Μην βιαστείς να βάλεις στόχους για τη νέα χρονιά

Όλα ξεκίνησαν όταν είδα ένα βιντεάκι που έλεγε πως τα Χριστούγεννα είναι δεν είναι η καλύτερη εποχή για να βάλεις στόχους. Αυτό βέβαια πάει κόντρα με όλα όσα ξέρω και κάπως με χτύπησε, διότι πώς γίνεται να μπει ο νέος χρόνος χωρίς να κάνω τα New Year’s Resolutions μου, οεο; Τη λίστα με όλους τους στόχους που περιμένω να έχω τσεκάρει μέχρι την αρχή της επόμενης χρονιάς; Κι όμως, το άτομο στο βίντεο υποστήριζε πως δεν είναι η ώρα για να βάλεις νέους στόχους, αλλά για να ρίξεις φως… στους παλιούς.

Είναι θέμα φύσεως

Αυτό που ειπώθηκε στο βίντεο και που άρχισε μέρα με την μέρα να βγάζει νόημα μέσα μου είναι πως αυτή η περίοδος είναι η χειμερινή –σκοτεινή- φάση της χρονιάς. Η νύχτα είναι μεγαλύτερη, το κρύο όλο και ανεβαίνει, τα φύλλα έπεσαν πριν λίγο καιρό και τώρα το τοπίο μαρένεται και παίρνει δυνάμεις για να αντέξει τις όχι και τόσο φιλόξενες καιρικές συνθήκες. Όλα στην φύση οδηγούν σε μία, ας πούμε, αποσύνθεση. Δεν δημιουργείται κάτι νέο, δεν ανοίγει ο ουρανός για να μας δώσει την καινούργια του ευλογία. Κάθε άλλο: μας κάνει να θέλουμε να χωθούμε όσο περισσότερο στις κουβέρτες μας.

Οι γιορτές των Χριστουγέννων συμβάλλουν στο φαινόμενο αυτό. Σταματάμε (κάποιοι) τις δουλειές μας, όλα με έναν τρόπο σταματούν με τις γιορτές. Κι έτσι και στην φύση βλέπουμε τα πάντα να παγώνουν. Πώς λοιπόν μπορεί κανείς να βάλει στόχους μια τέτοια περίοδο;

Τώρα είναι η φάση της ανασκόπισης

Είναι η ευκαιρία μας να αποσυρθούμε στο κουκούλι μας και να αφήσουμε τις πεταλούδες για άλλη εποχή. Τώρα γίνεται η δουλίτσα εντός μας! Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να αποστασιοποιηθούμε από το εξωτερικό περιβάλλον και να κοιτάξουμε μέσα μας. Να δούμε τι μάθαμε αυτήν την χρονιά που μας πέρασε. Να δούμε αν βγήκαμε αλώβητοι, κερδισμένοι ή ηττημένοι, αν και ποτέ δεν βγαίνεις πραγματικά ηττημένος από την ζωή. Κάτι σε μαθαίνει, κι ας φαίνεται πολλές φορές σαν το τέλος του κόσμου. Οι γιορτές είναι το τέλος του κόσμου που έπλασες την χρονιά που πέρασε. Και έρχεται η ώρα αυτός ο κόσμος να μαραθεί και να φύγει.

Η ενδοσκόπηση λοιπόν ενδείκνυται αυτήν την εποχή

Τι πήγε σωστά, τι πήγε λάθος. Ποιοι είμαστε μετά από όλο αυτό. Εγώ μέσα στο 2022 ξεπέρασα τον εαυτό μου από πολλές απόψεις. Πρώτα από όλα, πήγα στρατό. Δεν βγήκα «τραυματισμένος» από τον στρατό όπως μπορεί να πίστευα. Εν αντιθέσει, βγήκα έχοντας επουλώσει πολλά τραύματά μου. Δεν ήθελα με τίποτα να πάω κι όμως τα κατάφερα και βγήκα ακόμη και κερδισμένος από όλο αυτό. Γιατί εγώ επέλεξα να το δω έτσι.

Είχα την ευκαιρία να κλαίω την μοίρα μου για να μπορέσω να διηγηθώ μέσα από την τέχνη τις πιο σπαρακτικές ιστορίες. Αυτό συνέβη στην αρχή, που έπαιρνα τηλέφωνο την μαμά μου και έκλαιγα με όλη την αλλαγή που ζούσα. Τότε σκέφτηκα πως πρέπει να δημιουργήσω μέσα από τον πόνο μου, να μην πάει ανεκμετάλλευτος. Ποιον πόνο όμως; Έναν πόνο στον οποίο ενέμενα θελημένα; Έναν πόνο που ναι μεν θα με βοηθούσε να πω τα όσα ζω, αλλά από την άλλη θα με έκανε να πονάω μέρα με την μέρα ακόμα περισσότερο. Δεν ήθελα να παρατείνω τον πόνο. Ήθελα να τελειώνω μαζί του. Για αυτό και άλλαξα τρόπο σκέψης και προσαρμόστηκα στα νέα δεδομένα. Τότε άρχισα να είμαι καλά.

Όταν κοιτάζω πίσω στο 2022, ο στρατός είναι που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ζωή μου. Σαν να μην μπορώ να θυμηθώ τίποτα άλλο. Είναι όμως άδικο αυτό. Γιατί αν κάτσω να ψάξω στο κεφάλι μου, υπάρχουν ιστορίες και στιγμές που έζησα και με γεμίζουν χαμόγελα, και που δεν έχουν καμία σχέση με τον στρατό. Με πιο ενδιαφέρουσα την φάση μου μετά τον στρατό, που πραγματικά έψαχνα να βρω τα κομμάτια μου, αποσυγκεντρωμένος, αποπροσανατολισμένος, δίχως να ξέρω προς σε ποια κατεύθυνση να πάω. Από εκεί, από το απόλυτο χάος, απόλαυσα πολύ την επιστροφή μου στην Αθήνα, και τα νέα πολύχρωμα πατήματα μου εδώ. Πατήματα σαν εκείνα τα πρώτα ενός μωρού παιδιού, που μαθαίνει να στέκεται, κάπως ατσούμπαλα για αρχή. Έτσι (ξανά) ξεκίνησα και χάρηκα τόσο πολύ με το εκτονωτικό χαρακτήρα που είχε η νέα προσέγγισή μου της πραγματικότητας. Ήμουν έτοιμος να ξαναζήσω και να μην αφήσω να πάει ανεκμετάλλευτη όλη μου η ανάγκη να δω το χρώμα, πέρα απ’ το χακί, και να γίνω πάλι ένα με άτομα που αγαπώ και που με κάνουν να αισθάνομαι άνετα να είμαι –και να γίνομαι όλο και περισσότερο- ο εαυτός μου.

Κοιτάζοντας πίσω…

Μπορώ να γράφω ατελείωτα για όλα όσα έμαθα αυτήν την χρονιά. Να κλαίω, να γελάω, να χαίρομαι και να στεναχωριέμαι. Μα είναι όλες αυτές διαδικασίες που πρέπει να γίνουν για να μπορέσει κανείς να προχωρήσει. Είναι να αναγκαίο να κοιτάζει πίσω για να μπορεί να πάει μπροστά αργότερα. Και έχω πολλή σκέψη και ανάλυση να κάνω, για να μπορέσω να κλείσω αυτό το έτος δίχως ανοιχτούς λογαριασμούς και ερωτήματα αναπάντητα. Αυτό θα με βοηθήσει να βάλω τους στόχους μου πιο συγκεντρωμένα και πιο συνειδητά.

Η περίοδο που βάζεις νέους στόχους έρχεται σε τρεις μήνες

Η άνοιξη, ο Μάρτιος, το ζώδιο του Κριού, της αυτοπεποίθησης και της δράσης, την εποχή που ανοίγει επιτέλους ο ουρανούς και οι ευλογίες του. Τότε, ίσως να είναι καλύτερα να μπουν οι στόχοι και προσδοκίες για το νέο έτος. Η φύση έχει φροντίσει να χτυπά τότε η πρώτη νότα του θεϊκού της ρολογιού. Τότε που μπορούμε να αδράξουμε την μέρα με όλη την δύναμη της ψυχής μας και να νιώσουμε τον ήλιο να «φωτοσυνθέτει» την ύπαρξή μας και τα όνειρά μας. Τότε που ξυπνάμε από την χειμερία νάρκη. Τότε που βγαίνουμε από το κουκούλι και γινόμαστε πεταλούδες.

 

Lionder

 

Υ.Γ. Ένα τραγούδι άρχισε να παίζει στο μυαλό μου στην τελευταία παράγραφο, το οποίο θα βάλω να ακούσω κι εγώ τώρα, και που πιστεύω πως είναι ιδανικό για μια γλυκιά (και νοσταλγική) ενδο-ανασκόπηση. Χαρούμενο το νέο έτος! <3

https://www.youtube.com/watch?v=RBtlPT23PTM

 

Υ.Γ.2. Τώρα που διορθώνω το άρθρο, μου εμφανίστηκε και αυτό. Μήπως να φτιάξω playlist χαχα;

https://www.youtube.com/watch?v=yS2KyK3pqj4

Photo by Ylanite Koppens