Κορονοϊός: Ζωή σε αναμονή
Καλησπέρα και καλώς ήρθατε σε άλλο ένα μου άρθρο. Σας γράφω από το σπίτι και αυτή τη φορά θέλω να το τονίσω αυτό: όλα τα προηγούμενα μου άρθρα τα έγραψα κάτω από μια στέγη κι όμως η μόνη φορά που το μοιράζομαι αυτό μαζί σας είναι η σημερινή. Για να τονίσω το πόσο σημαντικό είναι που βρίσκομαι σπίτι μου...και όχι στην παραλία.
Περνάμε μια περίοδο που κανείς δεν είχε προβλέψει πως θα ερχόταν: τα πάντα πάγωσαν. Οι δουλειές μας, οι υποχρεώσεις μας, τα σχολεία, οι ασχολίες μας, όσα είχαμε να κάνουμε, η ίδια μας η ζωή. Και αυτό που με το ζόρι προσπαθούσα να διαπιστώσω στην αρχή αυτού του παγώματος είναι πως μπορεί να πάγωσαν τα πάντα...αλλά δεν πάγωσα εγώ. Αυτός ο μήνας που ξαφνικά σταμάτησαν όλα, όσα είχα προγραμματίσει να γίνουν, και όσα έκανα καθημερινά, πάγωσαν ξαφνικά αλλά εγώ συνεχίζω να ζω. Και η παγερή συνειδητοποίηση ότι ένας μήνας από την χρονιά μου πάει στράφη και άρα και ένας μήνας (μπορεί και παραπάνω) από την ζωή μου, με φρίκαρε. Δεν ήξερα τι να κάνω. Από εκεί που σχεδίαζα πώς θα περάσω τον μήνα και πώς θα τον προγραμμάτιζα, κοιμήθηκα και ξύπνησα στο πατρικό μου, μαζί με την οικογένειά μου, σε κάποια είδους "καραντίνα" όπως την είπανε, μια λέξη που δεν χρησιμοποίησα ποτέ, χρειάστηκε να μάθω τώρα, μα για κάποιο λόγο ήξερα ακριβώς τι σημαίνει όταν την πρωτοάκουσα. Και να'μαι λοιπόν να την ζω τώρα.
Δεν μου πήρε πολύ. Δυο-τρεις μέρες, μα το αποδέχτηκα.
Αποδέχτηκα πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτή την παύση, για αυτήν την αναμονή. Και όπως δεν μπορώ να κάνω τίποτα εγώ, δεν μπορούν να κάνουν κι όλοι οι υπόλοιποι, μέχρι ο ιός να εξασθενίσει. Κι όταν το αποδέχτηκα αυτό, πραγματικά ηρέμησα, άρχισα να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Όταν η ζωή σου φέρνει ένα στραβό, υπάρχουν δυο πράγματα που μπορείς να κάνεις, το ένα είναι η πιθανή συνέχεια του άλλου: να δεις τι περνάει από το χέρι σου για να το φτιάξεις, και αν δεν μπορείς, να ζήσεις με αυτό για όσο αντέξεις. Αυτό είναι το στραβό μας λοιπόν. Αυτή η καραντίνα, αποτέλεσμα ενός ιού που διασπείρεται πονηρά και ανεξέλεγκτα, είναι το στραβό με το οποίο θα χρειαστεί να ζήσουμε για λίγο καιρό.
Το κράτος ζήτησε από τους πολίτες του να κλειστούν στα σπίτια τους για 15 μέρες. Δεν νομίζω πως θα είναι μονάχα τόσες. Δεκαπέντε μέρες καλά καλά δεν φτάνουν για να προβεί το ίδιο το κράτος σε αποφάσεις που θα κριθούν καίριες για την αντιμετώπιση του προβλήματος και την ζωή κάτω από την σκιά του, δεδομένου ότι δεν ήμασταν καθόλου έτοιμοι για μια πανδημία, πόσο μάλλον να την εξαφανίσουμε και να συνεχίσουμε σαν να μην έγινε τίποτα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Αυτός ο μήνας θα πω εγώ, για άλλους θα φανεί σημαντικός, και για άλλους κρίσιμος, και ας εννοηθούν και τα δυο τα πρόσημα: θετικά και αρνητικά. Άλλοι θα πάρουν αυτό το διάστημα για να βρουν τον εαυτό τους και να χαλαρώσουν, και άλλοι θα είναι στο τσακ να χάσουν τα λογικά τους. Θέλω να είμαι ένας από τους αυτούς που θα βρουν τον εαυτό τους γιατί πολυτέλειες για δραματικές αντιδράσεις και σαπουνοπερικές μουσικές δεν έχω, ή μάλλον δεν θέλω να έχω. Δίνω πάντα στον εαυτό μου την πολυτέλεια και τον χρόνο να αντιδράσει όπως του καπνίσει και δεν καταπιέζω ποτέ τα συναισθήματά μου -αφού ένιωσα έτσι, είναι έγκυρο, τα συναισθήματα μου είναι υπαρκτά και έγκυρα. Αλλά μετά την έκφραση των συναισθημάτων, έρχεται και η έκφραση της λογικής, και πρέπει να συμμαζέψει τα πράγματα. Και η λογική αυτή τη στιγμή μου ζητάει να βρω ηρεμία στο σώμα μου, την ψυχή μου, το μυαλό μου και να αποδεχτώ κάθε κομμάτι μιας πραγματικότητας αλλιώτικης από εκείνη που είχα πριν μόλις μια βδομάδα. Μεγάλο το σοκ; Δεν μπορώ να μιλήσω για όλους. Ο κάθε άνθρωπος περνάει διαφορετικά την σωματική και την ψυχολογική του καραντίνα και στόμα έχω, μα μιλιά για όλους δεν έχω. Μιλώ μόνο από την δική μου εμπειρία. Αλλά θέλω να ελπίζω πως κάποιος, διαβάζοντας αυτό εδώ, θα μπορεί να ταυτιστεί μαζί μου. Και αν το αποδέχτηκα εγώ, μπορείτε κι εσείς.
Είπαν πως σε διάστημα απομόνωσης και "καραντίνας" (πάλι εξαιτίας πανδημίας) ο Σαίξπηρ έγραψε ένα από τα μεγαλύτερά του έργα. Να του πούμε συγχαρητήρια! Πήρε τον χρόνο που είχε τότε, και τις πολυτέλειες που δεν είχε, και δημιούργησε τέχνη. Και κοιτάξτε τον τώρα. Όχι, θέλω να τον κοιτάξετε! Μια χαρά τα πάει. Αλλά! Υπάρχει ένα αλλά: άλλοι άνθρωποι μπορούν να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις και τις στροφές που κάνει η σκέψη τους και να εκμεταλλευτούν τον ελεύθερο αυτό χρόνο για να δημιουργήσουν ή αναδημιουργηθούν (βλέπε: αυτοκαλλιέργεια), όμως άλλοι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Και είναι με απλά λόγια...οκ. Δεν χρειάζεται κιόλας, αν με ρωτήσετε! Ποιος είπε ότι το να κάτσεις τα δυο σου πόδια χάμε (ζήτω η Κρήτη) και να μην κάνεις τίποτα, ώστε να πάρεις όσο χρόνο θες για να ηρεμήσεις είναι κακό; Αυτό το πρόβλημα που έχει ανατεθεί σε όλους μας γεννάει διαφορετικές αντιδράσεις από τον καθένα μας και πρέπει να το σεβαστούμε αυτό. Άμα δεν νιώθεις να θες να ταράξεις τις δουλειές και βρεις την τάξη στα πράγματα, μην το κάνεις. Χαλάρωσε και προγραμματίζεσαι άλλη μέρα. Δεν χάθηκε ο καιρός.
Παρ'όλα αυτά όσοι έχουν την ενέργεια και δεν ξέρουν τι να την κάνουν, υπάρχουν πολλά πράγματα στην οποία μπορούν να την διοχετεύσουν. Μόνο αν έχετε ίντερνετ, έρχεστε αντιμέτωποι με έναν τεράστιο κόσμο γνώσης και πληροφορίας που όχι μόνο θα σας διδάξει αλλά θα πάρει και τις ρωγμές ενός μυαλού που δεν γνωρίζει...και θα το μάθει! Θα το κάνει να γνωρίζει. Πάρτε λοιπόν την ευκαιρία που σας δίνεται και ψάξτε ό,τι σας κατεβαίνει στο μυαλό, ενημερωθείτε, ανανεώστε τις απόψεις σας, μάθετε για το πώς λειτουργεί ο κόσμος και οι άνθρωποι που τον περπατούν, έξω από την δική σας φούσκα. Αυτό είναι που έσωσε την γενιά μας. Είτε το θέλετε, είτε όχι, το ίντερνετ γνώρισε στην γενιά μου πολιτισμούς, ανθρώπους, προσωπικότητες και ιστορίες που κανένα σχολείο δεν μου γνώρισε. Γνώρισα διαφορετικές συμπεριφορές και έμαθα να τις σέβομαι. Κι ακόμα, όταν έχω μια συγκεκριμένη άποψη και δεν μπορώ να καταλάβω εκείνον που έχει διαφορετική, αν δεν έχω κάποιον κοντά μου να την επικοινωνήσω και να καταλάβω την αντίθετη πλευρά του νομίσματος, καταφεύγω στο ίντερνετ και τους ανθρώπους που πριν από εμένα, για ανθρώπους σαν κι εμένα όμως, μοιράστηκαν την εμπειρία τους και τώρα μπορώ και καταλαβαίνω. Πάρτε τον χρόνο να καταλάβετε λοιπόν.
Όσο αισιόδοξος και να είμαι, κι όσο μπορώ να έχω ακόμη τα λογικά μου, υπάρχουν πράγματα που αρνιέμαι να δεχτώ. Ένα από αυτά είναι η άποψη σύμφωνα με την οποία ήρθε η πανδημία και η φύση ηρέμησε, και τα καυσαέρια ελαττώθηκαν, και η ρύπανση επίσης, και όλα βρήκαν την ισορροπία τους. Διαφωνώ, όχι κάθετα· οριζόντια, δεξιά κι αριστερά. Ποια ισορροπία; Τόσο γρήγορα σταμάτησε να μας νοιάζει ο άνθρωπος και οι άνθρωποι γύρω μας; Θα 'ταν τόσο εύκολο να λέγαμε "βρήκε η φύση την ισορροπία της" αν είχαμε χάσει δικό μας άνθρωπο εξαιτίας του ιού, όπως χάνουν εκατοντάδες άνθρωποι στην γειτονική μας χώρα (και όχι μόνο) κάθε μέρα; Θα ήμασταν τόσο αναίσθητοι και τόσο "οικολόγοι" αν ένας ιός κυριολεκτικά από το πουθενά έπαιρνε ανθρώπους από κοντά μας που είναι συνδεδεμένοι όχι μόνο με το ίδιο μας το αίμα, αλλά με την ίδια μας την ψυχή; Δεν μπορώ να δεχτώ κάτι τέτοιο. Αγαπώ την φύση πολύ, για να δεχτώ ότι "είναι καλό" να φεύγει από την ζωή χωρίς λόγο ένα από τα δημιουργήματά της. Κι όσα εγκλήματα κι αν έχει διαπράξει το συγκεκριμένο δημιούργημά της (ο άνθρωπος) εις βάρος της, σίγουρα δεν τα διέπραξαν συγκεκριμένα οι παππούδες μου, οι γονείς σου και οι θείοι του απέναντι. Για αυτό ναι, δεν θέλω να χαθούν άλλοι άνθρωποι, κι ας βρούμε μετά έναν τρόπο να έρθει η ισορροπία.
Περνάμε μια περίοδο που κανείς δεν είχε προβλέψει πως θα ερχόταν: τα πάντα πάγωσαν. Οι δουλειές μας, οι υποχρεώσεις μας, τα σχολεία, οι ασχολίες μας, όσα είχαμε να κάνουμε, η ίδια μας η ζωή. Και αυτό που με το ζόρι προσπαθούσα να διαπιστώσω στην αρχή αυτού του παγώματος είναι πως μπορεί να πάγωσαν τα πάντα...αλλά δεν πάγωσα εγώ. Αυτός ο μήνας που ξαφνικά σταμάτησαν όλα, όσα είχα προγραμματίσει να γίνουν, και όσα έκανα καθημερινά, πάγωσαν ξαφνικά αλλά εγώ συνεχίζω να ζω. Και η παγερή συνειδητοποίηση ότι ένας μήνας από την χρονιά μου πάει στράφη και άρα και ένας μήνας (μπορεί και παραπάνω) από την ζωή μου, με φρίκαρε. Δεν ήξερα τι να κάνω. Από εκεί που σχεδίαζα πώς θα περάσω τον μήνα και πώς θα τον προγραμμάτιζα, κοιμήθηκα και ξύπνησα στο πατρικό μου, μαζί με την οικογένειά μου, σε κάποια είδους "καραντίνα" όπως την είπανε, μια λέξη που δεν χρησιμοποίησα ποτέ, χρειάστηκε να μάθω τώρα, μα για κάποιο λόγο ήξερα ακριβώς τι σημαίνει όταν την πρωτοάκουσα. Και να'μαι λοιπόν να την ζω τώρα.
Δεν μου πήρε πολύ. Δυο-τρεις μέρες, μα το αποδέχτηκα.
Αποδέχτηκα πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτή την παύση, για αυτήν την αναμονή. Και όπως δεν μπορώ να κάνω τίποτα εγώ, δεν μπορούν να κάνουν κι όλοι οι υπόλοιποι, μέχρι ο ιός να εξασθενίσει. Κι όταν το αποδέχτηκα αυτό, πραγματικά ηρέμησα, άρχισα να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Όταν η ζωή σου φέρνει ένα στραβό, υπάρχουν δυο πράγματα που μπορείς να κάνεις, το ένα είναι η πιθανή συνέχεια του άλλου: να δεις τι περνάει από το χέρι σου για να το φτιάξεις, και αν δεν μπορείς, να ζήσεις με αυτό για όσο αντέξεις. Αυτό είναι το στραβό μας λοιπόν. Αυτή η καραντίνα, αποτέλεσμα ενός ιού που διασπείρεται πονηρά και ανεξέλεγκτα, είναι το στραβό με το οποίο θα χρειαστεί να ζήσουμε για λίγο καιρό.
Το κράτος ζήτησε από τους πολίτες του να κλειστούν στα σπίτια τους για 15 μέρες. Δεν νομίζω πως θα είναι μονάχα τόσες. Δεκαπέντε μέρες καλά καλά δεν φτάνουν για να προβεί το ίδιο το κράτος σε αποφάσεις που θα κριθούν καίριες για την αντιμετώπιση του προβλήματος και την ζωή κάτω από την σκιά του, δεδομένου ότι δεν ήμασταν καθόλου έτοιμοι για μια πανδημία, πόσο μάλλον να την εξαφανίσουμε και να συνεχίσουμε σαν να μην έγινε τίποτα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Αυτός ο μήνας θα πω εγώ, για άλλους θα φανεί σημαντικός, και για άλλους κρίσιμος, και ας εννοηθούν και τα δυο τα πρόσημα: θετικά και αρνητικά. Άλλοι θα πάρουν αυτό το διάστημα για να βρουν τον εαυτό τους και να χαλαρώσουν, και άλλοι θα είναι στο τσακ να χάσουν τα λογικά τους. Θέλω να είμαι ένας από τους αυτούς που θα βρουν τον εαυτό τους γιατί πολυτέλειες για δραματικές αντιδράσεις και σαπουνοπερικές μουσικές δεν έχω, ή μάλλον δεν θέλω να έχω. Δίνω πάντα στον εαυτό μου την πολυτέλεια και τον χρόνο να αντιδράσει όπως του καπνίσει και δεν καταπιέζω ποτέ τα συναισθήματά μου -αφού ένιωσα έτσι, είναι έγκυρο, τα συναισθήματα μου είναι υπαρκτά και έγκυρα. Αλλά μετά την έκφραση των συναισθημάτων, έρχεται και η έκφραση της λογικής, και πρέπει να συμμαζέψει τα πράγματα. Και η λογική αυτή τη στιγμή μου ζητάει να βρω ηρεμία στο σώμα μου, την ψυχή μου, το μυαλό μου και να αποδεχτώ κάθε κομμάτι μιας πραγματικότητας αλλιώτικης από εκείνη που είχα πριν μόλις μια βδομάδα. Μεγάλο το σοκ; Δεν μπορώ να μιλήσω για όλους. Ο κάθε άνθρωπος περνάει διαφορετικά την σωματική και την ψυχολογική του καραντίνα και στόμα έχω, μα μιλιά για όλους δεν έχω. Μιλώ μόνο από την δική μου εμπειρία. Αλλά θέλω να ελπίζω πως κάποιος, διαβάζοντας αυτό εδώ, θα μπορεί να ταυτιστεί μαζί μου. Και αν το αποδέχτηκα εγώ, μπορείτε κι εσείς.
Είπαν πως σε διάστημα απομόνωσης και "καραντίνας" (πάλι εξαιτίας πανδημίας) ο Σαίξπηρ έγραψε ένα από τα μεγαλύτερά του έργα. Να του πούμε συγχαρητήρια! Πήρε τον χρόνο που είχε τότε, και τις πολυτέλειες που δεν είχε, και δημιούργησε τέχνη. Και κοιτάξτε τον τώρα. Όχι, θέλω να τον κοιτάξετε! Μια χαρά τα πάει. Αλλά! Υπάρχει ένα αλλά: άλλοι άνθρωποι μπορούν να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις και τις στροφές που κάνει η σκέψη τους και να εκμεταλλευτούν τον ελεύθερο αυτό χρόνο για να δημιουργήσουν ή αναδημιουργηθούν (βλέπε: αυτοκαλλιέργεια), όμως άλλοι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Και είναι με απλά λόγια...οκ. Δεν χρειάζεται κιόλας, αν με ρωτήσετε! Ποιος είπε ότι το να κάτσεις τα δυο σου πόδια χάμε (ζήτω η Κρήτη) και να μην κάνεις τίποτα, ώστε να πάρεις όσο χρόνο θες για να ηρεμήσεις είναι κακό; Αυτό το πρόβλημα που έχει ανατεθεί σε όλους μας γεννάει διαφορετικές αντιδράσεις από τον καθένα μας και πρέπει να το σεβαστούμε αυτό. Άμα δεν νιώθεις να θες να ταράξεις τις δουλειές και βρεις την τάξη στα πράγματα, μην το κάνεις. Χαλάρωσε και προγραμματίζεσαι άλλη μέρα. Δεν χάθηκε ο καιρός.
Παρ'όλα αυτά όσοι έχουν την ενέργεια και δεν ξέρουν τι να την κάνουν, υπάρχουν πολλά πράγματα στην οποία μπορούν να την διοχετεύσουν. Μόνο αν έχετε ίντερνετ, έρχεστε αντιμέτωποι με έναν τεράστιο κόσμο γνώσης και πληροφορίας που όχι μόνο θα σας διδάξει αλλά θα πάρει και τις ρωγμές ενός μυαλού που δεν γνωρίζει...και θα το μάθει! Θα το κάνει να γνωρίζει. Πάρτε λοιπόν την ευκαιρία που σας δίνεται και ψάξτε ό,τι σας κατεβαίνει στο μυαλό, ενημερωθείτε, ανανεώστε τις απόψεις σας, μάθετε για το πώς λειτουργεί ο κόσμος και οι άνθρωποι που τον περπατούν, έξω από την δική σας φούσκα. Αυτό είναι που έσωσε την γενιά μας. Είτε το θέλετε, είτε όχι, το ίντερνετ γνώρισε στην γενιά μου πολιτισμούς, ανθρώπους, προσωπικότητες και ιστορίες που κανένα σχολείο δεν μου γνώρισε. Γνώρισα διαφορετικές συμπεριφορές και έμαθα να τις σέβομαι. Κι ακόμα, όταν έχω μια συγκεκριμένη άποψη και δεν μπορώ να καταλάβω εκείνον που έχει διαφορετική, αν δεν έχω κάποιον κοντά μου να την επικοινωνήσω και να καταλάβω την αντίθετη πλευρά του νομίσματος, καταφεύγω στο ίντερνετ και τους ανθρώπους που πριν από εμένα, για ανθρώπους σαν κι εμένα όμως, μοιράστηκαν την εμπειρία τους και τώρα μπορώ και καταλαβαίνω. Πάρτε τον χρόνο να καταλάβετε λοιπόν.
Όσο αισιόδοξος και να είμαι, κι όσο μπορώ να έχω ακόμη τα λογικά μου, υπάρχουν πράγματα που αρνιέμαι να δεχτώ. Ένα από αυτά είναι η άποψη σύμφωνα με την οποία ήρθε η πανδημία και η φύση ηρέμησε, και τα καυσαέρια ελαττώθηκαν, και η ρύπανση επίσης, και όλα βρήκαν την ισορροπία τους. Διαφωνώ, όχι κάθετα· οριζόντια, δεξιά κι αριστερά. Ποια ισορροπία; Τόσο γρήγορα σταμάτησε να μας νοιάζει ο άνθρωπος και οι άνθρωποι γύρω μας; Θα 'ταν τόσο εύκολο να λέγαμε "βρήκε η φύση την ισορροπία της" αν είχαμε χάσει δικό μας άνθρωπο εξαιτίας του ιού, όπως χάνουν εκατοντάδες άνθρωποι στην γειτονική μας χώρα (και όχι μόνο) κάθε μέρα; Θα ήμασταν τόσο αναίσθητοι και τόσο "οικολόγοι" αν ένας ιός κυριολεκτικά από το πουθενά έπαιρνε ανθρώπους από κοντά μας που είναι συνδεδεμένοι όχι μόνο με το ίδιο μας το αίμα, αλλά με την ίδια μας την ψυχή; Δεν μπορώ να δεχτώ κάτι τέτοιο. Αγαπώ την φύση πολύ, για να δεχτώ ότι "είναι καλό" να φεύγει από την ζωή χωρίς λόγο ένα από τα δημιουργήματά της. Κι όσα εγκλήματα κι αν έχει διαπράξει το συγκεκριμένο δημιούργημά της (ο άνθρωπος) εις βάρος της, σίγουρα δεν τα διέπραξαν συγκεκριμένα οι παππούδες μου, οι γονείς σου και οι θείοι του απέναντι. Για αυτό ναι, δεν θέλω να χαθούν άλλοι άνθρωποι, κι ας βρούμε μετά έναν τρόπο να έρθει η ισορροπία.
Με αυτά και εκείνα, θέλω να παραμένω θετικός. Πανδημία είναι, θα περάσει. Και αν προσέχουμε θα περάσει ανώδυνα (αν εκμεταλλευτούμε και την αναμονή θα περάσει δημιουργικά). Είναι πολύ σημαντικό που μένουμε σπίτι και προστατεύουμε τους άλλους. Είναι σημαντικό να το πάρουμε στα σοβαρά αλλά ταυτόχρονα να μην πανικοβαλλόμαστε. Μια πανδημία σαν και αυτήν, και άρα ένας τέτοιος εγκλεισμός έχει την δύναμη να μας δημιουργήσει πολλές φοβίες. Θα είναι ίδια τα πράγματα όταν ξαναβγούμε στους δρόμους μετά από καιρό; Θα περπατάμε με την ίδια ξεγνοιασιά ή θα φοβόμαστε; Το καταλαβαίνω. Και ελπίζω να μην αργήσουμε να μπούμε ξανά σε ένα πρόγραμμα. Αλλά χρειάζεται την προσπάθεια και την υπομονή όλων. Τι είναι ένας-δυο μήνες μπροστά σε τόσους μήνες και χρόνια που μας περιμένουν ακόμη.
Είδα μια δημοσίευση που με άγγιξε πολύ: κάποτε, σε έναν κόσμο αρκετά διαφορετικό από τον δικό μας, υπήρχε μια αρρώστια που λεγόταν λέπρα. Άνθρωποι έβλεπαν τα σώματά τους να παραμορφώνονται, να καταστρέφονται, να λιώνουν. Προσοχή: δεν συγκρίνω τον ιό με την λέπρα. Τότε τους πετούσαν σε ένα νησί για να μπορούν να ελέγξουν αυτήν την αρρώστια και οι κακουχίες ήταν πολλές. Δεν είχαν τον καναπέ τους, την τηλεόρασή τους, το ίντερνέτ τους και τα βιβλία τους. Είχαν μονάχα την ελπίδα. Κι έτσι προσπάθησαν να φτιάξουν μια ζωή από την αρχή μέσα από τα χαλάσματα. Δεν μας ζητείται να φτιάξουμε τίποτα από την αρχή, μονάχα να διατηρήσουμε αυτό που έχουμε. Για αυτό λοιπόν μένουμε σπίτι και είμαστε υπεύθυνοι. Τα πράγματα ίσως να 'ναι πιο απλά από όσο νομίζουμε.
 |
| Photo by Sharon McCutcheon on Unsplash |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου