Lionder in Athens

Κάτι θέλω να γράψω και δεν ξέρω τι. Οι σκέψεις μου δεν μπαίνουν σε σειρά. Αρνούνται. Δεν θέλουν. Το ένα φέρνει το άλλο και πριν καλά καλά το καταλάβω, το μυαλό μου ψιψιρίζει αναμνήσεις που θα έπρεπε να είχαν χαθεί καιρό: ανοίγει εκείνο το ξεχασμένο συρτάρι κάτω στο παλιό κομοδίνο, βγάζει τα σκονισμένα γράμματα και αρχίζει να σβήνει το μελάνι με το δάκρυ που σαν ψιχάλα βρίσκει τον δρόμο του στις λέξεις. Και τις σβήνει; Ή κάνει σαματά; Το αχρήστεψε το χαρτί! Πάω να το πετάξω. Το σηκώνω θυμωμένος, θέλοντας να σκίσω κάθε του κομμάτι -πώς έγινε έτσι- αλλά δεν μπορώ... Δεν μπορώ να το κάνω. Είναι οι αναμνήσεις μου. Καθετί δικό μου...Δεν ανήκει μονάχα σε μένα όμως και αυτό με πονάει. Με πονάει τόσο πολύ που αρχίζω να ξανασκέφτομαι μήπως ο τόπος που ανήκουν αυτά τα σκονισμένα ριμαδόχαρτα είναι ο κάδος ανακύκλωσης. Τα τσαλακώνω μέσα στις σφιχτές μου χούφτες και τρέχω στην κουζίνα, ανοίγω το ντουλάπι και διστάζω για ακόμα μία φορά... Ως πότε; Ως ποτέ θα πονάω; Ως πότε θα με πονάει το χαρτί; Ως ...

Καλησπέρα και καλώς ήρθατε σε άλλο ένα μου άρθρο. Σας γράφω από το σπίτι και αυτή τη φορά θέλω να το τονίσω αυτό: όλα τα προηγούμενα μου άρθρα τα έγραψα κάτω από μια στέγη κι όμως η μόνη φορά που το μοιράζομαι αυτό μαζί σας είναι η σημερινή. Για να τονίσω το πόσο σημαντικό είναι που βρίσκομαι σπίτι μου...και όχι στην παραλία. Περνάμε μια περίοδο που κανείς δεν είχε προβλέψει πως θα ερχόταν: τα πάντα πάγωσαν. Οι δουλειές μας, οι υποχρεώσεις μας, τα σχολεία, οι ασχολίες μας, όσα είχαμε να κάνουμε, η ίδια μας η ζωή. Και αυτό που με το ζόρι προσπαθούσα να διαπιστώσω στην αρχή αυτού του παγώματος είναι πως μπορεί να πάγωσαν τα πάντα...αλλά δεν πάγωσα εγώ. Αυτός ο μήνας που ξαφνικά σταμάτησαν όλα, όσα είχα προγραμματίσει να γίνουν, και όσα έκανα καθημερινά, πάγωσαν ξαφνικά αλλά εγώ συνεχίζω να ζω. Και η παγερή συνειδητοποίηση ότι ένας μήνας από την χρονιά μου πάει στράφη και άρα και ένας μήνας (μπορεί και παραπάνω) από την ζωή μου, με φρίκαρε. Δεν ήξερα τι να κάνω. Από εκεί που σχεδίαζα π...

Σας γράφω μετά από ένα άσχημο τηλεφώνημα για την υγεία ενός κοντινού μου ανθρώπου και έχω κάποιες σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ. Είναι πολύ οδυνηρό να ξέρεις ότι ένας δικός σου άνθρωπος χρειάζεται βοήθεια και να μην μπορείς να του την δώσεις. Μια ζωή είχες τον ρόλο του ήρωα, του φύλακα αγγέλου, του ανθρώπου που ερχόταν την κατάλληλη στιγμή και με τα λόγια του γιάτρευε πληγές, μάζευε κομμάτια. Αλλά όσες σοφίες και να ξέρεις να πετάς για να νιώθουν οι άλλοι κάλα, κι όσα λόγια-γιατρικά και να 'χεις για να σταματήσουν για λίγο τον πόνο του άλλου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για το σώμα του άλλου. Βλέπεις... τόσα χρόνια εμπειρίας και είχες εξασκηθεί να δαμάζεις το πνεύμα και να ξεκουράζεις την ψυχή... τι γίνεται με το σώμα όμως; Όταν ο άλλος πονάει σωματικά και δεν είναι ούτε πληγή για να βάλεις μια γάζα πάνω της, ούτε σπάσιμο για να το δέσεις με γύψο. Ο πόνος έρχεται από μέσα. Και τσακίζει τον άλλον από το πιο βαθύ σημείο του οργανισμού του. Η ψυχή δεν είναι ακάθεκτη: πονάει και ...

Αυτό που με πιάνει έμπνευση στις 6 η ώρα το πρωί πρέπει να σταματήσει. Σήμερα είναι άλλο ένα βράδυ που καταλήγει πρωί εξαιτίας των αϋπνιών μου και δεν αισθάνομαι καθόλου καλά με αυτό, δεδομένου ότι αύριο έχω τόσα πολλά να κάνω και υποτίθεται πως έπρεπε να είχα κοιμηθεί τουλάχιστον πριν 5 ώρες. Αλλά ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω... και υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μπορώ να κάνω για να νιώσω καλύτερα για αυτό: να την περάσω δημιουργικά! Όλα ξεκίνησαν πριν δύο λεπτά. Ένα βίντεο που είδα και η καρδιά μου άρχισε να χτυπά τόσο δυνατά με τα σήματα που της έστελνε ο εγκέφαλος που με έκανε να σηκωθώ να ανοίξω τον υπολογιστή (και μάλλον να το μετανιώσω στις 10 το πρωί που θα πρέπει να έχω ξυπνήσει και δεν θα λέω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι). Ήταν ένα βίντεο που είχαμε βγάλει έναν χρόνο πριν με μερικούς φίλους μου. 13 Δεκέμβρη η ημερομηνία. Σήμερα μιλάω μόνο με μια κοπέλα από το βίντεο. Με τους υπόλοιπους λέμε ένα αμήχανο "Γεια" εδώ κι εκεί, που δεν ξέρει αν θέλει να το συνοδέψει ένα...

 Η ώρα είναι πέντε και τέταρτο το πρωί και είναι κάτι τέτοιες ώρες που μου έρχεται η όρεξη να σκεφτώ... ό,τι δεν σκέφτηκα όλη την μέρα. Πολλοί το λένε αϋπνία, μα ακόμη και αυτή η λέξη έχει τον ύπνο μέσα. Πολλά βράδια όχι μόνο δεν κοιμάμαι από τις σκέψεις, είμαι πιο ξύπνιος από ποτέ. Σκέφτομαι, ονειρεύομαι και πάνω από όλα οραματίζομαι ό,τι δεν έχω κάνει μέχρι στιγμής, ό,τι με περιμένει να το αγγίξω και να γίνω κομμάτι του. Απόψε είναι μία από αυτές τις νύχτες. Σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στην Κρήτη για αυτό το καλοκαίρι και ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν δύο μήνες στο σπίτι των γονιών μου -των γονιών μου είναι πλέον, εμένα το σπίτι μου είναι στην Αθήνα πια. Μπορεί να ήταν ίσως και το πιο ήρεμο καλοκαίρι που έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια. Τελείως αντίθετο από τις αναταράξεις του πρώτου εκείνου καλοκαιριού του πρώτου έτους, που η μία αλλαγή έφερνε την άλλη και έβλεπα τον εαυτό μου να μετατρέπεται από τον διαρκώς αγχωμένο έφηβο σε ένα ψαρωμένο -όχι και τόσο τελικά- φοιτητούδι,...

Πόσες φορές σου έχει τύχει να ξεκινάς από ένα σημείο και να καταλήγεις κάπου άλλου; Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν αξίζει τον κόπο που καθυστερείς κι άλλο... κι άλλο... μέχρι να φτάσεις εκεί που ήθελες αρχικά; Θα σου πω εγώ: πάμπολλες. Κι αν το αρνηθείς, είτε δεν το παραδέχεσαι, ή τα έχεις πολύ καλά με τον εαυτό σου (αν ισχύει το δεύτερο, respect). Αλλά αν δεν ισχύει το δεύτερο, τότε είσαι ένας από εμάς, τους καθημερινούς ανθρώπους που συχνά παραπατούν, πέφτουν και μπουσουλάνε στο μονοπάτι που κάποτε νόμιζαν ότι θα περπατούσαν αγέρωχοι και όρθιοι. Α σ τ α μ ά τ η τ ο ι. Ωστόσο, θέλω να σου πω ότι όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Έχουμε μάθει να νιώθουμε ενοχές αν δεν είμαστε παραγωγικοί, αν δεν κάνουμε πολλά πράγματα, αν δεν εκπληρώνουμε τους στόχους μας στην ώρα τους. Έχουμε μάθει να πέφτουμε σε κατάθλιψη όταν δεν κάνουμε τίποτα, όταν βλέπουμε ότι δεν έχουμε φτάσει καν κοντά στο σημείο που θέλαμε να είμαστε στην αρχή του χρόνου. Έχουμε μάθει να δείχνουμε...

Μια μέρα ο κόσμος των αγγέλων και των ανθρώπων συνδέεται με έναν μαγικό τρόπο και ένα νεογνό αγκαλιάζει την μητέρα του για πρώτη φορά. Αυτή είναι η μέρα που γεννιόμαστε. Από εκείνη λοιπόν την ημέρα και για τα υπόλοιπο της ζωής μας, μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, μαθαίνουμε και βλέπουμε τούτο τον κόσμο με μια πολύ ξεχωριστή ματιά: την δική μας.  Τα πάντα γυρίζουν γύρω από μας, οι άνθρωποι και οι πράξεις τους επιδρούν στην δική μας ζωή, οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο κάνει έμας να νιώθουμε συγκεκριμένα πράγματα. Τα δικά μας μάτια βλέπουν την αλήθεια κι άλλες φορές την αγνοούν. Και ένω όλη μας την ζωή έχουμε μάθει να κοιτάμε τον κόσμο από την δική μας οπτική και να κρίνουμε αναλόγως, έρχεται κάποιος και μας λέει όχι: τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα νόμιζες. Ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από σενα και μου φαίνεται πως δεν θα σε χρειαστούμε.  Αυτό λοιπόν ονομάζεται απόρριψη.  Όταν ήμουν μικρός νόμιζα πως όλος ο κόσμος είχε φτιαχτεί για μένα. Όταν έκλεινα τα μάτια μου, όλα σ...