Ποιος πραγματικά είμαι
Πολλές φορές κάθομαι και αναρωτιέμαι ποια είναι τελικά η φάση με εμένα;
Ναι, το εξέφρασα πολύ λαϊκά. Το ξέρω.
Μια κρύο, μια ζέστη. Μια μπλε, μια κόκκινο. Μια μαύρο, μια άσπρο. Δεν μπορώ να αποφασίσω.
Όσοι πιστεύετε στα ζώδια, μπορώ να σας δώσω την απάντηση που ψάχνετε και να λήξει το θέμα εδώ: είμαι ζυγός. Αλλά δε νομίζω πως το ζώδιο μου παίζει τελικά τόσο μεγάλο ρόλο στον προβληματισμό μου. Επιπλέον, θεωρώ πως όλοι πάνω κάτω έρχονται αντιμέτωποι κάποια στιγμή της ζωής του με το ποιοι είναι πραγματικά.
Πότε είναι αυτές οι στιγμές, ρωτάτε;
Ε λοιπόν, για μένα είναι κάθε φορά που μιλάω με άλλους ανθρώπους. Η επικοινωνία που έχω με τους άλλους πολλές φορές μπορεί να μου ζαλίσει το μυαλό, να με κρατήσει ξύπνιο όλο το βράδυ και να καταλήξω να σκέφτομαι "τι μου συμβαίνει; γιατί αντιδρώ έτσι; τι πάει λάθος και τι πάει σωστά;"
Μια πιο συγκεκριμένη εμπειρία που είχα πριν κάποιους μήνες ήταν αυτή που θα παραθέσω τώρα και που μου συντάραξε ολόκληρη την καλλιτεχνική μου φύση. Ήρθα, που λέτε, σε επαφή με πολλούς καλλιτέχνες μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα κάποιων ημερών και γνώρισα τις ιδιαιτερότητές τους, τον αλλόκοτο χαρακτήρα τους, την καλλιτεχνική τους έξαρση, το πάθος και τον αυθορμητισμό και όλα αυτά μαζί με χτύπησαν κατακούτελα. Ήξερα όλη μου την ζωή ότι εξαιτίας της καλλιτεχνικής μου φύσης ήμουν ιδιαίτερος αλλά υπόσχομαι πως τέτοια ιδιαιτερότητα σε άλλους ανθρώπους δεν είχα ξανασυναντήσει ποτέ. Δεν ήταν τόσο ο καλλιτεχνικός χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου που γνώρισα που μου έκανε εντύπωση αλλά όλα αυτά που ανέφερα, αυτήν την φορά, σε σχέση με εμένα. Και απόρησα: μήπως δεν είμαι αρκετά καλλιτέχνης; Μήπως έπρεπε να ήμουν περισσότερο τρελός και περίεργος για να αποκαλούμαι καλλιτέχνης; Τι μου συμβαίνει;
Κάτι άλλο το οποίο με προβληματίζει αρκετά είναι ότι ποτέ δεν είμαι απόλυτος στις απόψεις μου.
(Εντάξει, οι καλύτεροι μου φίλοι ξέρουν πως ίσως και να είμαι μερικές φορές, γεια σου Κατερίνα και Νίκο). Αλλά τις περισσότερες φορές δεν είμαι απόλυτος σε τίποτα. Έχω πάντα στο μυαλό μου την εικόνα ενός νομίσματος και πριν προλάβω να πλάσω μια άποψη για ένα θέμα, θυμάμαι πως το νόμισμα έχει δύο όψεις, μην σας πω και τρεις και τέσσερις (αν πάρεις κατά νου και τις αντανακλάσεις του). Αυτό ακριβώς το παράδειγμα που σας έδωσα τώρα με περιγράφει καταπληκτικά.
Είμαι πάντα διαλλακτικός. Μπορεί να μιλήσω με δύο ανθρώπους που έχουν διαφορετικές απόψεις για ένα συγκεκριμένο θέμα, και στις δύο όμως περιπτώσεις, μπορεί και να συμφωνήσω μαζί τους γιατί ξέρω μέσα μου πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση.
Όμως αυτή η ανεκτικότητα στις απόψεις μου με κάνει να σκέφτομαι πολλές φορές ότι δεν έχω έναν συγκεκριμένο τρόπο να βλέπω τα πράγματα, έχω πολλούς.
Βλέπω τα πράγματα από όλες τις οπτικές που μπορεί το μικρό μου μυαλουδάκι να σκαρφιστεί και αναλογίζομαι κάθε πλευρά, κάθε συνέπεια, κάθε οπτική, δεκάδες φορές πριν τελικά βγάλω την δική μου άποψη.
Σκέφτομαι "μήπως αυτό δεν με κάνει σίγουρο για τις απόψεις μου; μήπως τελικά θίγεται η αξιοπιστία μου;"
Και η απάντηση στην οποία καταλήγω πάντα είναι: όχι. Δεν θίγεται ούτε η αξιοπιστία των απόψεων μου, ούτε η σιγουριά που έχω πάνω σε αυτές. Γιατί πολύ απλά δεν είμαι ένα πράγμα. Είμαι πολλά πράγματα μαζί.
Δεν είμαι μια ανθρώπινη μορφή, με προβλέψιμες αντιδράσεις, με έναν κοινό κ' μέσο χαρακτήρα που μπορεί να μπει σε μια κατηγορία. Είμαι τα πάντα και η προσωπικότητά μου δεν χωράει σε κουτάκια.
Αγαπάω την ποπ αλλά πολλές νύχτες θα με βρεις να ακούω τζαζ και ροκ και μέσα μου να αναβιώνουν εποχές του 50' και του 60' που δεν έζησα ποτέ. Μπορεί να δω ένα χαζό ριάλιτι για να περάσω την ώρα μου, αλλά όταν παρακολουθώ το ντοκιμαντέρ που με ενδιαφέρει, δεν φαντάζεσαι με τι ταχύτητα λειτουργεί το μυαλό μου επεξεργάζοντας τις πληροφορίες που δέχεται. Είμαι καλλιτέχνης με τον δικό μου τρόπο και δεν μπορώ να τον ξέρω αυτόν τον τρόπο απόλυτα γιατί δεν έχω κληθεί ακόμη να εκφράσω ολόκληρη την καλλιτεχνική δημιουργία που πηγάζει από μέσα μου. Είμαι και μαύρο και άσπρο, και ροζ και μπλε και δεν με νοιάζει κιόλας. Αν κάτι μέσα μου μου λέει να είμαι και πορτοκαλί, θα είμαι κι ένα περήφανο πορτοκαλί.
Δεν είμαι μόνο ένα πράγμα. Ούτε είσαι και εσύ. Είσαι πολλά. Και όποιος προσπαθήσει ποτέ να σε κατηγορήσει για αυτό, μην του δώσεις την χαρά. Άσ'τον να πάει να κάνει παρέα με τους μαύρους, ή τους άσπρους, ή τους μπλε. Αυτός θα χάσει όμως το ουράνιο τόξο.
Για αυτό μην προβλιματίζεσαι για πράγματα φυσικά και αυθόρμητα. Είσαι εσύ και είσαι τέλειος/α όπως είσαι. Πολύχρωμος/η, πολυδιάστατος/η, μοναδικός/η.
Ναι, το εξέφρασα πολύ λαϊκά. Το ξέρω.
Μια κρύο, μια ζέστη. Μια μπλε, μια κόκκινο. Μια μαύρο, μια άσπρο. Δεν μπορώ να αποφασίσω.
Όσοι πιστεύετε στα ζώδια, μπορώ να σας δώσω την απάντηση που ψάχνετε και να λήξει το θέμα εδώ: είμαι ζυγός. Αλλά δε νομίζω πως το ζώδιο μου παίζει τελικά τόσο μεγάλο ρόλο στον προβληματισμό μου. Επιπλέον, θεωρώ πως όλοι πάνω κάτω έρχονται αντιμέτωποι κάποια στιγμή της ζωής του με το ποιοι είναι πραγματικά.
Πότε είναι αυτές οι στιγμές, ρωτάτε;
Ε λοιπόν, για μένα είναι κάθε φορά που μιλάω με άλλους ανθρώπους. Η επικοινωνία που έχω με τους άλλους πολλές φορές μπορεί να μου ζαλίσει το μυαλό, να με κρατήσει ξύπνιο όλο το βράδυ και να καταλήξω να σκέφτομαι "τι μου συμβαίνει; γιατί αντιδρώ έτσι; τι πάει λάθος και τι πάει σωστά;"
Μια πιο συγκεκριμένη εμπειρία που είχα πριν κάποιους μήνες ήταν αυτή που θα παραθέσω τώρα και που μου συντάραξε ολόκληρη την καλλιτεχνική μου φύση. Ήρθα, που λέτε, σε επαφή με πολλούς καλλιτέχνες μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα κάποιων ημερών και γνώρισα τις ιδιαιτερότητές τους, τον αλλόκοτο χαρακτήρα τους, την καλλιτεχνική τους έξαρση, το πάθος και τον αυθορμητισμό και όλα αυτά μαζί με χτύπησαν κατακούτελα. Ήξερα όλη μου την ζωή ότι εξαιτίας της καλλιτεχνικής μου φύσης ήμουν ιδιαίτερος αλλά υπόσχομαι πως τέτοια ιδιαιτερότητα σε άλλους ανθρώπους δεν είχα ξανασυναντήσει ποτέ. Δεν ήταν τόσο ο καλλιτεχνικός χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου που γνώρισα που μου έκανε εντύπωση αλλά όλα αυτά που ανέφερα, αυτήν την φορά, σε σχέση με εμένα. Και απόρησα: μήπως δεν είμαι αρκετά καλλιτέχνης; Μήπως έπρεπε να ήμουν περισσότερο τρελός και περίεργος για να αποκαλούμαι καλλιτέχνης; Τι μου συμβαίνει;
Κάτι άλλο το οποίο με προβληματίζει αρκετά είναι ότι ποτέ δεν είμαι απόλυτος στις απόψεις μου.
(Εντάξει, οι καλύτεροι μου φίλοι ξέρουν πως ίσως και να είμαι μερικές φορές, γεια σου Κατερίνα και Νίκο). Αλλά τις περισσότερες φορές δεν είμαι απόλυτος σε τίποτα. Έχω πάντα στο μυαλό μου την εικόνα ενός νομίσματος και πριν προλάβω να πλάσω μια άποψη για ένα θέμα, θυμάμαι πως το νόμισμα έχει δύο όψεις, μην σας πω και τρεις και τέσσερις (αν πάρεις κατά νου και τις αντανακλάσεις του). Αυτό ακριβώς το παράδειγμα που σας έδωσα τώρα με περιγράφει καταπληκτικά.
Είμαι πάντα διαλλακτικός. Μπορεί να μιλήσω με δύο ανθρώπους που έχουν διαφορετικές απόψεις για ένα συγκεκριμένο θέμα, και στις δύο όμως περιπτώσεις, μπορεί και να συμφωνήσω μαζί τους γιατί ξέρω μέσα μου πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση.
Όμως αυτή η ανεκτικότητα στις απόψεις μου με κάνει να σκέφτομαι πολλές φορές ότι δεν έχω έναν συγκεκριμένο τρόπο να βλέπω τα πράγματα, έχω πολλούς.
Βλέπω τα πράγματα από όλες τις οπτικές που μπορεί το μικρό μου μυαλουδάκι να σκαρφιστεί και αναλογίζομαι κάθε πλευρά, κάθε συνέπεια, κάθε οπτική, δεκάδες φορές πριν τελικά βγάλω την δική μου άποψη.
Σκέφτομαι "μήπως αυτό δεν με κάνει σίγουρο για τις απόψεις μου; μήπως τελικά θίγεται η αξιοπιστία μου;"
Και η απάντηση στην οποία καταλήγω πάντα είναι: όχι. Δεν θίγεται ούτε η αξιοπιστία των απόψεων μου, ούτε η σιγουριά που έχω πάνω σε αυτές. Γιατί πολύ απλά δεν είμαι ένα πράγμα. Είμαι πολλά πράγματα μαζί.
Δεν είμαι μια ανθρώπινη μορφή, με προβλέψιμες αντιδράσεις, με έναν κοινό κ' μέσο χαρακτήρα που μπορεί να μπει σε μια κατηγορία. Είμαι τα πάντα και η προσωπικότητά μου δεν χωράει σε κουτάκια.
Αγαπάω την ποπ αλλά πολλές νύχτες θα με βρεις να ακούω τζαζ και ροκ και μέσα μου να αναβιώνουν εποχές του 50' και του 60' που δεν έζησα ποτέ. Μπορεί να δω ένα χαζό ριάλιτι για να περάσω την ώρα μου, αλλά όταν παρακολουθώ το ντοκιμαντέρ που με ενδιαφέρει, δεν φαντάζεσαι με τι ταχύτητα λειτουργεί το μυαλό μου επεξεργάζοντας τις πληροφορίες που δέχεται. Είμαι καλλιτέχνης με τον δικό μου τρόπο και δεν μπορώ να τον ξέρω αυτόν τον τρόπο απόλυτα γιατί δεν έχω κληθεί ακόμη να εκφράσω ολόκληρη την καλλιτεχνική δημιουργία που πηγάζει από μέσα μου. Είμαι και μαύρο και άσπρο, και ροζ και μπλε και δεν με νοιάζει κιόλας. Αν κάτι μέσα μου μου λέει να είμαι και πορτοκαλί, θα είμαι κι ένα περήφανο πορτοκαλί.
Δεν είμαι μόνο ένα πράγμα. Ούτε είσαι και εσύ. Είσαι πολλά. Και όποιος προσπαθήσει ποτέ να σε κατηγορήσει για αυτό, μην του δώσεις την χαρά. Άσ'τον να πάει να κάνει παρέα με τους μαύρους, ή τους άσπρους, ή τους μπλε. Αυτός θα χάσει όμως το ουράνιο τόξο.
Για αυτό μην προβλιματίζεσαι για πράγματα φυσικά και αυθόρμητα. Είσαι εσύ και είσαι τέλειος/α όπως είσαι. Πολύχρωμος/η, πολυδιάστατος/η, μοναδικός/η.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου