Η Αθήνα είναι ένα μεγάλο χωριό

Όταν πρωτοανέβηκα στην Αθήνα και περπάτησα στους απλανείς, γεμάτους αγνώστους απ’ άκρη σ’ άκρη δρόμους της, δημιούργησα μια εσφαλμένη εικόνα για αυτό το μέρος· πως κανείς δεν σε κοιτάει ακόμα κι αν φοράς διαφορετικά παπούτσια, ή αν κυκλοφορείς με λεκιασμένα ρούχα· πως όλοι κοιτούν την δουλειά τους και πως μπορείς να κυκλοφορείς σχεδόν απαρατήρητος δίπλα σε όλους. Έκανα λάθος.

Η Αθήνα είναι ένα μεγάλο χωριό

Δεν το κατάλαβα τότε. Γιατί τότε δεν είχαν λόγο οι άνθρωποι γύρω μου να με κοιτάξουν. Ήμουν ένας καθημερινός φοιτητής, χωρίς αίσθηση της μόδας ή του στυλ. Έβαζα απλά ότι έβρισκα στην ντουλάπα μου, εντάξει, να πηγαίνουν λίγο τα χρώματα και όλα καλά. Ήθελα πολλές φορές να περνάω απαρατήρητος: φορούσα ρούχα σε μαύρες ή μπλε αποχρώσεις και δεν ήθελα να τραβάω την προσοχή στην καθημερινότητά μου. Σαν καλλιτέχνης όμως και σαν άτομο που του αρέσει η προσοχή, ο εαυτός μου ανά τα χρόνια άρχισε να βγαίνει προς τα έξω και να απελευθερώνεται από τα κοινωνικά δεσμά.

Αυτό ξεκίνησε από τα πάρτυ

Τα πάρτυ τα φοιτητικά στα οποία με αφορμή τις απόκριες φοράς και κάτι τις παραπάνω, κάτι λίγο πιο εξτραβαγκάντ. Και μετά αυτό το κάτι το φοράς λίγο καιρό ακόμα, κι αφού τελειώσουν οι απόκριες –μια γιορτή που για πολλά άτομα σαν εμένα στέκεται πολλές φορές αφορμή για να βγούμε έξω ως ο πραγματικός μας εαυτός, κι όχι μασκαρεμένοι.

Στο σήμερα

Σήμερα κοιτάζω το στυλ μου περισσότερο. Τολμάω πραγματάκια. Παίζω με το ανδρόγυνο. Φοράω αιλάινερ. Παίζω. Υπάρχω. Δημιουργώ πάνω μου. Και συνειδητοποιώ πόσο μου αρέσει να φέρομαι στον εαυτό μου σαν ένας κινούμενος καμβάς. Πάντα μου άρεσε αλλά παλιότερα το καταπίεζα. Τώρα ζω με αυτό κι ας μην είμαι πάντα «έτοιμος» να δεχτώ βλέμματα πιο προκλητικά. Γιατί τα βλέμματα είναι προκλητικά, όχι εγώ.

Και είναι σαν να περπατώ στο χωριό μου

Γιατί οι άνθρωποι κοιτάζουν. Και κοιτάζουν με κακία. Κοιτάζουν με φθόνο και χλεύη. Για έναν άνθρωπο που θέλει να περνάει απαρατήρητος, είναι πανεύκολο να ζεις στην Αθήνα. Για έναν άνθρωπο όμως που φοράει πράγματα που δεν περιμένουν οι γύρω του να δουν φορεμένα από αυτόν επειδή ας πούμε είναι άντρας, τότε είναι που αυτή η σύγχρονη πόλη, αυτή η πρωτεύουσα που έχει κάθε καρυδιάς καρύδι, γίνεται άλλο ένα χωριό. Ένα μεγάλο μεν χωριό, αλλά που παραμένει χωριό. Με τα όλα του. Με την γριά και τον γέρο που θα σε κοιτάξουν με γουρλωμένα μάτια επειδή φοράς μαντήλι στα μαλλιά, με τον άντρα που θα γελάσει δυνατά σαν περάσεις από δίπλα του, με την γυναίκα που σε τρώει με το βλέμμα της, και λυπάσαι γιατί περίμενες περισσότερη αλληλεγγύη.

Όλα τα έχει η Αθήνα

Όπως και κάθε χωριό. Καμία διαφορά δεν έχει το ένα με το άλλο. Κι ας υπάρχουν επαρχιώτες που δεν θέλουν να είναι επαρχιώτες και θέλουν να 'ναι Αθηναίοι. Γιατί κι εγώ επαρχιώτης είμαι. Αλλά θέλω το μυαλό μου να μην είναι… επαρχία. Καταλαβαίνετε τι λέω; Θέλω να είναι ανοιχτό σαν μια κοιλάδα, να δέχεται τόσα ερεθίσματα όσα και τα ρεύματα ενός ποταμού και με τη φόρα ενός καταρράκτη. Να μην μένει να κοιτάει τον διπλανό του. Αλλά να επιτρέπει στα μάτια να κοιτάξουν τον ουρανό και τον ήλιο… Και να ευχαριστεί την ζωή που είμαστε όλοι ελεύθεροι (σε ένα μέρος σαν την Αθήνα). Όσο ελεύθερος θέλει να είναι ο καθένας.

 

Lionder