Lionder in Athens

Έχετε νιώσει ποτέ να είστε σε μια σχέση όπου μιλάτε μιλάτε μιλάτε και άκρη δεν βγαίνει; Σε μια σχέση όπου όσες φορές και αν κοιτάξετε κάποια πράγματα, όσες φορές κι αν συζητήσετε τα θέλω και τις ανάγκες των δυο πλευρών, πάλι δεν βγάζει πουθενά; Τι κάνουμε τότε, όταν όλα φαίνονται να καταρρέουν και εμείς χάνουμε τον άνθρωπο που αγαπάμε μπροστά στα μάτια μας; Για αυτό μιλάω στο νέο μου τραγούδι "Αφού δεν συμβαδίζουμε" .  Μια σχέση αποτελείται από δύο (συνήθως). Δύο προσωπικότητες, δύο διαφορετικά άτομα με διαφορετικές ανασφάλειες, ανάγκες, επιθυμίες, πάθη, τραύματα κτλπ. Όταν μπαίνεις στην σχέση, κάπως δέχεσαι και όλο το πακέτο του άλλου ατόμου, με τα καλά του και τα κακά του. Τα "παντρεύεσαι" όλα γιατί πολλές φορές δεν έχεις άλλη επιλογή.  Σε ενοχλεί κάτι, το συζητάς και το άτομο το διορθώνει, ή τουλάχιστον μαθαίνει να ελέγχει την συμπεριφορά του όταν είναι μπροστά σου πάνω σε αυτό το θέμα. Με άλλα λόγια, μαθαίνουν και οι δύο πλευρές απ' την αρχή να κάνουν υποχωρ

Τέσσερα χρόνια πριν άνοιξα την σελίδα του συστήματος των πανελληνιών και πήρα την μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς μου. Πέρασα Αγγλική Φιλολογία. Δύο χρόνια προετοιμαζόμουν για Ψυχολογία και δεν ήμουν έτοιμος να δω τις λέξεις "Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία" δίπλα από το όνομά μου. Πήρα εκείνη την μέρα ολόκληρη για να θρηνήσω και χρύσωσα το χάπι ανακαλύπτοντας πως το συγκεκριμένο τμήμα έχει και μαθήματα ψυχολογίας. Ουφ, τι ανακούφιση. Θα μπορούσα να ασχοληθώ έστω λιγάκι με το αντικείμενο που με έκανε πρώτη φορά στην ζωή μου να κάτσω να διαβάζω 12 ώρες συνεχόμενα στις πανελλήνιες.  Τέσσερα χρόνια μετά, και δύο μαθήματα ψυχολογίας που τόλμησα να παρακολουθήσω (δεν τρίτωσε το κακό, δεν το ξανακάνω αυτό το πράγμα στο μυαλουδάκι μου (ΕΝΑ ΔΥΟ - ΕΝΑ ΔΥΟ - ΜΌΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΞΕΡΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ - ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ), βρήκα τον εαυτό μου να κατεβαίνει τις σκάλες της φιλοσοφικής με το πτυχίο Αγγλικής Φιλολογίας στα χέρια, ψάχνοντας με το βλέμμα την παρέα μου για να βγάλουμε φωτογραφίε

Έχετε ακούσει το τραγούδι "Έρωτας με έρωτα περνάει"; Είμαι κατά! Και δεν το κατάλαβα ποτέ.  Πρώτον πως το πετυχαίνει κανείς κάτι τέτοιο;  Εγώ θέλω τουλάχιστον δύο μήνες για να ξεπεράσω ένα άτομο και μια κατάσταση. Μπορεί το φλερτ να μην είναι δα και τόσης σημασίας, μπορεί να μιλάω με το άλλο άτομο ένα μήνα, ενάμισι, κι όμως! Χρειάζομαι χρόνο για να ξεπεράσω την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν για όλο αυτό το διάστημα. Δεν είναι τα συναισθήματα διακόπτης για να ανοίγεις και να κλείνεις όποτε θες Και ποτέ δεν κατάλαβα και τους ανθρώπους που λειτουργούν έτσι.  Δεύτερον, πότε πρόλαβες να εξελιχθείς μακριά από το ένα άτομο, για να έρθεις κοντά σε ένα άλλο; Για μένα κάθε χωρισμός είναι μια αφορμή για εξέλιξη. Ειδικότερα όταν η σχέση δεν είναι ικανοποιητική. Το υποστηρίζω τόσο πολύ αυτό που είναι φορές που γνωστοί μου χωρίζουν από μη-ικανοποιητικές σχέσεις και το πρώτο πράγμα που μου έρχεται να τους πω είναι "Μπράβο!". Σκέφτομαι πως τώρα θα διανύσουν μια περίοδο αυτο-ανακά

Το σημερινό άρθρο είναι προϊόν αλληγορίας.  Μπούκλες, μπούκλες, μπούκλες... Ατελείωτα καλώδια σε μορφή σπιράλ, με απροσάρμοστες διαθέσεις και επαναστατικό χαρακτήρα. Μία κόβεις, τρεις βγαίνουν! Λερναία Ύδρα! Συμφορά. Μια από τις πρώτες μου ανασφάλειες σαν έφηβος, ένα από τα πρώτα πράγματα που παρατήρησα πάνω μου όταν άρχισα να κοιτάζομαι συνειδητά στον καθρέφτη. Το καημένο το κεφαλάκι μου έπαιρνε ανάσα όταν κουρευόμουν και με ευχαριστούσε που έπαιρνα αυτές τις εχθρικές μπούκλες από πάνω του. Ήταν ένα είδος απελευθέρωσης, και για εκείνο, και για μένα...  Στο γυμνάσιο ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με ισιωτική. Θείο δώρο. Άρχισα να καίω κάθε πρωί τα μαλλιά μου, δίνοντας τους αστεία σχήματα, αφού κομμωτής δεν ήμουν, και ισιωτική γενικά δεν είχα ξαναπιάσει ποτέ. Έτσι λοιπόν εμφανιζόμουν στο σχολείο με ένα καμένο τσουλούφι πότε να κοιτάει προς τα πάνω, πότε ευθεία σαν κέρατο ρινόκερου. Ναι, γενικότερα δεν ήταν από τις πιο περήφανές μου στιγμές.  Οι μπούκλες μου πάντα με δυσκόλευαν. Με περιόριζαν

Από μικρά μαθαίνουμε να είμαστε ευγενικοί, να λέμε παρακαλώ, να ζητάμε συγγνώμη, να χαμογελάμε όταν μας χαμογελούν και να λέμε γεια όταν μας χαιρετούν. Δούναι και λαβείν όλη η ζωή μας και αυτός είναι ένας κανόνας που ισχύει παντού. Ό,τι πάρεις, θα δώσεις, λένε. Όπου στρώσεις, θα κοιμηθείς. Ό,τι ενέργεια στείλεις προς το σύμπαν, αυτή θα πάρεις πίσω. Κάρμα.  Πολλά λέγονται για τα πάρε-δώσε των ανθρώπων αλλά λίγα για αυτά που επιθυμούμε όντως να πάρουμε και αυτά που αναγκαζόμαστε να δώσουμε πολλές φορές επειδή απλά πήραμε. Γιατί πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που πήραμε, ακόμα κι αν δεν το επιλέξαμε να πάρουμε. Ακόμα κι αν μας έδωσαν άλλοι αυτοβούλως.  Μου έχει τύχει αρκετές φορές να βρίσκομαι στην θέση αυτού που πήρε και που πρέπει να δώσει. Το θέμα είναι ότι εκείνες τις φορές δεν επέλεξα να πάρω εγώ. Δεν είπα "Να η ευκαιρία να ωφεληθώ, ας εκμεταλλευτώ την κατάσταση, και ας πάρω όσο μπορώ" και μετά, στον απολογισμό να κάνω τα στραβά ματιά. Ποτέ στην ζωή μου δεν το έχω κάνει και π

Γράφω το σημερινό άρθρο από μια ανάγκη να εξωτερικεύσω το πόσο έχω κουραστεί από αυτήν την κοινωνία. Πόσο πολύ κουράστηκα να βλέπω παντού αυτόκλητους δικαστές, γνώστες των πάντων, κατόχων δικαιοσύνης και αλήθειας: ημίθεους πρωταγωνιστές, με τον καθένα να παίζει στο δικό του σίριαλ, αλάνθαστους και τέλειους που ξέρουν πάντα το σωστό, το ηθικό, το λογικό. Έγραψα ήδη αυτό το άρθρο άλλη μια φορά αλλά βγήκε πολύ επιθετικό γιατί άμα νευριάσω, δεν υπάρχει μάνικα να σβήσει τις φωτιές: ηφαίστειο ολόκληρο γίνομαι και πνίγομαι στις φλόγες του δίκιου μου, και του άδικου της κοινωνίας. Αλλά είναι πιθανότερο να περάσω το μήνυμα που θέλω μέσα από μια πιο ήρεμη προσπάθεια παρά από το να γίνω ειρωνικός και επιθετικός. Για αυτό, σήμερα θα το ξεκινήσω διαφορετικά.  Σας πειράζει που πονάω; - ο τίτλος του άρθρου. Ένας τίτλος-ταμπέλα σε κάθε κούτελο που βγαίνει και ανοίγει την καρδιά του στον κόσμο για την τραυματική εμπειρία που είχε. Σας πειράζει που πονάω; θέλουν να πουν, να φωνάξουν όλοι όσοι γίναν στόχ

Ναι, το ξέρω, σας φαίνεται χαζό να το λέω εγώ. Ναι, ναι, μπορώ να φανταστώ την γκριμάτσα στο πρόσωπό σας σαν ακούτε ένα "παιδί" να λέει ένα τέτοιο πράγμα. Μπορεί να είμαι 21 χρόνων μονάχα, αλλά είμαι στην ηλικία που μπορώ να διακρίνω ξεκάθαρα τις πρώτες ρυτίδες στο πρόσωπό μου.  Σαν παιδί (να το πάλι το παιδί) της νέας γενιάς, που ασχολείται συνέχεια με το τηλέφωνο, την κάμερα, και τον καθρέφτη, που κάθε του δημοσίευση περνάει από πολλή μελέτη και σκέψη, ανάλυση γωνιών, φωτισμού, χρωμάτων (ναι, μπορώ να γίνω τόσο ματαιόδοξος), τις τελευταίες μέρες παρατήρησα κάτι  στου οποίου τη θέα εθελοτυφλούσα καιρό τώρα. Οι πρώτες ρυτίδες γύρω από τα μάτια μου μου λένε γεια. Τι κάνω; (κλείνω τα μάτια) (Όχι, πλάκα κάνω) (Αλλά ναι, τα έκλεισα. Μια δυο φορές γρήγορα για να συνειδητοποιήσω αυτό που βλέπω. Ρυτίδες; Στα 21 μου; Δεν το δέχομαι).  Το μυαλό μου ταξίδεψε στις αντιγηραντικές κρέμες που διαφημίζουν στην τηλεόραση και η ιδέα του να αποκτήσω μια μου φάνηκε άκρως δελεαστική. Πήγα στον κ