Τι το τραβάμε... αφού δεν συμβαδίζουμε

Έχετε νιώσει ποτέ να είστε σε μια σχέση όπου μιλάτε μιλάτε μιλάτε και άκρη δεν βγαίνει; Σε μια σχέση όπου όσες φορές και αν κοιτάξετε κάποια πράγματα, όσες φορές κι αν συζητήσετε τα θέλω και τις ανάγκες των δυο πλευρών, πάλι δεν βγάζει πουθενά; Τι κάνουμε τότε, όταν όλα φαίνονται να καταρρέουν και εμείς χάνουμε τον άνθρωπο που αγαπάμε μπροστά στα μάτια μας; Για αυτό μιλάω στο νέο μου τραγούδι "Αφού δεν συμβαδίζουμε". 

Μια σχέση αποτελείται από δύο (συνήθως). Δύο προσωπικότητες, δύο διαφορετικά άτομα με διαφορετικές ανασφάλειες, ανάγκες, επιθυμίες, πάθη, τραύματα κτλπ. Όταν μπαίνεις στην σχέση, κάπως δέχεσαι και όλο το πακέτο του άλλου ατόμου, με τα καλά του και τα κακά του. Τα "παντρεύεσαι" όλα γιατί πολλές φορές δεν έχεις άλλη επιλογή. 

Σε ενοχλεί κάτι, το συζητάς και το άτομο το διορθώνει, ή τουλάχιστον μαθαίνει να ελέγχει την συμπεριφορά του όταν είναι μπροστά σου πάνω σε αυτό το θέμα. Με άλλα λόγια, μαθαίνουν και οι δύο πλευρές απ' την αρχή να κάνουν υποχωρήσεις ακόμα και αν αυτές πολλές φορές είναι έξω από τον εαυτό τους. Μαθαίνουν να προσαρμόζονται στις ανάγκες του άλλου διότι δεν θέλουν να πιέζουν τα όρια του, όμως κρατώντας φυσικά και τα δικά τους όρια προστατευμένα (τουλάχιστον αυτό είναι το υγιές, να κρατάς και τον εαυτό σου όταν προσαρμόζεσαι). 

Τι γίνεται όμως όταν βλέπεις μια ιστορία να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά; Όταν παλεύεις να διορθώσεις πράγματα στο άλλο άτομο γιατί το ίδιο δεν μπορεί να καταλάβει ότι με την συμπεριφορά του σε πληγώνει; Όταν παίρνεις έναν ρόλο πιεστικό και γίνεσαι ο υστερικός, ο "οξύθυμος", ο "πως κάνεις έτσι", ο "τι έκανα πάλι, γιατί νευριάζεις"; Και εννοείται θα εκνευριστείς και θα πιέσεις καταστάσεις όταν το άλλο άτομο δεν σε ακούει ουσιαστικά... και δεν κάνει καν την προσπάθεια να προσαρμοστεί με κάποια πράγματα, ή τουλάχιστον να σου πει ξεκάθαρα "Δεν αλλάζω, τελεία και παύλα. Δέξου με!". 

Και μετά είναι στο χέρι σου. 

Το δέχεσαι; Θα κάτσεις να κάνεις μεγαλύτερη υποχώρηση από πριν; Θα κατεβάσεις τον εαυτό σου ακόμα πιο χαμηλά για τα θέλω του άλλου; Θα κάτσεις σε μια κατάσταση που σε φθείρει, και θα δεχτείς ότι το άλλο άτομο δεν δέχεται να συζητήσει και να δείτε μαζί πως μπορείτε να βρείτε μια μέση λύση; 

Ή το κόβεις όλο από την ρίζα; 

Σταματάς την σχέση, χωρίζεις. Παίρνετε τα μπογαλάκια σας και σε άλλη παραλία και οι δύο. Σε μια παραλία που δεν θα καταπιέζεται κανείς από τους δύο. 

Όπως είπα και στην αρχή του άρθρου, σε μια σχέση κάνουν και οι δυο μεριές υποχωρήσεις. Δεν κάνει ο ένας τις περισσότερες και ο άλλος αράζει και επαναπαύεται. Δεν γίνεται ο ένας ο πιεστικός και ο οξύθυμος, και ο άλλος ο καημένος που κάθεται και ανέχεται τόσα στις ιστορίες που λέει στους φίλους του. Αυτά γίνονται στις τοξικές σχέσεις. Και αν θέλουμε να είμαστε σε τοξικές σχέσεις, είναι οκ, πάω πάσο. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο. 

Αλλά για όσους δεν θέλουμε να είμαστε σε τοξικές σχέσεις, το κόβουμε εδώ και τώρα. Έχουμε τα στάνταρ μας, έχουμε σεβασμό για τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας, και αν δεν μας θες μία, δεν σε θέλουμε δέκα. Αν πιστεύεις ότι θα κάτσουμε σε μια σχέση και θα επαναπαυτούμε σε μια τοξικότητα η οποία μας φθείρει και τους δύο, μόνο και μόνο γιατί βολευτήκαμε, και "ποιος περνάει χωρισμό τώρα;", κάνεις μεγάλο λάθος. 

Στο τραγούδι μιλάω για όλες τις φορές που χρειάστηκε να σταθούμε ακίνητοι για να δούμε το κάστρο μας να γκρεμίζεται, την αγάπη μας να πεθαίνει, τον άνθρωπο μας να τον χάνουμε μπροστά στα μάτια μας. Και τότε είναι στο χέρι μας, συνεχίζουμε να παλεύουμε; Μαζεύουμε πάλι τα συντρίμμια και  εμμένουμε σε αδύναμα θεμέλια; Ή ρίχνουμε μαύρη πέτρα πίσω μας και το κάνουμε καλύτερο για όλους; Κι ας είναι δύσκολο στην αρχή, κι ας πονέσουμε, κι ας δεν είμαστε έτοιμοι για έναν ακόμα χωρισμό... 

Μα όταν δεν πάει κάπου πια, δεν το τραβάμε απ' τα μαλλιά. Αφού δεν συμβαδίζουμε.