Lionder in Athens

 Η ώρα είναι πέντε και τέταρτο το πρωί και είναι κάτι τέτοιες ώρες που μου έρχεται η όρεξη να σκεφτώ... ό,τι δεν σκέφτηκα όλη την μέρα. Πολλοί το λένε αϋπνία, μα ακόμη και αυτή η λέξη έχει τον ύπνο μέσα. Πολλά βράδια όχι μόνο δεν κοιμάμαι από τις σκέψεις, είμαι πιο ξύπνιος από ποτέ. Σκέφτομαι, ονειρεύομαι και πάνω από όλα οραματίζομαι ό,τι δεν έχω κάνει μέχρι στιγμής, ό,τι με περιμένει να το αγγίξω και να γίνω κομμάτι του. Απόψε είναι μία από αυτές τις νύχτες. Σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στην Κρήτη για αυτό το καλοκαίρι και ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν δύο μήνες στο σπίτι των γονιών μου -των γονιών μου είναι πλέον, εμένα το σπίτι μου είναι στην Αθήνα πια. Μπορεί να ήταν ίσως και το πιο ήρεμο καλοκαίρι που έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια. Τελείως αντίθετο από τις αναταράξεις του πρώτου εκείνου καλοκαιριού του πρώτου έτους, που η μία αλλαγή έφερνε την άλλη και έβλεπα τον εαυτό μου να μετατρέπεται από τον διαρκώς αγχωμένο έφηβο σε ένα ψαρωμένο -όχι και τόσο τελικά- φοιτητούδι,...

Πόσες φορές σου έχει τύχει να ξεκινάς από ένα σημείο και να καταλήγεις κάπου άλλου; Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν αξίζει τον κόπο που καθυστερείς κι άλλο... κι άλλο... μέχρι να φτάσεις εκεί που ήθελες αρχικά; Θα σου πω εγώ: πάμπολλες. Κι αν το αρνηθείς, είτε δεν το παραδέχεσαι, ή τα έχεις πολύ καλά με τον εαυτό σου (αν ισχύει το δεύτερο, respect). Αλλά αν δεν ισχύει το δεύτερο, τότε είσαι ένας από εμάς, τους καθημερινούς ανθρώπους που συχνά παραπατούν, πέφτουν και μπουσουλάνε στο μονοπάτι που κάποτε νόμιζαν ότι θα περπατούσαν αγέρωχοι και όρθιοι. Α σ τ α μ ά τ η τ ο ι. Ωστόσο, θέλω να σου πω ότι όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Έχουμε μάθει να νιώθουμε ενοχές αν δεν είμαστε παραγωγικοί, αν δεν κάνουμε πολλά πράγματα, αν δεν εκπληρώνουμε τους στόχους μας στην ώρα τους. Έχουμε μάθει να πέφτουμε σε κατάθλιψη όταν δεν κάνουμε τίποτα, όταν βλέπουμε ότι δεν έχουμε φτάσει καν κοντά στο σημείο που θέλαμε να είμαστε στην αρχή του χρόνου. Έχουμε μάθει να δείχνουμε...

Μια μέρα ο κόσμος των αγγέλων και των ανθρώπων συνδέεται με έναν μαγικό τρόπο και ένα νεογνό αγκαλιάζει την μητέρα του για πρώτη φορά. Αυτή είναι η μέρα που γεννιόμαστε. Από εκείνη λοιπόν την ημέρα και για τα υπόλοιπο της ζωής μας, μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, μαθαίνουμε και βλέπουμε τούτο τον κόσμο με μια πολύ ξεχωριστή ματιά: την δική μας.  Τα πάντα γυρίζουν γύρω από μας, οι άνθρωποι και οι πράξεις τους επιδρούν στην δική μας ζωή, οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο κάνει έμας να νιώθουμε συγκεκριμένα πράγματα. Τα δικά μας μάτια βλέπουν την αλήθεια κι άλλες φορές την αγνοούν. Και ένω όλη μας την ζωή έχουμε μάθει να κοιτάμε τον κόσμο από την δική μας οπτική και να κρίνουμε αναλόγως, έρχεται κάποιος και μας λέει όχι: τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα νόμιζες. Ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από σενα και μου φαίνεται πως δεν θα σε χρειαστούμε.  Αυτό λοιπόν ονομάζεται απόρριψη.  Όταν ήμουν μικρός νόμιζα πως όλος ο κόσμος είχε φτιαχτεί για μένα. Όταν έκλεινα τα μάτια μου, όλα σ...

Πολλές φορές κάθομαι και αναρωτιέμαι ποια είναι τελικά η φάση με εμένα; Ναι, το εξέφρασα πολύ λαϊκά. Το ξέρω. Μια κρύο, μια ζέστη. Μια μπλε, μια κόκκινο. Μια μαύρο, μια άσπρο. Δεν μπορώ να αποφασίσω. Όσοι πιστεύετε στα ζώδια, μπορώ να σας δώσω την απάντηση που ψάχνετε και να λήξει το θέμα εδώ: είμαι ζυγός. Αλλά δε νομίζω πως το ζώδιο μου παίζει τελικά τόσο μεγάλο ρόλο στον προβληματισμό μου. Επιπλέον, θεωρώ πως όλοι πάνω κάτω έρχονται αντιμέτωποι κάποια στιγμή της ζωής του με το ποιοι είναι πραγματικά. Πότε είναι αυτές οι στιγμές, ρωτάτε; Ε λοιπόν, για μένα είναι κάθε φορά που μιλάω με άλλους ανθρώπους. Η επικοινωνία που έχω με τους άλλους πολλές φορές μπορεί να μου ζαλίσει το μυαλό, να με κρατήσει ξύπνιο όλο το βράδυ και να καταλήξω να σκέφτομαι "τι μου συμβαίνει; γιατί αντιδρώ έτσι; τι πάει λάθος και τι πάει σωστά;" Μια πιο συγκεκριμένη εμπειρία που είχα πριν κάποιους μήνες ήταν αυτή που θα παραθέσω τώρα και που μου συντάραξε ολόκληρη την καλλιτεχνική μου φύση. Ή...

Ο μήνας έχει εννέα, μέσα στο σπίτι κάνει πιο πολύ κρύο απ' ό,τι έξω, χιόνισε εχθές αλλά ήμουν Κρήτη. Τώρα που είμαι εδώ, ούτε για αστείο. Ένα μικρό αεράκι ίσως φυσήξει και αυτό ήταν. Από την μια δεν με παίρνει να αρρωστήσω πάλι, από την άλλη θα ήθελα να βγω έξω και να παίξω χιονοπόλεμο με τους φίλους μου σαν μικρό παιδί. Χωρίς καμία ντροπή να βγάλω τον πρώτο αριθμό από την ηλικία μου και για μια μόνο ημέρα να δηλώνω 9 ετών. Πλάκα θα είχε, να μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Ή μάλλον να μπορούσες να τον φέρεις μπροστά, στα μέτρα σου. Είμαι ένα κινούμενο πτώμα από το ταξίδι μου με το καράβι αλλά παρ'όλα αυτά νιώθω την ανάγκη να θυμίσω στον εαυτό μου κάποια πράγματα και να τον ενθαρρύνω να κάνει κάποια άλλα. Νέος χρόνος, νέος εαυτός που λένε. Όμορφες γλυκές κουταμάρες.Οι ίδιοι είμαστε πριν περάσουν 12 και οι ίδιοι παραμένουμε αφότου έχουμε πει τα χρόνια πολλά και έχουμε στήσει τσόχα για χαρτάκι. Το ίδιο ακριβώς μοτίβο. Ναι, αυτός είναι ο ρεαλιστής μέσα μου. Για να γλυκάνω ...

Φέρε το τσάι και έλα να τα πούμε. Σκηνικό: Κάθομαι στο πατρικό μου στην Κρήτη, η οικογένεια διάσπαρτη από τον ένα καναπέ στον άλλον, η τηλεόραση κλασσικά ανοιχτή παίζει διαφημίσεις χωρίς σταματημό, μιλάμε για διάφορα και σκέφτομαι πως κάτι τις λείπει. Παίρνω τον υπολογιστή, τοποθετώ και το τσαγάκι μου δίπλα από το πληκτρολόγιο, σε θέση που να μπορεί να το φτάσει με ευκολία το δεξί μου χέρι, και αφού όλα είναι όπως πρέπει να είναι, ξεκινάμε το γράψιμο. Εν όψει του νέου έτους, νιώθω πως υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να αλλάξουν: σε μένα, σε σένα, στον γείτονα, και γενικά στον κόσμο όλο. Περνάνε τα χρόνια, καλό είναι να εξελισσόμαστε, να προχωράμε και να σκεφτόμαστε λογικά. Όλες οι εθνικότητες είναι ίσες. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι σπουδαιότερος από κάποιον άνθρωπο άλλης εθνικότητας. Και μην μου πεις "ο Πλάτωνας" γιατί ο Πλάτωνας ανήκει σε μιαν άλλη Ελλάδα, μιαν αρχαία Ελλάδα και αυτήν την στιγμή ζούμε στο σήμερα. Από την στι...

Έχετε ποτέ κοιτάξει τον καθρέφτη και έχετε θαυμάσει αυτό που βλέπετε; Όχι; Δυο μάτια σε κοιτάζουν ευθεία. Έχουν κάτι να σου πουν. Οι ρυτίδες υπογραμμίζουν αυτό που σου λένε. Και όταν τελειώνει η πρόταση, κλείνουν. Μέχρι να τα ξανανοίξεις... για να σου πουν και κάτι άλλο. Μια μύτη στέκεται περήφανη εκεί και παίζει ίσως τον πιο σημαντικό ρόλο στο πρόσωπό σου. Παρ'όλα αυτά, εισπνέει μόνο τόσο όσο της πεις εσύ. Δοκίμασέ το. Πάρε μια βαθιά εισπνοή και βγάλε τον αέρα από το στόμα. Τώρα πάρε άλλη μια αλλά βγάλε τον αέρα από την μύτη αυτή τη φορά. Βλέπεις; Κάνει ό,τι της λες. Ένα στόμα. Δυο χείλη -μικρά, λεπτά, σφιγμένα, χαλαρά, σαρκώδη, μεγάλα- το φυλάζουν. Το προστατεύουν. Και εσένα σ'αρέσει αυτή η προστασία για αυτό πολλές φορές την στολίζεις...με κόκκινο, ροζ, ή μαύρο χρώμα ανάλογα τις διαθέσεις σου. Δυο μάγουλα. Πόσο το μισούσες όταν η θεία που έβλεπες μόνο στις γιορτές σου τα ζουλούσε. Πονούσες πολύ αλλά...το υπέμενες για το εικοσάρικο που θα σου 'δινε μετά. Ευχαριστώ, ...