Lionder in Athens

Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν χρυσό κανόνα που εφαρμόζω στην ζωή μου, εδώ και πολλά χρόνια, και με έχει σώσει από πολλές άσχημες και κακοποιητικές για την ψυχολογία μου καταστάσεις. Και αυτός είναι ο εξής: Δεν κατηγορώ ποτέ τον εαυτό μου όταν δεν έχω να φταίξω κάπου. Είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να αντιληφθούμε όταν μια κατηγορία μας χτυπάει την πόρτα και μας ζητά να την δεχτούμε. Και πολλοί έχουμε μεγαλώσει σε οικογένειες και περιβάλλοντα που πολλές φορές "φταίγαμε" για τον τρόπο που ένιωθαν οι άλλοι. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Κλασσική ελληνική οικογένεια... Μάθαμε να την αγαπάμε, μα δεν είναι αψεγάδιαστη... Έχει πολλά ψεγάδια. Φαντάζομαι πως οι άνθρωποι που έχουν δεχτεί ψυχολογικό πόλεμο και εκφοβισμό (στο σχολείο, στην οικογένεια, οπουδήποτε) για πράγματα που δεν μπορούσαν να ελέγξουν είναι οι ίδιοι που θα εφαρμόσουν πρώτοι πρώτοι τον παραπάνω κανόνα. Είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν. Μιλώντας για τον εαυτό μου, έχω δεχτεί αρκετό bullying στο σχολείο και έτσι έμαθα από μ...

Οι καλλιτέχνες είχαν πάντα μια ξεχωριστή θέση στο μυαλό των ανθρώπων, είτε θετική, είτε αρνητική. Πάντα θυμάμαι γνωστούς μου να λένε "ε αυτός είναι καλλιτέχνης, τι περιμένεις; Όλοι αυτοί έχουν μια τρέλα" ή "Οι αληθινοί καλλιτέχνες είναι τρελοί, δεν είναι καλά στα μυαλά τους". Ταυτόχρονα όμως με αυτή την άποψη, οι καλλιτέχνες απέπνεαν πάντα σεβασμό από τους γύρω τους... τουλάχιστον στην θεωρία. (Γιατί αν αναφερθώ στην πράξη, θα πρέπει να αναφέρω και το μέτρο της κυβέρνησης λίγους μήνες πριν να μην δικαιούνται το επίδομα, και θα εκνευριστώ).     Ποτέ δεν μου άρεσε να κατατάσσω τους καλλιτέχνες σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων. Γιατί επειδή τυχαίνει να είμαι κι εγώ ένας, δεν θα ήθελα κάποιος να με σέβεται ή να με μισεί εξαιτίας αυτής μου της ιδιότητας. Σαν καλλιτέχνης έχω δεχθεί πολύ όμορφη αντιμετώπιση από τον κόσμο αλλά και πολύ άσχημη. Στο οικογενειακό μου περιβάλλον υπάρχουν άνθρωποι που με υπολογίζουν σαν κάτι διαφορετικό, "εσύ είσαι καλλιτέχνης, έχεις άλλο...

Γεια σας, είμαι ο Λέανδρος και είμαι ένας αρκετά ειλικρινής άνθρωπος. Πρώτα από όλα, είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και αυτό ήταν κάτι που μου πήρε χρόνια για να καταφέρω. Ο κόσμος στον οποίο γεννιόμαστε ίσως να μην μοιάζει με αυτό που είναι πραγματικά, τουλάχιστον τα παιδικά μας χρόνια: κοιτάμε την ζωή μέσα από τα μάτια των γονιών μας, των κηδεμόνων μας, των μεγαλύτερων ανθρώπων που μας μεγαλώνουν, κι ό,τι είναι άσπρο για αυτούς, είναι άσπρο και για μας.  Αλλά εκεί κάπου στην εφηβεία είναι που αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την οφθαλμαπάτη στην οποία είχαν συνηθίσει τα μάτια μας, και έπειτα όταν ενηλικιωνόμαστε, ερχόμαστε σε σύγκρουση με την καθαρή κι απτή πραγματικότητα (όχι όλοι, πολλοί συνεχίζουν να μένουν στο συννεφάκι τους, είτε ασυνείδητα, είτε συνειδητά). Σε έναν λοιπόν κόσμο του οποίου η ειλικρίνεια συνδεόταν με εκείνη των γονιών μας, πόσο ειλικρινείς μπορούμε να είμαστε εμείς;  Εννοείται πως η απάντηση είναι σχετική και υποκειμενική, όπως τα περισσότερα πράγματα στ...

Για κάποιο λόγο που δεν μπόρεσα ποτέ να μάθω, οι άνθρωποι είχαν πάντα την ανάγκη να ορίζουν και να καθορίζουν το "σωστό" σε μια κοινωνία. Μπορώ να υποθέσω ότι αυτό συνέβαινε για να μπορεί να επικρατήσει μια τάξη και κάποιου είδους δικαιοσύνη, ώστε όλοι να υπακούν τους ίδιους νόμους και όλοι να τιμωρούνται με την ίδια τιμωρία όταν εγκληματούν. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η ανάγκη για επίτευξη της τάξης παρενέβη και σε θέματα τα οποία δεν επηρεάζουν κάπως ούτε την δικαιοσύνη και την νομοθεσία μιας κοινωνίας, ούτε τίποτα; Είναι θέματα ανούσια, θα έλεγα, και ένα από αυτά είναι τα πρότυπα ομορφιάς.  Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου ο κόσμος γύρω μου είχε διαμορφωθεί με συγκεκριμένους κανόνες και κώδικες συμπεριφοράς οι οποίοι εξαρτιούνταν...από το ποιος είσαι. Ή μάλλον για να το θέσω πιο σωστά: από το ποιος έτυχε να γεννηθείς! Κι έτσι όλοι άρχισαν να υιοθετούν αυτές τις συμπεριφορές, να τις μοιράζονται, να τις περνούν από γενιές σε γενιές, για να φτάσουμε τελικά να υπακούμε άγραφους (...

Αυτό το άρθρο το έχω γράψει στο μυαλό μου τουλάχιστον 20 φορές πριν καταλήξω σήμερα να κάθομαι και όντως να το γράφω. Η ιδέα είχε έρθει κάποιους μήνες πριν, είχε σχεδόν εισβάλει στο μυαλό μου με το έτσι-θέλω, αφού προσπαθούσα κι εγώ ο κακομοίρης να εξηγήσω συμπεριφορές, να βρω απαντήσεις και να λύσω προβλήματα. Κι όσο κι αν ήθελα να τραβήξω και τους ανθρώπους που μου τα δημιουργούσαν αυτά τα προβλήματα μαζί μου, τελικά τα κατάφερα μια χαρά και μόνος μου. Μην σας πω, ότι μόνος σου τα λύνεις κάτι τέτοια. Φιλότιμο για συνεννόηση από την άλλη μεριά...ούτε σε ανέκδοτο. Πάλι καλά. Γιατί σιχαίνομαι τα ανέκδοτα. Σίγουρα έχουμε νιώσει πολλές φορές πως μιλάμε σε τοίχο. Κι ενώ για μένα κάτι τέτοιο δεν θα ήταν και τελείως άγνωστο, αφού μπορώ να μιλάω μόνος μου με τις ώρες (δεν είναι κάτι, όλα καλά), δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μου την δίνει όταν μιλάω σε κάποιον, και ο ακροατής...στέκεται μπροστά μου και στα αφτιά του...μαρμελάδα που 'λεγαν και οι παλιοί. Και όχι, μην παρεξηγηθώ, δεν...

Δυο μέρες σταμάτησα το διάβασμα και ένιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν πήγαινε άλλο όμως, το κεφάλι μου είχε γίνει καζάνι. Κάθε μέρα επιεικής στο ραντεβού μου, να ξυπνάω στην μία, να τρώω στις 3 και στις 5 να διαβάζω. Είκοσι μέρες αυτή η δουλειά και η ρουτίνα με είχε φάει για τα καλά. Χθες ξεκίνησα και πάλι το διάβασμα και έπαψαν να μου μιλούν οι ενοχές! Που τάχα "έχασα δυο μέρες", που "σε δυο μέρες πόσα θα 'χα διαβάσει"...Ποιος...εγώ! Που αν δεν έφτανε η εξεταστική, βιβλίο δεν άνοιγα! Τώρα διαβάζω κάθε μέρα και νιώθω να έχω ανακτήσει την εξυπνάδα που μου είχε στερήσει τόσα χρόνια η τεμπελιά μου. (Εννοείται πως ό,τι λέω είναι καλοντυμένες, όμορφα διακοσμημένες υπερβολές...τα 'χασες τα κύτταρα φίλε όταν ήσουν στην ανάπτυξη... Τώρα...προσπάθησε να κρατήσεις αυτά που έχεις). Όταν διαβάζω εδώ στο πατρικό μου, ανοίγω την μπαλκονόπορτα του δωματίου διάπλατα και αφήνω το φως του ήλιου να περάσει μέσα· αν είμαι τυχερός και δεν φυσάει, τότε απολαμβάν...

Κάτι θέλω να γράψω και δεν ξέρω τι. Οι σκέψεις μου δεν μπαίνουν σε σειρά. Αρνούνται. Δεν θέλουν. Το ένα φέρνει το άλλο και πριν καλά καλά το καταλάβω, το μυαλό μου ψιψιρίζει αναμνήσεις που θα έπρεπε να είχαν χαθεί καιρό: ανοίγει εκείνο το ξεχασμένο συρτάρι κάτω στο παλιό κομοδίνο, βγάζει τα σκονισμένα γράμματα και αρχίζει να σβήνει το μελάνι με το δάκρυ που σαν ψιχάλα βρίσκει τον δρόμο του στις λέξεις. Και τις σβήνει; Ή κάνει σαματά; Το αχρήστεψε το χαρτί! Πάω να το πετάξω. Το σηκώνω θυμωμένος, θέλοντας να σκίσω κάθε του κομμάτι -πώς έγινε έτσι- αλλά δεν μπορώ... Δεν μπορώ να το κάνω. Είναι οι αναμνήσεις μου. Καθετί δικό μου...Δεν ανήκει μονάχα σε μένα όμως και αυτό με πονάει. Με πονάει τόσο πολύ που αρχίζω να ξανασκέφτομαι μήπως ο τόπος που ανήκουν αυτά τα σκονισμένα ριμαδόχαρτα είναι ο κάδος ανακύκλωσης. Τα τσαλακώνω μέσα στις σφιχτές μου χούφτες και τρέχω στην κουζίνα, ανοίγω το ντουλάπι και διστάζω για ακόμα μία φορά... Ως πότε; Ως ποτέ θα πονάω; Ως πότε θα με πονάει το χαρτί; Ως ...