Lionder in Athens

Για κάποιο λόγο που δεν μπόρεσα ποτέ να μάθω, οι άνθρωποι είχαν πάντα την ανάγκη να ορίζουν και να καθορίζουν το "σωστό" σε μια κοινωνία. Μπορώ να υποθέσω ότι αυτό συνέβαινε για να μπορεί να επικρατήσει μια τάξη και κάποιου είδους δικαιοσύνη, ώστε όλοι να υπακούν τους ίδιους νόμους και όλοι να τιμωρούνται με την ίδια τιμωρία όταν εγκληματούν. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η ανάγκη για επίτευξη της τάξης παρενέβη και σε θέματα τα οποία δεν επηρεάζουν κάπως ούτε την δικαιοσύνη και την νομοθεσία μιας κοινωνίας, ούτε τίποτα; Είναι θέματα ανούσια, θα έλεγα, και ένα από αυτά είναι τα πρότυπα ομορφιάς.  Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου ο κόσμος γύρω μου είχε διαμορφωθεί με συγκεκριμένους κανόνες και κώδικες συμπεριφοράς οι οποίοι εξαρτιούνταν...από το ποιος είσαι. Ή μάλλον για να το θέσω πιο σωστά: από το ποιος έτυχε να γεννηθείς! Κι έτσι όλοι άρχισαν να υιοθετούν αυτές τις συμπεριφορές, να τις μοιράζονται, να τις περνούν από γενιές σε γενιές, για να φτάσουμε τελικά να υπακούμε άγραφους (...

Αυτό το άρθρο το έχω γράψει στο μυαλό μου τουλάχιστον 20 φορές πριν καταλήξω σήμερα να κάθομαι και όντως να το γράφω. Η ιδέα είχε έρθει κάποιους μήνες πριν, είχε σχεδόν εισβάλει στο μυαλό μου με το έτσι-θέλω, αφού προσπαθούσα κι εγώ ο κακομοίρης να εξηγήσω συμπεριφορές, να βρω απαντήσεις και να λύσω προβλήματα. Κι όσο κι αν ήθελα να τραβήξω και τους ανθρώπους που μου τα δημιουργούσαν αυτά τα προβλήματα μαζί μου, τελικά τα κατάφερα μια χαρά και μόνος μου. Μην σας πω, ότι μόνος σου τα λύνεις κάτι τέτοια. Φιλότιμο για συνεννόηση από την άλλη μεριά...ούτε σε ανέκδοτο. Πάλι καλά. Γιατί σιχαίνομαι τα ανέκδοτα. Σίγουρα έχουμε νιώσει πολλές φορές πως μιλάμε σε τοίχο. Κι ενώ για μένα κάτι τέτοιο δεν θα ήταν και τελείως άγνωστο, αφού μπορώ να μιλάω μόνος μου με τις ώρες (δεν είναι κάτι, όλα καλά), δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μου την δίνει όταν μιλάω σε κάποιον, και ο ακροατής...στέκεται μπροστά μου και στα αφτιά του...μαρμελάδα που 'λεγαν και οι παλιοί. Και όχι, μην παρεξηγηθώ, δεν...

Δυο μέρες σταμάτησα το διάβασμα και ένιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν πήγαινε άλλο όμως, το κεφάλι μου είχε γίνει καζάνι. Κάθε μέρα επιεικής στο ραντεβού μου, να ξυπνάω στην μία, να τρώω στις 3 και στις 5 να διαβάζω. Είκοσι μέρες αυτή η δουλειά και η ρουτίνα με είχε φάει για τα καλά. Χθες ξεκίνησα και πάλι το διάβασμα και έπαψαν να μου μιλούν οι ενοχές! Που τάχα "έχασα δυο μέρες", που "σε δυο μέρες πόσα θα 'χα διαβάσει"...Ποιος...εγώ! Που αν δεν έφτανε η εξεταστική, βιβλίο δεν άνοιγα! Τώρα διαβάζω κάθε μέρα και νιώθω να έχω ανακτήσει την εξυπνάδα που μου είχε στερήσει τόσα χρόνια η τεμπελιά μου. (Εννοείται πως ό,τι λέω είναι καλοντυμένες, όμορφα διακοσμημένες υπερβολές...τα 'χασες τα κύτταρα φίλε όταν ήσουν στην ανάπτυξη... Τώρα...προσπάθησε να κρατήσεις αυτά που έχεις). Όταν διαβάζω εδώ στο πατρικό μου, ανοίγω την μπαλκονόπορτα του δωματίου διάπλατα και αφήνω το φως του ήλιου να περάσει μέσα· αν είμαι τυχερός και δεν φυσάει, τότε απολαμβάν...

Κάτι θέλω να γράψω και δεν ξέρω τι. Οι σκέψεις μου δεν μπαίνουν σε σειρά. Αρνούνται. Δεν θέλουν. Το ένα φέρνει το άλλο και πριν καλά καλά το καταλάβω, το μυαλό μου ψιψιρίζει αναμνήσεις που θα έπρεπε να είχαν χαθεί καιρό: ανοίγει εκείνο το ξεχασμένο συρτάρι κάτω στο παλιό κομοδίνο, βγάζει τα σκονισμένα γράμματα και αρχίζει να σβήνει το μελάνι με το δάκρυ που σαν ψιχάλα βρίσκει τον δρόμο του στις λέξεις. Και τις σβήνει; Ή κάνει σαματά; Το αχρήστεψε το χαρτί! Πάω να το πετάξω. Το σηκώνω θυμωμένος, θέλοντας να σκίσω κάθε του κομμάτι -πώς έγινε έτσι- αλλά δεν μπορώ... Δεν μπορώ να το κάνω. Είναι οι αναμνήσεις μου. Καθετί δικό μου...Δεν ανήκει μονάχα σε μένα όμως και αυτό με πονάει. Με πονάει τόσο πολύ που αρχίζω να ξανασκέφτομαι μήπως ο τόπος που ανήκουν αυτά τα σκονισμένα ριμαδόχαρτα είναι ο κάδος ανακύκλωσης. Τα τσαλακώνω μέσα στις σφιχτές μου χούφτες και τρέχω στην κουζίνα, ανοίγω το ντουλάπι και διστάζω για ακόμα μία φορά... Ως πότε; Ως ποτέ θα πονάω; Ως πότε θα με πονάει το χαρτί; Ως ...

Καλησπέρα και καλώς ήρθατε σε άλλο ένα μου άρθρο. Σας γράφω από το σπίτι και αυτή τη φορά θέλω να το τονίσω αυτό: όλα τα προηγούμενα μου άρθρα τα έγραψα κάτω από μια στέγη κι όμως η μόνη φορά που το μοιράζομαι αυτό μαζί σας είναι η σημερινή. Για να τονίσω το πόσο σημαντικό είναι που βρίσκομαι σπίτι μου...και όχι στην παραλία. Περνάμε μια περίοδο που κανείς δεν είχε προβλέψει πως θα ερχόταν: τα πάντα πάγωσαν. Οι δουλειές μας, οι υποχρεώσεις μας, τα σχολεία, οι ασχολίες μας, όσα είχαμε να κάνουμε, η ίδια μας η ζωή. Και αυτό που με το ζόρι προσπαθούσα να διαπιστώσω στην αρχή αυτού του παγώματος είναι πως μπορεί να πάγωσαν τα πάντα...αλλά δεν πάγωσα εγώ. Αυτός ο μήνας που ξαφνικά σταμάτησαν όλα, όσα είχα προγραμματίσει να γίνουν, και όσα έκανα καθημερινά, πάγωσαν ξαφνικά αλλά εγώ συνεχίζω να ζω. Και η παγερή συνειδητοποίηση ότι ένας μήνας από την χρονιά μου πάει στράφη και άρα και ένας μήνας (μπορεί και παραπάνω) από την ζωή μου, με φρίκαρε. Δεν ήξερα τι να κάνω. Από εκεί που σχεδίαζα π...

Σας γράφω μετά από ένα άσχημο τηλεφώνημα για την υγεία ενός κοντινού μου ανθρώπου και έχω κάποιες σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ. Είναι πολύ οδυνηρό να ξέρεις ότι ένας δικός σου άνθρωπος χρειάζεται βοήθεια και να μην μπορείς να του την δώσεις. Μια ζωή είχες τον ρόλο του ήρωα, του φύλακα αγγέλου, του ανθρώπου που ερχόταν την κατάλληλη στιγμή και με τα λόγια του γιάτρευε πληγές, μάζευε κομμάτια. Αλλά όσες σοφίες και να ξέρεις να πετάς για να νιώθουν οι άλλοι κάλα, κι όσα λόγια-γιατρικά και να 'χεις για να σταματήσουν για λίγο τον πόνο του άλλου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για το σώμα του άλλου. Βλέπεις... τόσα χρόνια εμπειρίας και είχες εξασκηθεί να δαμάζεις το πνεύμα και να ξεκουράζεις την ψυχή... τι γίνεται με το σώμα όμως; Όταν ο άλλος πονάει σωματικά και δεν είναι ούτε πληγή για να βάλεις μια γάζα πάνω της, ούτε σπάσιμο για να το δέσεις με γύψο. Ο πόνος έρχεται από μέσα. Και τσακίζει τον άλλον από το πιο βαθύ σημείο του οργανισμού του. Η ψυχή δεν είναι ακάθεκτη: πονάει και ...

Αυτό που με πιάνει έμπνευση στις 6 η ώρα το πρωί πρέπει να σταματήσει. Σήμερα είναι άλλο ένα βράδυ που καταλήγει πρωί εξαιτίας των αϋπνιών μου και δεν αισθάνομαι καθόλου καλά με αυτό, δεδομένου ότι αύριο έχω τόσα πολλά να κάνω και υποτίθεται πως έπρεπε να είχα κοιμηθεί τουλάχιστον πριν 5 ώρες. Αλλά ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω... και υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μπορώ να κάνω για να νιώσω καλύτερα για αυτό: να την περάσω δημιουργικά! Όλα ξεκίνησαν πριν δύο λεπτά. Ένα βίντεο που είδα και η καρδιά μου άρχισε να χτυπά τόσο δυνατά με τα σήματα που της έστελνε ο εγκέφαλος που με έκανε να σηκωθώ να ανοίξω τον υπολογιστή (και μάλλον να το μετανιώσω στις 10 το πρωί που θα πρέπει να έχω ξυπνήσει και δεν θα λέω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι). Ήταν ένα βίντεο που είχαμε βγάλει έναν χρόνο πριν με μερικούς φίλους μου. 13 Δεκέμβρη η ημερομηνία. Σήμερα μιλάω μόνο με μια κοπέλα από το βίντεο. Με τους υπόλοιπους λέμε ένα αμήχανο "Γεια" εδώ κι εκεί, που δεν ξέρει αν θέλει να το συνοδέψει ένα...