Η Ανάμνηση γράφεται με ήττα

Κάτι θέλω να γράψω και δεν ξέρω τι. Οι σκέψεις μου δεν μπαίνουν σε σειρά. Αρνούνται. Δεν θέλουν. Το ένα φέρνει το άλλο και πριν καλά καλά το καταλάβω, το μυαλό μου ψιψιρίζει αναμνήσεις που θα έπρεπε να είχαν χαθεί καιρό: ανοίγει εκείνο το ξεχασμένο συρτάρι κάτω στο παλιό κομοδίνο, βγάζει τα σκονισμένα γράμματα και αρχίζει να σβήνει το μελάνι με το δάκρυ που σαν ψιχάλα βρίσκει τον δρόμο του στις λέξεις. Και τις σβήνει; Ή κάνει σαματά; Το αχρήστεψε το χαρτί! Πάω να το πετάξω. Το σηκώνω θυμωμένος, θέλοντας να σκίσω κάθε του κομμάτι -πώς έγινε έτσι- αλλά δεν μπορώ... Δεν μπορώ να το κάνω. Είναι οι αναμνήσεις μου. Καθετί δικό μου...Δεν ανήκει μονάχα σε μένα όμως και αυτό με πονάει. Με πονάει τόσο πολύ που αρχίζω να ξανασκέφτομαι μήπως ο τόπος που ανήκουν αυτά τα σκονισμένα ριμαδόχαρτα είναι ο κάδος ανακύκλωσης. Τα τσαλακώνω μέσα στις σφιχτές μου χούφτες και τρέχω στην κουζίνα, ανοίγω το ντουλάπι και διστάζω για ακόμα μία φορά... Ως πότε; Ως ποτέ θα πονάω; Ως πότε θα με πονάει το χαρτί; Ως πότε θα με κόβουν οι λεπτές ξιφιοραμφώδεις άκρες του, γιατί είμαι τόσο απρόσεκτος που καταλήγω να γλείφω την πληγή με το αίμα κάθε φορά. Και δεν μαθαίνω. Μακάρι να μάθαινα. Θα ήταν όλα πιο εύκολα. Ίσως να φταίει η δύναμη της συνήθειας. μυϊκή μνήμη... μια μνησίκακη φήμη... ανάλαφρη οδύνη... μια μου δίνει, μια μου παίρνει, μια με γδύνει, μια με ντύνει, μια με αφήνει, μια ξανάρχεται και αν της το ζητήσω εκεί θα μείνει. Ανάμνηση. Τι; Τι θυμάσαι πια; Ένα άγνωστο γνωστό φτιαγμένο από πέτρα, κι εγώ.......μια καρδιά καλλιεργημένη όπως ένα τρυφερό λουλούδι την άνοιξη. Μην το κόψεις. Είναι κρίμα να κόβεις τα λουλούδια αν θες να μεγαλώσουν και να πεθάνουν όπως τους αξίζει. Μην τους παίρνεις την ζωή, μην τα βάζεις στο βάζο, μην τους γεμίζεις ελπίδες για μια ζωή απατηλή, προσωρινή, χωρίς έδαφος, γεμίζοντας το βάζο με νερό από την βρύση. Είναι νερό της βρύσης. Προς Θεού. Γύρνα τον χρόνο πίσω, άσε το λουλούδι να πηδήσει ξανά μέσα στην παλάμη σου, κράτα το γερά -αλλά πρόσεχε μην το χαλάσεις-, πήγαινε πίσω στον κήπο από όπου το έκοψες και με μια κίνηση που το μάτι δεν μπορεί να συλλάβει ένωσε το πάλι με την ρίζα του. Εκεί ανήκει. Δεν το βλέπεις; Ανάμνηση. Εκεί μονάχα ανήκει η ανάμνηση. Σε ένα παρελθόν που δεν μπορείς να κοιτάς για πάντα και να γυρίζεις πίσω. Ό,τι έγινε, έγινε. Μην κόψεις το λουλούδι απόψε, μην θυμηθείς. Δεν μπορείς να το ξαναφυτέψεις όπως πριν. Πάνε οι ρίζες του, είναι άχρηστο. Τα πολύχρωμα του πέταλα σου δίνουν μια ιδέα από αυτό που η ψυχή σου αναζητά. Μέχρι να μαραθεί. Η ψυχή ή το λουλούδι; Και τα δυο. Η ψυχή έχει επίγνωση, συνείδηση και γνώση. Θα μαραθεί πριν το λουλούδι και θα μείνει πάλι αυτή η πικρή επίγευση του αίματος στο στόμα σου, η αίσθηση του αίματος που θες να πάρεις πίσω. Κομμάτι μου, δεν μπορείς να πάρεις αίμα από πηγή που έχει στερέψει από δ'αυτό. Δεν είχε καρδιά να την κρατήσει. Εστέρεψε. Δεν έφταιγες εσύ. Είχε στερέψει πριν την αποζητήσεις. Ανάμνηση. Άσε την εκεί που είναι. Μνήμη θα ονομάσω το λουλούδι που θα φυτέψω στον ονειροδραματικό μου κήπο, θα το ποτίσω για να έχει να παίρνει....οξυγόνο, τροφή, φως, ζωή και νέα νέα Ανάμνηση.

3.02 π.μ. 6/4/2020
Lionder xx

Photo by Debby Hudson on Unsplash