά κλεισούρας είχε κατακλύσει τον χώρο, οι κλειδαριές των παραθυρόφυλλων βαθιά ριζωμένες η μία στην άλλη κρατούσαν τον δροσερό αέρα απ' έξω. Τα άνοιξα. Σήκωσα το βαρύ παντζούρι, είχα ξεχάσει την δύναμη που πρέπει να καταβάλεις για να το σηκώσεις, και άνοιξα να μπει το φως του ήλιου, που λίγη ώρα νωρίτερα είχε αναδυθεί από την θάλασσα. Μαζί του και το πρωινό αεράκι, αυτό το σχεδόν ψυχρό αγέρι που όμως όταν αγγίζει τους πόρους του κορμιού σου, είναι σαν να σε κάνει μια ζεστή αγκαλιά. 

Πάντα ένιωθα ασφάλεια στα χέρια αυτής της δροσούλας. Ειδικά, εκείνες τις νύχτες που γυρνούσα με το ποδήλατο στο σπίτι μου στο Ηράκλειο μετά από βόλτα με φίλους, και την άφηνα να με χτυπάει καθώς σκεφτόμουν όσα με προβλημάτιζαν. Καβαλώντας το ποδήλατο μου στους άδειους δρόμους έπαιζα τον ρόλο ενός καταθλιπτικού εφήβου σε κάποιο βίντεο κλιπ - κλασικός Λέανδρος. 

Αυτήν την φορά δεν ήμουν σε βίντεο κλιπ. Ήμουν στην πραγματικότητα. Πίσω στην πραγματικότητα. Αλλά υπόσχομαι πως ακόμη και τώρα έμοιαζε σαν να βρισκόμουν σε βίντεο κλιπ. "Αποκλείεται να ζούσα εγώ εδώ μέσα πριν λίγο καιρό. Εγώ είμαι 15 χρονών και ζω με τους γονείς μου στο Ηράκλειο. Δεν είναι αυτό το σπίτι μου". Και πριν καν το καταλάβω, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι ούτε 15 χρονών ήμουν πια, ούτε με τους γονείς μου ζούσα. Και σε λιγότερο από ένα μήνα μάλιστα θα έμπαινα στο δεύτερο έτος του πανεπιστημίου. Πω ρε φίλε, είπα. Πως περνάει ο καιρός. Εμείς είμαστε απλοί παρατηρητές. 

Παράτησα τις βαριές αποσκευές μου στο πάτωμα και ένιωσα μια μικρή ανακούφιση στους ώμους μου. Μιάμιση ώρα τα κουβαλούσα όλα στην πλάτη μου και επιτέλους ένα βαρύ φορτίο έφυγε από πάνω μου. Μπήκα πιο μέσα στο σπίτι, απλά για να ρίξω μια ματιά στους άλλους χώρους του σπιτιού, να βεβαιωθώ ότι όλα είναι εντάξει. Αυτό το συνηθίζω πάντα όταν γυρίζω στο σπίτι, ειδικότερα τα βράδια. Εκτός ότι ζω μόνος μου, ζω και στην Αθήνα. Καλό είναι να ρίχνεις μια ματιά προτού ξεχυθείς στο κρεβάτι για τον βραδινό ύπνο. 
Αφού λοιπόν βεβαιώθηκα ότι όλα ήταν εκεί που τα άφησα, όχι ότι θυμόμουν δηλαδή, απλά υπέθεσα ότι έτσι τα είχα αφήσει τα πράγματα, ξάπλωσα μαλακά στο κρεβάτι προσπαθώντας να ζήσω την στιγμή, να καταλάβω τι μου γίνεται, που είμαι, ποιος είμαι. 

Ποιος είμαι; 

Είχα ξεχάσει ποιος είμαι. Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει ποτέ όταν πάτε πίσω στο πατρικό σας για πολύ καιρό και αφού επιστρέψετε νιώθετε μια απίστευτη άγνοια για τον άνθρωπο που ήσασταν πριν. Ο ανεξάρτητος εαυτός μου, ο ατρόμητος, ο δίχως κανόνες και περιορισμούς Λέανδρος είχε βαδίσει σε ένα μονοπάτι με προορισμό ένα βαθύ βαθύ μέρος κάπου μέσα στο μυαλό μου. Τρόμαξα. Που είναι αυτός; Γιατί δεν γύρισε; Δυο μήνες πέρασαν. 

Πολλές ερωτήσεις, σταμάτα. Είσαι πίσω στο σπίτι σου, μου έλεγε μια φωνή βαθιά στο υποσυνείδητο μου. Μάλλον αυτός ο Λέανδρος θα ήταν, ο Λέανδρος που αγάπησα και θα 'ρθει όπου να' ναι.

Ηρέμησα. 

Χωρίς να το είχα καταλάβει τόσο καιρό, μεταμορφωνόμουν στον παλιό μου εαυτό, αυτόν που με μεγάλωσε και μου είχε πρωτομιλήσει για τις ανασφάλειες, τους φόβους, το στρες του να είσαι παιδί. Κι ενώ είχα έρθει στην Αθήνα και είχα πλάσει από την αρχή τον δυναμικό χαρακτήρα που θέλω να έχω, όσο περισσότερο έλειπα από εδώ, τόσο περισσότερο πλησίαζα αυτόν τον παλιό μου εαυτό μέχρι που μια στιγμή έγινα αυτός. 

Τόσες σκέψεις, τόσες σκέψεις. Ακόμα δεν ήρθες. Το σεντόνι στο οποίο ξαπλώνεις θέλει άλλαγμα. Έχε το στο νου σου μετά. Τόσο καιρό έλειπες. 

Άνοιξα την τσάντα με τα τοστ και άρχισα σιγά σιγά να τρώω ένα. Είχαν μείνει 4 τοστ από χθες το βράδυ. Και της είχα πει, "Μαμά, τα έξι τοστ για το ταξίδι με το καράβι είναι πολλά. Μήπως υπερεκτιμάς την όρεξή μου;". Δεν άκουσε ποτέ. Κάτι θα ήξερε. Έχω να τρώω και σήμερα. 
  Καθώς έτρωγα την μια μπουκιά μετά την άλλη, με το σκληρό παγωμένο μπιφτέκι να με δυσκολεύει, άρχισα να σκέφτομαι τα όσα θέλω να κάνω αυτήν την χρονιά. Αυτήν τη νέα χρονιά που με περιμένει. Ξεκίνησα ένα αστρικό ταξίδι γύρω από τα οράματά μου. Οράματα εννοώ τα όνειρά μου. Απλά η μόνη διαφορά είναι ότι δεν τα ονειρεύομαι απλώς, τα οραματίζομαι. Οραματίστηκα λοιπόν για άλλη μια φορά όλα αυτά τα δημιουργικά μονοπάτια που θα διανύσω αυτόν τον χρόνο, προσπάθησα να φανταστώ την εξέλιξη τους αλλά δεν τα κατάφερα. Ξέρω από που θα αρχίσω, αλλά δεν ξέρω πως θα τελειώσει. Κι έτσι ταξίδεψα για ακόμα μια φορά με τις σκέψεις μου να μου δείχνουν τον δρόμο. Τι όμορφα που ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Όταν σκέφτομαι για την τέχνη μου όλα γύρω μου αλλάζουν. Τα αμάξια γίνονται βάρκες, οι δρόμοι θάλασσες, τα σπίτια βραχονησίδες και ο ουρανός τόσο γαλάζιος, όσο και η θάλασσα στην Αμοργό κάποιο καλοκαίρι. Ξαφνικά, βρίσκομαι στο χαρούμενο μέρος μου. Πρέπει να τα καταφέρω, είπα στον εαυτό μου. Θέλω να κάνω τόσα πολλά αυτόν τον χρόνο μα πρέπει να τα καταφέρω. 

Μια βδομάδα πέρασε και ακόμα να γυρίσει ο Λέανδρος. Όμως, αχνοφαίνεται, τον βλέπω. Όσο βγαίνω έξω, συναντιέμαι με τους φίλους μου εδώ στην Αθήνα, κάνω όσα έκανα πριν φύγω και όσο ονειρεύομαι ελεύθερα χωρίς κανόνες και όρια, τόσο πιο πολύ φαίνεται να κοντοζυγώνει ο ερχομός του. Του εαυτού μου. Που με τόση αγάπη και μεράκι έχτισα εδώ και που με τόση ανυπομονησία θέλω να καλλιεργήσω, να βελτιώσω, να εξελίξω. 

Αυτά, λοιπόν, για σήμερα. Αυτές ήταν οι σκέψεις που κρατούσα βαθιά μέσ' στο κεφάλι μου μια βδομάδα τώρα και περίμενα πως και πως να μου έρθει η όρεξη να τις γράψω εδώ. Για να πω την αλήθεια δεν μου ήρθε ποτέ η όρεξη. Απλά σταμάτησε το ίντερνετ και θεώρησα ότι είναι οιωνός. Καλός ή κακός, θα δείξει. Μάλλον καλός. Ωραίο πράγμα να μιλάς και να μοιράζεσαι, ωραίο να ανακαλύπτεις. 

Lionder