Για τους φίλους που φεύγουν...
Αυτό που με πιάνει έμπνευση στις 6 η ώρα το πρωί πρέπει να σταματήσει.
Σήμερα είναι άλλο ένα βράδυ που καταλήγει πρωί εξαιτίας των αϋπνιών μου και δεν αισθάνομαι καθόλου καλά με αυτό, δεδομένου ότι αύριο έχω τόσα πολλά να κάνω και υποτίθεται πως έπρεπε να είχα κοιμηθεί τουλάχιστον πριν 5 ώρες. Αλλά ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω... και υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μπορώ να κάνω για να νιώσω καλύτερα για αυτό: να την περάσω δημιουργικά!
Όλα ξεκίνησαν πριν δύο λεπτά. Ένα βίντεο που είδα και η καρδιά μου άρχισε να χτυπά τόσο δυνατά με τα σήματα που της έστελνε ο εγκέφαλος που με έκανε να σηκωθώ να ανοίξω τον υπολογιστή (και μάλλον να το μετανιώσω στις 10 το πρωί που θα πρέπει να έχω ξυπνήσει και δεν θα λέω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι).
Ήταν ένα βίντεο που είχαμε βγάλει έναν χρόνο πριν με μερικούς φίλους μου. 13 Δεκέμβρη η ημερομηνία.
Σήμερα μιλάω μόνο με μια κοπέλα από το βίντεο. Με τους υπόλοιπους λέμε ένα αμήχανο "Γεια" εδώ κι εκεί, που δεν ξέρει αν θέλει να το συνοδέψει ένα ακόμα πιο αμήχανο "Τι κάνεις;" για να μην έρθει τελικά το πιο αμήχανο από όλα "Καλά, ευχαριστώ". Κι έτσι πήρα αυτό το έναυσμα να γράψω αυτό το άρθρο για τους φίλους που φεύγουν. Για τους ανθρώπους που περνούν απ'την ζωή μας μόνο και μόνο για να φύγουν... ειρωνικό δεν είναι; (σχεδόν παράδοξο θα έλεγα)
Άνθρωποι που απασχολούν την συνείδησή μας για μήνες, πολλές φορές και χρόνια, απλά κάποια στιγμή φεύγουν και μένεις να αναρωτιέσαι..."Γιατί πέρασαν καν απ'την ζωή μου αν ήταν να φύγουν ούτως ή άλλως;"
Και είναι κάπως αστείο γιατί ακούς τις φωνές, τα γέλια μέσα από το βίντεο και θυμάσαι πως όντως πέρασες καλά μαζί τους, μα 'κεινες οι εποχές έχουν χαθεί κάπου μέσα στον χρόνο και δεν γυρνάνε...
Είναι μερικοί άνθρωποι που λες "Ρε γαμώτο, μου λείπει πραγματικά ο τάδε, και τι δεν θα 'δινα να πιούμε ένα καφέ, να τα πούμε όπως παλιά, να δω τι κάνει" και είναι και κάποιοι άλλοι που η θύμισή τους σε κάνει να λες "Πραγματικά η απουσία τους με απάλλαξε... από το βάρος της παρουσίας τους! Και τι δεν θα 'δινα να πατούσα ένα κουμπί, και να 'ταν σαν να μην υπήρξανε ποτέ".
Και έρχομαι πάλι στο βίντεο. Ένα βήμα πριν το διαγράψω από την σελίδα μου. Κρίμα δεν είναι; Αν μου έλεγαν πριν ένα χρόνο, πως θα έφτανα στο σημείο να διαγράψω μια στιγμή, μια ανάμνηση, από τον λογαριασμό μου, και άρα από ένα κομμάτι της ζωής μου, ίσως και να γελούσα. Αν και με αυτή την περίπτωση το έβλεπα να έρχεται.
Ας μην γελιόμαστε είτε το νιώθεις, είτε απλά δεν σου βγαίνει με μερικούς ανθρώπους. Τέλος. (πρώτο χασμουρητό από την ώρα που άνοιξα το pc). Πολλές φορές κρατιόμαστε από ένα κοινό που έχουμε με τον άλλον, και προσπαθούμε να φτιάξουμε ή να διατηρήσουμε "κάτι" (φιλία το λες, δεν το λες) μόνο και μόνο γιατί τους βλέπουμε κάθε μέρα και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αλλά ο χρόνος είναι γιατρός, που λένε! Έρχεται να διώξει τις πληγές, και φιλίες σαν κι αυτές, ίσως και να 'τανε πληγές.
Εν τέλει όμως πονάει περισσότερη η φιλία σαν πληγή, ή η πληγή που υπάρχει μετά από τόσο καιρό εξαιτίας της απουσίας τους;
Καμιά φορά πηγαίνω πίσω στο δημοτικό [βάλε μέσα και λίγο αρχές γυμνασίου (μετά αλητέψαμε)]με το μυαλό μου, τότε που όλα ήταν τόσο αθώα. Και είναι μερικοί άνθρωποι από τότε που πραγματικά μου λείπουν. Κοιτάζω φωτογραφίες και βίντεο, και αναπολώ μερικές συλλεκτικές στιγμές που έχω να θυμάμαι, γιατί τίποτα άλλο δεν μου έχει μείνει από αυτούς. Μονάχα η ρετσινιά... Και επειδή είμαι απ' τους ανθρώπους που φοβάται το πέρασμα του χρόνου, όπως καταλαβαίνετε η σκέψη ότι κάποια στιγμή ίσως να μην μπορώ να ανακαλέσω ούτε αυτές τις λιγοστές αναμνήσεις που έχω από τότε με τρομάζει.
Οι άνθρωποι έρχονται είτε για να μείνουν, είτε για να σου μάθουν κάτι και να φύγουν. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να μην έχει περάσει από την ζωή μου και να μην μου έχει δώσει κάτι. Δεν μπορείς να "χάσεις" σε μία φίλια. Είτε νικάς, είτε μαθαίνεις, που λένε. Ποτέ δεν χάνεις.
Για να 'μαστε λίγο δίκαιοι βέβαια χάνεις κάτι τις. Χάνεις χρόνο, χάνεις ενέργεια, χάνεις την λογική καμιά φορά. Αλλά σίγουρα δεν χάνεις από εμπειρία! Και οι εμπειρίες μας εξοπλίζουν με τα απαραίτητα εφόδια ώστε να συνεχίζουμε τις ζωές μας με περισσότερη ντομπροσύνη (μ'αρέσει αυτή η λέξη), περισσότερο θάρρος και ετοιμότητα. Ίσως την επόμενη φορά που θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση που μας πλήγωσε στο παρελθόν, να μην βρεθούμε προ εκπλήξεων. Να ξέρουμε πώς να την αντιμετωπίσουμε.
Αυτά μου έχουν μάθει οι άνθρωποι στο βίντεο. Είμαι ευγνώμων που πέρασαν από την ζωή μου. Κάτι μου έμαθαν κι ας μην το βλέπω τώρα. Το μόνο σίγουρο είναι πως τώρα είμαι καλύτερα από πέρυσι. Βλέπεις, όπως φεύγει ένας άνθρωπος από την ζωή σου για τον οποίον είχες αμφιβολίες, σαν να ηρεμείς. Κι εγώ ηρέμησα. Όσο κι αν μου λείπουν μερικές στιγμές, μερικά αστεία και μερικά χαμόγελα. Όσο κι αν μου λείπουν όλα αυτά μαζί, ακόμα και η αγκαλιά τους καμιά φορά... τότε που όλα ήταν καλά και βγαίναμε βόλτες ανυποψίαστοι του κοντινού μέλλοντος που θα μας χώριζε για πάντα. Άλλωστε στην ζωή όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Έτσι έχω μάθει να πιστεύω. Για μένα τίποτα δεν γίνεται απλά για να γίνει. Όλα, κι όταν λέω όλα, εννοώ καθετί από το πιο ασήμαντο πραγματάκι έως το πιο συνταρακτικό συμβάν, γίνεται για κάποιο λόγο. Άγνωστο σε εμάς. Αυτή η σκέψη με βοηθάει να βλέπω το νόημα πίσω από τα πράγματα.
Τώρα, αν αυτή η σκέψη απλά με βολεύει, και αν το νόημα δεν υπάρχει και απλά το δημιουργώ εγώ για να πορεύομαι και να αποφεύγω βάρη και συνειδήσεις, δεν το ξέρω.
Ένα μονάχα ξέρω: η ζωή είναι γεμάτη όμορφες και άσχημες στιγμές, στιγμές που μας καλλιεργούν και μας ορίζουν σαν ανθρώπους. Μας κάνουν αυτούς που είμαστε σήμερα. Οι στιγμές αυτές είναι γεμάτες ανθρώπους, ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ανθρώπους που γνωρίσαμε για να ξε-γνωρίσουμε, κι ανθρώπους που έχουμε ακόμα στην ζωή μας μετά από 10 χρόνια φιλίας. Είμαστε αυτοί οι άνθρωποι και αυτοί οι άνθρωποι είμαστε εμείς. Κατά έναν περίεργο τρόπο επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον, και μπορεί ούτε εμείς, ούτε εκείνοι να ήταν ίδιοι αν δεν γνωριζόμασταν κι αν δεν περνούσαμε ό,τι περάσαμε. Έτσι λοιπόν για τους φίλους που φεύγουν έχω να πω ένα πράγμα... Ω ρεβουάρ και καλή τύχη. Καλή τύχη στην ζωή και καλή δύναμη. Όλοι περπατάμε το δικό μας μονοπάτι, ξεχωριστό από των υπολοίπων. Όλοι περνάμε τις δικές μας χαρές, και τα δικά μας δεινά και εμείς μόνο ξέρουμε πώς τα περνάμε και πώς τα καταφέρνουμε και τι μας εξυπηρετεί! Και ίσως το κόστος αυτής της επιβίωσης να είναι ένας φίλος, δύο και τρεις. Γιατί στο τέλος πρέπει να είμαστε καλά. Έτσι δεν τελειώνουν όλες οι ιστορίες; Με ένα αίσιο τέλος;
Για αυτό λοιπόν: Επιλογές --> Διαγραφή βίντεο --> Είστε σίγουροι πως θέλετε να διαγράψετε αυτό το βίντεο;
Μου φαίνεται πως ναι. Μα θα το θυμάμαι για πάντα.
Σήμερα είναι άλλο ένα βράδυ που καταλήγει πρωί εξαιτίας των αϋπνιών μου και δεν αισθάνομαι καθόλου καλά με αυτό, δεδομένου ότι αύριο έχω τόσα πολλά να κάνω και υποτίθεται πως έπρεπε να είχα κοιμηθεί τουλάχιστον πριν 5 ώρες. Αλλά ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω... και υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μπορώ να κάνω για να νιώσω καλύτερα για αυτό: να την περάσω δημιουργικά!
Όλα ξεκίνησαν πριν δύο λεπτά. Ένα βίντεο που είδα και η καρδιά μου άρχισε να χτυπά τόσο δυνατά με τα σήματα που της έστελνε ο εγκέφαλος που με έκανε να σηκωθώ να ανοίξω τον υπολογιστή (και μάλλον να το μετανιώσω στις 10 το πρωί που θα πρέπει να έχω ξυπνήσει και δεν θα λέω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι).
Ήταν ένα βίντεο που είχαμε βγάλει έναν χρόνο πριν με μερικούς φίλους μου. 13 Δεκέμβρη η ημερομηνία.
Σήμερα μιλάω μόνο με μια κοπέλα από το βίντεο. Με τους υπόλοιπους λέμε ένα αμήχανο "Γεια" εδώ κι εκεί, που δεν ξέρει αν θέλει να το συνοδέψει ένα ακόμα πιο αμήχανο "Τι κάνεις;" για να μην έρθει τελικά το πιο αμήχανο από όλα "Καλά, ευχαριστώ". Κι έτσι πήρα αυτό το έναυσμα να γράψω αυτό το άρθρο για τους φίλους που φεύγουν. Για τους ανθρώπους που περνούν απ'την ζωή μας μόνο και μόνο για να φύγουν... ειρωνικό δεν είναι; (σχεδόν παράδοξο θα έλεγα)
Άνθρωποι που απασχολούν την συνείδησή μας για μήνες, πολλές φορές και χρόνια, απλά κάποια στιγμή φεύγουν και μένεις να αναρωτιέσαι..."Γιατί πέρασαν καν απ'την ζωή μου αν ήταν να φύγουν ούτως ή άλλως;"
Και είναι κάπως αστείο γιατί ακούς τις φωνές, τα γέλια μέσα από το βίντεο και θυμάσαι πως όντως πέρασες καλά μαζί τους, μα 'κεινες οι εποχές έχουν χαθεί κάπου μέσα στον χρόνο και δεν γυρνάνε...
Είναι μερικοί άνθρωποι που λες "Ρε γαμώτο, μου λείπει πραγματικά ο τάδε, και τι δεν θα 'δινα να πιούμε ένα καφέ, να τα πούμε όπως παλιά, να δω τι κάνει" και είναι και κάποιοι άλλοι που η θύμισή τους σε κάνει να λες "Πραγματικά η απουσία τους με απάλλαξε... από το βάρος της παρουσίας τους! Και τι δεν θα 'δινα να πατούσα ένα κουμπί, και να 'ταν σαν να μην υπήρξανε ποτέ".
Και έρχομαι πάλι στο βίντεο. Ένα βήμα πριν το διαγράψω από την σελίδα μου. Κρίμα δεν είναι; Αν μου έλεγαν πριν ένα χρόνο, πως θα έφτανα στο σημείο να διαγράψω μια στιγμή, μια ανάμνηση, από τον λογαριασμό μου, και άρα από ένα κομμάτι της ζωής μου, ίσως και να γελούσα. Αν και με αυτή την περίπτωση το έβλεπα να έρχεται.
Ας μην γελιόμαστε είτε το νιώθεις, είτε απλά δεν σου βγαίνει με μερικούς ανθρώπους. Τέλος. (πρώτο χασμουρητό από την ώρα που άνοιξα το pc). Πολλές φορές κρατιόμαστε από ένα κοινό που έχουμε με τον άλλον, και προσπαθούμε να φτιάξουμε ή να διατηρήσουμε "κάτι" (φιλία το λες, δεν το λες) μόνο και μόνο γιατί τους βλέπουμε κάθε μέρα και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αλλά ο χρόνος είναι γιατρός, που λένε! Έρχεται να διώξει τις πληγές, και φιλίες σαν κι αυτές, ίσως και να 'τανε πληγές.
Εν τέλει όμως πονάει περισσότερη η φιλία σαν πληγή, ή η πληγή που υπάρχει μετά από τόσο καιρό εξαιτίας της απουσίας τους;
Καμιά φορά πηγαίνω πίσω στο δημοτικό [βάλε μέσα και λίγο αρχές γυμνασίου (μετά αλητέψαμε)]με το μυαλό μου, τότε που όλα ήταν τόσο αθώα. Και είναι μερικοί άνθρωποι από τότε που πραγματικά μου λείπουν. Κοιτάζω φωτογραφίες και βίντεο, και αναπολώ μερικές συλλεκτικές στιγμές που έχω να θυμάμαι, γιατί τίποτα άλλο δεν μου έχει μείνει από αυτούς. Μονάχα η ρετσινιά... Και επειδή είμαι απ' τους ανθρώπους που φοβάται το πέρασμα του χρόνου, όπως καταλαβαίνετε η σκέψη ότι κάποια στιγμή ίσως να μην μπορώ να ανακαλέσω ούτε αυτές τις λιγοστές αναμνήσεις που έχω από τότε με τρομάζει.
Οι άνθρωποι έρχονται είτε για να μείνουν, είτε για να σου μάθουν κάτι και να φύγουν. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να μην έχει περάσει από την ζωή μου και να μην μου έχει δώσει κάτι. Δεν μπορείς να "χάσεις" σε μία φίλια. Είτε νικάς, είτε μαθαίνεις, που λένε. Ποτέ δεν χάνεις.
Για να 'μαστε λίγο δίκαιοι βέβαια χάνεις κάτι τις. Χάνεις χρόνο, χάνεις ενέργεια, χάνεις την λογική καμιά φορά. Αλλά σίγουρα δεν χάνεις από εμπειρία! Και οι εμπειρίες μας εξοπλίζουν με τα απαραίτητα εφόδια ώστε να συνεχίζουμε τις ζωές μας με περισσότερη ντομπροσύνη (μ'αρέσει αυτή η λέξη), περισσότερο θάρρος και ετοιμότητα. Ίσως την επόμενη φορά που θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση που μας πλήγωσε στο παρελθόν, να μην βρεθούμε προ εκπλήξεων. Να ξέρουμε πώς να την αντιμετωπίσουμε.
Αυτά μου έχουν μάθει οι άνθρωποι στο βίντεο. Είμαι ευγνώμων που πέρασαν από την ζωή μου. Κάτι μου έμαθαν κι ας μην το βλέπω τώρα. Το μόνο σίγουρο είναι πως τώρα είμαι καλύτερα από πέρυσι. Βλέπεις, όπως φεύγει ένας άνθρωπος από την ζωή σου για τον οποίον είχες αμφιβολίες, σαν να ηρεμείς. Κι εγώ ηρέμησα. Όσο κι αν μου λείπουν μερικές στιγμές, μερικά αστεία και μερικά χαμόγελα. Όσο κι αν μου λείπουν όλα αυτά μαζί, ακόμα και η αγκαλιά τους καμιά φορά... τότε που όλα ήταν καλά και βγαίναμε βόλτες ανυποψίαστοι του κοντινού μέλλοντος που θα μας χώριζε για πάντα. Άλλωστε στην ζωή όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Έτσι έχω μάθει να πιστεύω. Για μένα τίποτα δεν γίνεται απλά για να γίνει. Όλα, κι όταν λέω όλα, εννοώ καθετί από το πιο ασήμαντο πραγματάκι έως το πιο συνταρακτικό συμβάν, γίνεται για κάποιο λόγο. Άγνωστο σε εμάς. Αυτή η σκέψη με βοηθάει να βλέπω το νόημα πίσω από τα πράγματα.
Τώρα, αν αυτή η σκέψη απλά με βολεύει, και αν το νόημα δεν υπάρχει και απλά το δημιουργώ εγώ για να πορεύομαι και να αποφεύγω βάρη και συνειδήσεις, δεν το ξέρω.
Ένα μονάχα ξέρω: η ζωή είναι γεμάτη όμορφες και άσχημες στιγμές, στιγμές που μας καλλιεργούν και μας ορίζουν σαν ανθρώπους. Μας κάνουν αυτούς που είμαστε σήμερα. Οι στιγμές αυτές είναι γεμάτες ανθρώπους, ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ανθρώπους που γνωρίσαμε για να ξε-γνωρίσουμε, κι ανθρώπους που έχουμε ακόμα στην ζωή μας μετά από 10 χρόνια φιλίας. Είμαστε αυτοί οι άνθρωποι και αυτοί οι άνθρωποι είμαστε εμείς. Κατά έναν περίεργο τρόπο επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον, και μπορεί ούτε εμείς, ούτε εκείνοι να ήταν ίδιοι αν δεν γνωριζόμασταν κι αν δεν περνούσαμε ό,τι περάσαμε. Έτσι λοιπόν για τους φίλους που φεύγουν έχω να πω ένα πράγμα... Ω ρεβουάρ και καλή τύχη. Καλή τύχη στην ζωή και καλή δύναμη. Όλοι περπατάμε το δικό μας μονοπάτι, ξεχωριστό από των υπολοίπων. Όλοι περνάμε τις δικές μας χαρές, και τα δικά μας δεινά και εμείς μόνο ξέρουμε πώς τα περνάμε και πώς τα καταφέρνουμε και τι μας εξυπηρετεί! Και ίσως το κόστος αυτής της επιβίωσης να είναι ένας φίλος, δύο και τρεις. Γιατί στο τέλος πρέπει να είμαστε καλά. Έτσι δεν τελειώνουν όλες οι ιστορίες; Με ένα αίσιο τέλος;
Για αυτό λοιπόν: Επιλογές --> Διαγραφή βίντεο --> Είστε σίγουροι πως θέλετε να διαγράψετε αυτό το βίντεο;
Μου φαίνεται πως ναι. Μα θα το θυμάμαι για πάντα.
 |
| Photo by Papaioannou Kostas on Unsplash |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου