Lionder in Athens

Από μικρά μαθαίνουμε να είμαστε ευγενικοί, να λέμε παρακαλώ, να ζητάμε συγγνώμη, να χαμογελάμε όταν μας χαμογελούν και να λέμε γεια όταν μας χαιρετούν. Δούναι και λαβείν όλη η ζωή μας και αυτός είναι ένας κανόνας που ισχύει παντού. Ό,τι πάρεις, θα δώσεις, λένε. Όπου στρώσεις, θα κοιμηθείς. Ό,τι ενέργεια στείλεις προς το σύμπαν, αυτή θα πάρεις πίσω. Κάρμα.  Πολλά λέγονται για τα πάρε-δώσε των ανθρώπων αλλά λίγα για αυτά που επιθυμούμε όντως να πάρουμε και αυτά που αναγκαζόμαστε να δώσουμε πολλές φορές επειδή απλά πήραμε. Γιατί πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που πήραμε, ακόμα κι αν δεν το επιλέξαμε να πάρουμε. Ακόμα κι αν μας έδωσαν άλλοι αυτοβούλως.  Μου έχει τύχει αρκετές φορές να βρίσκομαι στην θέση αυτού που πήρε και που πρέπει να δώσει. Το θέμα είναι ότι εκείνες τις φορές δεν επέλεξα να πάρω εγώ. Δεν είπα "Να η ευκαιρία να ωφεληθώ, ας εκμεταλλευτώ την κατάσταση, και ας πάρω όσο μπορώ" και μετά, στον απολογισμό να κάνω τα στραβά ματιά. Ποτέ στην ζωή μου δεν το έχω κάνει και π...

Γράφω το σημερινό άρθρο από μια ανάγκη να εξωτερικεύσω το πόσο έχω κουραστεί από αυτήν την κοινωνία. Πόσο πολύ κουράστηκα να βλέπω παντού αυτόκλητους δικαστές, γνώστες των πάντων, κατόχων δικαιοσύνης και αλήθειας: ημίθεους πρωταγωνιστές, με τον καθένα να παίζει στο δικό του σίριαλ, αλάνθαστους και τέλειους που ξέρουν πάντα το σωστό, το ηθικό, το λογικό. Έγραψα ήδη αυτό το άρθρο άλλη μια φορά αλλά βγήκε πολύ επιθετικό γιατί άμα νευριάσω, δεν υπάρχει μάνικα να σβήσει τις φωτιές: ηφαίστειο ολόκληρο γίνομαι και πνίγομαι στις φλόγες του δίκιου μου, και του άδικου της κοινωνίας. Αλλά είναι πιθανότερο να περάσω το μήνυμα που θέλω μέσα από μια πιο ήρεμη προσπάθεια παρά από το να γίνω ειρωνικός και επιθετικός. Για αυτό, σήμερα θα το ξεκινήσω διαφορετικά.  Σας πειράζει που πονάω; - ο τίτλος του άρθρου. Ένας τίτλος-ταμπέλα σε κάθε κούτελο που βγαίνει και ανοίγει την καρδιά του στον κόσμο για την τραυματική εμπειρία που είχε. Σας πειράζει που πονάω; θέλουν να πουν, να φωνάξουν όλοι όσοι γίναν ...

Ναι, το ξέρω, σας φαίνεται χαζό να το λέω εγώ. Ναι, ναι, μπορώ να φανταστώ την γκριμάτσα στο πρόσωπό σας σαν ακούτε ένα "παιδί" να λέει ένα τέτοιο πράγμα. Μπορεί να είμαι 21 χρόνων μονάχα, αλλά είμαι στην ηλικία που μπορώ να διακρίνω ξεκάθαρα τις πρώτες ρυτίδες στο πρόσωπό μου.  Σαν παιδί (να το πάλι το παιδί) της νέας γενιάς, που ασχολείται συνέχεια με το τηλέφωνο, την κάμερα, και τον καθρέφτη, που κάθε του δημοσίευση περνάει από πολλή μελέτη και σκέψη, ανάλυση γωνιών, φωτισμού, χρωμάτων (ναι, μπορώ να γίνω τόσο ματαιόδοξος), τις τελευταίες μέρες παρατήρησα κάτι  στου οποίου τη θέα εθελοτυφλούσα καιρό τώρα. Οι πρώτες ρυτίδες γύρω από τα μάτια μου μου λένε γεια. Τι κάνω; (κλείνω τα μάτια) (Όχι, πλάκα κάνω) (Αλλά ναι, τα έκλεισα. Μια δυο φορές γρήγορα για να συνειδητοποιήσω αυτό που βλέπω. Ρυτίδες; Στα 21 μου; Δεν το δέχομαι).  Το μυαλό μου ταξίδεψε στις αντιγηραντικές κρέμες που διαφημίζουν στην τηλεόραση και η ιδέα του να αποκτήσω μια μου φάνηκε άκρως δελεαστική. Πήγα στ...

 Αγαπητό 2020,  Στο καλό και να μην μας γράφεις!!! Μας ταλαιπώρησες, μας έδωσες μία γερή γροθιά και μας είδες να πέφτουμε, να πέφτουμε, και να πέφτουμε μέχρι να πιάσουμε πάτο. Μας έπιασες από τα πόδια, μας αναποδογύρισες και έπειτα μας εκτίναξες προς τα κάτω μπας και έχουμε κανένα ψυχικό απόθεμα ακόμα στις τσέπες μας. Ήθελες να μας το πάρεις κι αυτό. Για αυτό όχι. Δεν είσαι αγαπητό, 2020. Είσαι μισητό, και δεν το περίμενα να καταλήξεις έτσι.  Μήνες τώρα σχεδιάζω να γράψω αυτό το άρθρο γιατί με κάθε χτύπημα αυτής της χρονιάς, ερχόταν μαζί και η σκέψη "έχω να σου σούρω, 2020, θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις! Κάτσε να τελειώσεις, να δω πόσο ακόμα θα χτύπησεις, και θα σου γράψω ένα άρθρο όλο δικό σου. Θα στολίζουν οι άλλοι το δέντρο, και εγώ θα σε στολίζω αλά γαλλικά (είσαι βγε κουτό ένα μαλακιστηγί!).  Αλλά να σου πω κάτι... δεν σου αξίζει! Δεν αξίζεις άλλο άρθρο με το όνομά σου επικεφαλίδα. Ούτε άλλο άρθρο με εκείνο τον γιόκα σου, που έχεις κορώνα στο κεφάλι! (ο νοών νοε...

Κάποιους μήνες πριν είχα αρχίσει να βλέπω ψυχοεκπαιδευτικά βιντεάκια στο διαδίκτυο που είχαν να κάνουν με την τοξικότητα, και όταν είχα μιλήσει σε έναν γνωστό μου για όλο αυτό, έκλεισε τα αφτιά του όταν άκουσε τον όρο, γιατί θεωρούσε πως πλέον έχει πολυχρησιμοποιηθεί. Για να συνεχίσω την συζήτηση που είχα ανοίξει, αντί να λέω τοξικός, έλεγα ξωτικός και κάπως έτσι το θέμα λύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Τι σημαίνει τοξικότητα; Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια, τοξικότητα είναι η διαβάθμιση της δυνατότητας μιας ουσίας να προκαλέσει βλάβη σε έναν οργανισμό (αυτολεξεί μεταφορά παρακαλώ πολύ). Έπειτα προβαίνει στην περαιτέρω επεξήγηση της τοξικότητας μιλώντας για τις τοξικές ουσίες και αναφέροντας κάτι σύμβολα χημείας, κι όπως καταλαβαίνετε κάπου εδώ σταματάει να είναι πηγή μας η Βικιπαίδεια γιατί με την χημεία δεν τα πάω καθόλου καλά. Όμως, όπως ακριβώς το έθεσε η Βίκυ (το Βικάκι) για την τοξικότητα, έτσι ακριβώς θα εξηγούσα και σε κάποιον τι σημαίνει τοξικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις και τι ...

Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν χρυσό κανόνα που εφαρμόζω στην ζωή μου, εδώ και πολλά χρόνια, και με έχει σώσει από πολλές άσχημες και κακοποιητικές για την ψυχολογία μου καταστάσεις. Και αυτός είναι ο εξής: Δεν κατηγορώ ποτέ τον εαυτό μου όταν δεν έχω να φταίξω κάπου. Είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να αντιληφθούμε όταν μια κατηγορία μας χτυπάει την πόρτα και μας ζητά να την δεχτούμε. Και πολλοί έχουμε μεγαλώσει σε οικογένειες και περιβάλλοντα που πολλές φορές "φταίγαμε" για τον τρόπο που ένιωθαν οι άλλοι. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Κλασσική ελληνική οικογένεια... Μάθαμε να την αγαπάμε, μα δεν είναι αψεγάδιαστη... Έχει πολλά ψεγάδια. Φαντάζομαι πως οι άνθρωποι που έχουν δεχτεί ψυχολογικό πόλεμο και εκφοβισμό (στο σχολείο, στην οικογένεια, οπουδήποτε) για πράγματα που δεν μπορούσαν να ελέγξουν είναι οι ίδιοι που θα εφαρμόσουν πρώτοι πρώτοι τον παραπάνω κανόνα. Είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν. Μιλώντας για τον εαυτό μου, έχω δεχτεί αρκετό bullying στο σχολείο και έτσι έμαθα από μ...

Οι καλλιτέχνες είχαν πάντα μια ξεχωριστή θέση στο μυαλό των ανθρώπων, είτε θετική, είτε αρνητική. Πάντα θυμάμαι γνωστούς μου να λένε "ε αυτός είναι καλλιτέχνης, τι περιμένεις; Όλοι αυτοί έχουν μια τρέλα" ή "Οι αληθινοί καλλιτέχνες είναι τρελοί, δεν είναι καλά στα μυαλά τους". Ταυτόχρονα όμως με αυτή την άποψη, οι καλλιτέχνες απέπνεαν πάντα σεβασμό από τους γύρω τους... τουλάχιστον στην θεωρία. (Γιατί αν αναφερθώ στην πράξη, θα πρέπει να αναφέρω και το μέτρο της κυβέρνησης λίγους μήνες πριν να μην δικαιούνται το επίδομα, και θα εκνευριστώ).     Ποτέ δεν μου άρεσε να κατατάσσω τους καλλιτέχνες σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων. Γιατί επειδή τυχαίνει να είμαι κι εγώ ένας, δεν θα ήθελα κάποιος να με σέβεται ή να με μισεί εξαιτίας αυτής μου της ιδιότητας. Σαν καλλιτέχνης έχω δεχθεί πολύ όμορφη αντιμετώπιση από τον κόσμο αλλά και πολύ άσχημη. Στο οικογενειακό μου περιβάλλον υπάρχουν άνθρωποι που με υπολογίζουν σαν κάτι διαφορετικό, "εσύ είσαι καλλιτέχνης, έχεις άλλο...