Lionder in Athens

Στο τεύχος Δεκεμβρίου της Vogue Greece που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, από το πρώτο κιόλας άρθρο, πήρα στυλό και άρχισα να υπογραμμίζω. Το τεύχος είναι αφιερωμένο στην αλλαγή και έτσι η αρθρογράφος του συγκεκριμένου άρθρου, Αλεξάνδρα Κ*, εστίαζε πάνω σε αυτό. Λέει λοιπόν αυτολεξεί: «Η αλλαγή προϋποθέτει πως κάτι θα σκοτώσεις και κάτι άλλο θα γεννήσεις» και «Κάθε άνθρωπος εκεί έξω που ξεχώρισε ποτέ για κάτι, το κατάφερε επειδή ακριβώς βρήκε την τόλμη να διαφοροποιηθεί, να εκτεθεί, να ξενίσει, να συγκρουστεί, να ταρακουνήσει». Αυτή ήταν λοιπόν η έμπνευσή μου για αυτό το άρθρο και αυτές τις έννοιες θέλω να εξερευνήσω κι εγώ σήμερα. Το να αλλάζεις σημαίνει να εξελίσσεσαι Κάνε εικόνα τον εαυτό σου πέντε χρόνια πριν. Άλλος άνθρωπος. Αυτή την εικόνα μου πέταξε το facebook memories σήμερα. Με κοίταξα μπροστά από ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο, να ποζάρω με τα χέρια στην τσέπη, με ένα σύνολο που αν φορούσα τώρα θα έβγαζα δερματικό, και μια αύρα που φώναζε… άβολο. Ένιωθα άβολα. Μπορεί να ...

Αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να κάνω δίαιτα. Μια αποτελεσματική δίαιτα επιτέλους, κι όχι σαν κι αυτές που σου υπόσχονται αποτελέσματα που δεν έρχονται με τίποτα. Μετά από αυτήν την δίαιτα, θα είμαι πιο ελαφρύς. Γιατί η ψυχή μου δεν θα χρειάζεται να κουβαλάει τα βάρη των άλλων πια. Ξεκίνησα πνευματική δίαιτα. Ξεκίνησα δίαιτα Κόβω τους τοξικούς ανθρώπους και τις τοξικές συμπεριφορές. Κόβω τα άτομα που περιορίζουν την έκφρασή μου. Βγάζω από την ζωή μου τα άτομα που δεν εναρμονίζονται με αυτό που είμαι. Ελαττώνω τις επαφές που συνειδητά ή υποσυνείδητα μου κάνουν κακό. Κλείνω τηλεοράσεις Σταματώ να ασχολούμαι με την αρνητικότητα τους. Επιλέγω ποια πληροφορία θα μπει στον οργανισμό μου, ποια θα μπορώ να χωνέψω πιο εύκολα, και ποια θα μου κάτσει στο στομάχι. Συμπεριφέρομαι στις άσχημες συμπεριφορές όπως στο καυσαέριο: δεν το βλέπεις, αλλά υπάρχει. Δεν πάω εκεί που έχει πολύ καυσαέριο. Προστατεύω τα πνευμόνια μου. Θέλω να αναπνέω καθαρό αέρα. Κι όχι να κάνω παρέα με άτομα που θέλουν να μου...

Όταν πρωτοανέβηκα στην Αθήνα και περπάτησα στους απλανείς, γεμάτους αγνώστους απ’ άκρη σ’ άκρη δρόμους της, δημιούργησα μια εσφαλμένη εικόνα για αυτό το μέρος· πως κανείς δεν σε κοιτάει ακόμα κι αν φοράς διαφορετικά παπούτσια, ή αν κυκλοφορείς με λεκιασμένα ρούχα· πως όλοι κοιτούν την δουλειά τους και πως μπορείς να κυκλοφορείς σχεδόν απαρατήρητος δίπλα σε όλους. Έκανα λάθος. Η Αθήνα είναι ένα μεγάλο χωριό Δεν το κατάλαβα τότε. Γιατί τότε δεν είχαν λόγο οι άνθρωποι γύρω μου να με κοιτάξουν. Ήμουν ένας καθημερινός φοιτητής, χωρίς αίσθηση της μόδας ή του στυλ. Έβαζα απλά ότι έβρισκα στην ντουλάπα μου, εντάξει, να πηγαίνουν λίγο τα χρώματα και όλα καλά. Ήθελα πολλές φορές να περνάω απαρατήρητος: φορούσα ρούχα σε μαύρες ή μπλε αποχρώσεις και δεν ήθελα να τραβάω την προσοχή στην καθημερινότητά μου. Σαν καλλιτέχνης όμως και σαν άτομο που του αρέσει η προσοχή, ο εαυτός μου ανά τα χρόνια άρχισε να βγαίνει προς τα έξω και να απελευθερώνεται από τα κοινωνικά δεσμά. Αυτό ξεκίνησε από τα πάρ...

Έχετε νιώσει ποτέ να είστε σε μια σχέση όπου μιλάτε μιλάτε μιλάτε και άκρη δεν βγαίνει; Σε μια σχέση όπου όσες φορές και αν κοιτάξετε κάποια πράγματα, όσες φορές κι αν συζητήσετε τα θέλω και τις ανάγκες των δυο πλευρών, πάλι δεν βγάζει πουθενά; Τι κάνουμε τότε, όταν όλα φαίνονται να καταρρέουν και εμείς χάνουμε τον άνθρωπο που αγαπάμε μπροστά στα μάτια μας; Για αυτό μιλάω στο νέο μου τραγούδι "Αφού δεν συμβαδίζουμε" .  Μια σχέση αποτελείται από δύο (συνήθως). Δύο προσωπικότητες, δύο διαφορετικά άτομα με διαφορετικές ανασφάλειες, ανάγκες, επιθυμίες, πάθη, τραύματα κτλπ. Όταν μπαίνεις στην σχέση, κάπως δέχεσαι και όλο το πακέτο του άλλου ατόμου, με τα καλά του και τα κακά του. Τα "παντρεύεσαι" όλα γιατί πολλές φορές δεν έχεις άλλη επιλογή.  Σε ενοχλεί κάτι, το συζητάς και το άτομο το διορθώνει, ή τουλάχιστον μαθαίνει να ελέγχει την συμπεριφορά του όταν είναι μπροστά σου πάνω σε αυτό το θέμα. Με άλλα λόγια, μαθαίνουν και οι δύο πλευρές απ' την αρχή να κάνουν υποχωρ...

Τέσσερα χρόνια πριν άνοιξα την σελίδα του συστήματος των πανελληνιών και πήρα την μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς μου. Πέρασα Αγγλική Φιλολογία. Δύο χρόνια προετοιμαζόμουν για Ψυχολογία και δεν ήμουν έτοιμος να δω τις λέξεις "Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία" δίπλα από το όνομά μου. Πήρα εκείνη την μέρα ολόκληρη για να θρηνήσω και χρύσωσα το χάπι ανακαλύπτοντας πως το συγκεκριμένο τμήμα έχει και μαθήματα ψυχολογίας. Ουφ, τι ανακούφιση. Θα μπορούσα να ασχοληθώ έστω λιγάκι με το αντικείμενο που με έκανε πρώτη φορά στην ζωή μου να κάτσω να διαβάζω 12 ώρες συνεχόμενα στις πανελλήνιες.  Τέσσερα χρόνια μετά, και δύο μαθήματα ψυχολογίας που τόλμησα να παρακολουθήσω (δεν τρίτωσε το κακό, δεν το ξανακάνω αυτό το πράγμα στο μυαλουδάκι μου (ΕΝΑ ΔΥΟ - ΕΝΑ ΔΥΟ - ΜΌΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΞΕΡΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ - ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ), βρήκα τον εαυτό μου να κατεβαίνει τις σκάλες της φιλοσοφικής με το πτυχίο Αγγλικής Φιλολογίας στα χέρια, ψάχνοντας με το βλέμμα την παρέα μου για να βγάλουμε φωτογραφίε...

Έχετε ακούσει το τραγούδι "Έρωτας με έρωτα περνάει"; Είμαι κατά! Και δεν το κατάλαβα ποτέ.  Πρώτον πως το πετυχαίνει κανείς κάτι τέτοιο;  Εγώ θέλω τουλάχιστον δύο μήνες για να ξεπεράσω ένα άτομο και μια κατάσταση. Μπορεί το φλερτ να μην είναι δα και τόσης σημασίας, μπορεί να μιλάω με το άλλο άτομο ένα μήνα, ενάμισι, κι όμως! Χρειάζομαι χρόνο για να ξεπεράσω την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν για όλο αυτό το διάστημα. Δεν είναι τα συναισθήματα διακόπτης για να ανοίγεις και να κλείνεις όποτε θες Και ποτέ δεν κατάλαβα και τους ανθρώπους που λειτουργούν έτσι.  Δεύτερον, πότε πρόλαβες να εξελιχθείς μακριά από το ένα άτομο, για να έρθεις κοντά σε ένα άλλο; Για μένα κάθε χωρισμός είναι μια αφορμή για εξέλιξη. Ειδικότερα όταν η σχέση δεν είναι ικανοποιητική. Το υποστηρίζω τόσο πολύ αυτό που είναι φορές που γνωστοί μου χωρίζουν από μη-ικανοποιητικές σχέσεις και το πρώτο πράγμα που μου έρχεται να τους πω είναι "Μπράβο!". Σκέφτομαι πως τώρα θα διανύσουν μια περίοδο αυτο-ανακά...

Το σημερινό άρθρο είναι προϊόν αλληγορίας.  Μπούκλες, μπούκλες, μπούκλες... Ατελείωτα καλώδια σε μορφή σπιράλ, με απροσάρμοστες διαθέσεις και επαναστατικό χαρακτήρα. Μία κόβεις, τρεις βγαίνουν! Λερναία Ύδρα! Συμφορά. Μια από τις πρώτες μου ανασφάλειες σαν έφηβος, ένα από τα πρώτα πράγματα που παρατήρησα πάνω μου όταν άρχισα να κοιτάζομαι συνειδητά στον καθρέφτη. Το καημένο το κεφαλάκι μου έπαιρνε ανάσα όταν κουρευόμουν και με ευχαριστούσε που έπαιρνα αυτές τις εχθρικές μπούκλες από πάνω του. Ήταν ένα είδος απελευθέρωσης, και για εκείνο, και για μένα...  Στο γυμνάσιο ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με ισιωτική. Θείο δώρο. Άρχισα να καίω κάθε πρωί τα μαλλιά μου, δίνοντας τους αστεία σχήματα, αφού κομμωτής δεν ήμουν, και ισιωτική γενικά δεν είχα ξαναπιάσει ποτέ. Έτσι λοιπόν εμφανιζόμουν στο σχολείο με ένα καμένο τσουλούφι πότε να κοιτάει προς τα πάνω, πότε ευθεία σαν κέρατο ρινόκερου. Ναι, γενικότερα δεν ήταν από τις πιο περήφανές μου στιγμές.  Οι μπούκλες μου πάντα με δυσκόλευαν. ...