Ας ξανασυστηθούμε...

Τέσσερα χρόνια πριν άνοιξα την σελίδα του συστήματος των πανελληνιών και πήρα την μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς μου. Πέρασα Αγγλική Φιλολογία. Δύο χρόνια προετοιμαζόμουν για Ψυχολογία και δεν ήμουν έτοιμος να δω τις λέξεις "Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία" δίπλα από το όνομά μου. Πήρα εκείνη την μέρα ολόκληρη για να θρηνήσω και χρύσωσα το χάπι ανακαλύπτοντας πως το συγκεκριμένο τμήμα έχει και μαθήματα ψυχολογίας. Ουφ, τι ανακούφιση. Θα μπορούσα να ασχοληθώ έστω λιγάκι με το αντικείμενο που με έκανε πρώτη φορά στην ζωή μου να κάτσω να διαβάζω 12 ώρες συνεχόμενα στις πανελλήνιες. 

Τέσσερα χρόνια μετά, και δύο μαθήματα ψυχολογίας που τόλμησα να παρακολουθήσω (δεν τρίτωσε το κακό, δεν το ξανακάνω αυτό το πράγμα στο μυαλουδάκι μου (ΕΝΑ ΔΥΟ - ΕΝΑ ΔΥΟ - ΜΌΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΞΕΡΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ - ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ), βρήκα τον εαυτό μου να κατεβαίνει τις σκάλες της φιλοσοφικής με το πτυχίο Αγγλικής Φιλολογίας στα χέρια, ψάχνοντας με το βλέμμα την παρέα μου για να βγάλουμε φωτογραφίες. 

Πώς σου τα αλλάζει έτσι η ζωή

Σου πετάει κάτι εκεί, πρέπει να το καταπιείς με το ζόρι, να το χωνέψεις και μετά από καιρό να συνειδητοποιήσεις πόσο καλά έγινε λοιπόν που δεν πέρασες ψυχολογία. Είμαι πάρα πολύ ευγνώμων που σπούδασα στην σχολή που σπούδασα, και αυτό είναι ένα συναίσθημα που ένιωσα αρκετές φορές (σίγουρα όχι εκείνες που έπρεπε να αναλύσω τι ρόλο βαράνε τα σύμφωνα, σε τι κατηγορίες μπαίνουν, και πως λέγονται όταν για να τα προφέρεις χρησιμοποιείς τα δόντια σου, άλλοτε την γλώσσα και τον ουρανίσκο, και οι συνδυασμοί δεν συμμαζεύονται... τότε δεν ένιωθα καθόλου ευγνωμοσύνη. Τώρα νιώθω). 

Τελειώνοντας την σχολή βρήκα τον εαυτό μου να κοιτάζει παλιά έγγραφα και ακαδημαϊκές ταυτότητες και να πρέπει να χωρέσει στο νου του ότι πια δεν ανήκουν στον άνθρωπο που θέλει να γίνει. Με λίγα λόγια, έπρεπε (και πρέπει) να συνειδητοποιήσω πως δεν είμαι πια φοιτητής. Και όλο αυτό έπειτα από τέσσερα χρόνια που έκρυβα τον εαυτό μου πίσω από αυτήν την πανοπλία, πίσω από αυτήν την ιδιότητα. 

Πειράζει που νιώθω ακόμα φοιτητής; Πειράζει που δεν κατάλαβα πότε έγινα 22; 

Και να φανταστείς ότι τα 22 μου τα γιόρτασα με κέφι. Δεν είναι ο αριθμός που με μπλοκάρει. Είναι το ότι δεν νιώθω 22. Δεν νιώθω ούτε 18, ούτε 19, ούτε καμία άλλη ηλικία. Νιώθω απλά... φοιτητής. Παιδί. Νιώθω πως έχω 5 ηλικίες, από τα 18 μέχρι τα 22, και πως ανά πάσα στιγμή μπορώ να γίνω όποια θέλω, βγάζοντας έξω τον 18χρονο εαυτό μου όταν θέλω να κοιτάξω την ζωή σαν να μην έφυγα ποτέ από το σπίτι των γονιών μου, και βγάζοντας έπειτα τον 22χρονο εαυτό μου όταν θέλω να μιλήσω με την νεανική ψευδο-ωριμότητα που ας πούμε πρόλαβε να με διακρίνει έχοντας ζήσει κάποιες εμπειρίες... Είμαι ένα συνονθύλευμα ηλικιών λοιπόν, που δεν το νοιάζει να κατηγοριοποιηθεί σε ένα κουτάκι, δεν το νοιάζει να βρει ασφάλεια σε ένα καλούπι, αλλά το μόνο που το νοιάζει είναι να εκπληρώνει τα όνειρα των τάσεων φυγής του... όντας έτσι ελεύθερο όποτε θέλει. 

Μιλώντας λοιπόν για καλούπια... 

Σπάω και το καλούπι του φοιτητή σε αυτό το σημείο, γιατί όντως δεν νιώθω φοιτητής φοιτητής. Νιώθω απλά... μεταίχμιος. Νιώθω να 'μαι στην μέση. Ανάμεσα στα φοιτητικά μου χρόνια, και στην υπόλοιπη ζωή μου. Τώρα πρέπει να κοιτάξω σοβαρά την ζωή ή μήπως πρέπει να διατηρήσω την τρέλα της όσο ακόμα μπορώ; Τώρα ξεκινάω να εφαρμόζω συμβουλές που μου 'λεγαν μια ζωή οι μεγαλύτεροι για την μέρα που θα τελείωνα το πανεπιστήμιο, ή γράφω ένα άρθρο για το πόσο φοιτητής νιώθω ή δεν νιώθω, χλωρό ή ξερό, και τα διλήμματα σωρό; 

Σίγουρα δεν θα απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση σήμερα, οκέυ; Γιατί πραγματικά δεν ξέρω. Όταν ο Σωκράτης είπε το "ένα ξέρω: ότι δεν ξέρω τίποτα" μάλλον είχε τελειώσει μόλις το πανεπιστήμιο, και κοιτούσε με ένα καφέ στο χέρι και μασουλώντας μια τσίχλα μέντα τις ανακοινώσεις της σχολής για το πότε θα γίνει η πολυπόθητη ορκωμοσία. Δεν το μάθατε από μένα (ούτε από τον Πλάτωνα θα το μάθετε χα - χα -χα, χιουμοράρες). 

(Το πήγαινα για πιο σοβαρό αυτό το άρθρο αλλά δεν ξέρω τι με έχει πιάσει. Ίσως ανάμεσα στα ΚΛΑΜΑΤΑ μου, που πρέπει να αναθεωρήσω και να ξαναχτίσω όσα νόμιζα πως έφτιαχνα τέσσερα χρόνια, υπάρχει τελικά και χώρος για γέλιο. Όχι ότι γελάει κανείς με το χιούμορ μου, τραγουδιστής είμαι, όχι stand up comedian, sorry). 

Και φτάνουμε λοιπόν στο σημείο που ήθελα να καταλήξω όταν ξεκινούσα το γράψιμο. 

Η ιδιότητα του φοιτητή ξέρω πως δεν μου ανήκει πια, κακά τα ψέματα. Την φόρεσα για τέσσερα χρόνια και έπαιξα τον ρόλο που θα διαβεβαίωνε να μου δώσει περισσότερη γνώση από όση θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ μου. Και είμαι ευγνώμων. Όμως, τώρα στο μεταίχμιο, στην limbo, όπως λένε κάποιοι το ενδιάμεσο διάστημα ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο, πρέπει να βρω την νέα μου ιδιότητα. Ή μάλλον... την ιδιότητα που δεν είναι ρόλος. Αλλά είναι το σώμα μου, το δέρμα μου, και δεν βγαίνει όταν βγάζω τα ρούχα του φοιτητή, ούτε όταν βάζω την φορεσιά με την οποία επιλέγω να αυτοπροσδιορίζομαι κάθε δεδομένη στιγμή της ζωής μου. Και επειδή δεν θέλω να με θυμούνται για τα αγγλικά που σπούδασα, θα ήθελα να ξανασυστηθώ. 

Γεια σας λοιπόν. Χαίρομαι που σας (ξανά)γνωρίζω. 
Τώρα επαγγέλλομαι τραγουδιστής. 

Τραγουδιστής αγνώστου ηλικίας, κιλών (μιας που δεν ξέρω ποτέ πόσα ακριβώς είμαι), ύψους (μιας που η γιατρός που επισκέφτηκα πρόσφατα σαν να μου μάσησε το 1,80 όταν με μέτρησε, υπονοώντας ότι είμαι δεν είμαι έναν πόντο πιο κάτω), και δίχως καλούπια. Σιχαίνομαι τα καλούπια, έχω αλλεργία στα καλούπια. Και όπως κάθε αλλεργία, χτυπάει, πίνεις το χαπάκι σου, και είσαι έτοιμος, έτσι κι εγώ, μπαίνω στο καλούπι που θέλω την κάθε δεδομένη στιγμή, και το σπάω όταν νιώσω πως μου είναι αρκετό. Και πρόσεξε... είναι καλούπια που ορίζω εγώ για τον εαυτό μου. Μου έμαθαν οι άνθρωποι πώς να μου βάζουνε καλούπια, και η ζωή με έμαθε πώς να τα σπάω όποτε θέλω. Και αυτός είναι ένας λόγος που δεν έχω ηλικία. Είμαι απεριόριστος, σαν τα καλούπια που αλλάζω κάθε φορά που θέλω να πω κάτι. Μα αυτό που μένει πάντα στην θέση του, χειμώνα καλοκαίρι, είναι αυτό που συνδέεται με την τέχνη που αγαπώ πιο πολύ στον κόσμο. Την μουσική... και μαζί της σαν αδελφούλα την γραφή. Δυο μούσες πλάι πλάι. 

Για αυτό τώρα που έβγαλα από πάνω μου ένα καλούπι που είχα τέσσερα χρόνια, και θέε μου, ω θέε μου, πέρασα τόσο καλά με αυτό και το ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που με έκανε να ζήσω, μπορώ να πω επιτέλους με σιγουριά... στην γη, στον παράδεισο, στην κόλαση ή την limbo...

τώρα επαγγέλλομαι τραγουδιστής. 

Photo by Devin Avery on Unsplash