Πίσω στο σπίτι
Δεν ξέρω πως να το ξεκινήσω. Μια βδομάδα πριν, μπήκα για πρώτη φορά στο σπίτι μου στην Αθήνα μετά από 2 μήνες απουσίας. Όλα γύρω μου φάνταζαν γνώριμα μα συνάμα και τόσο ξένα. Αυτή η περίεργη μυρωδιά κλεισούρας είχε κατακλύσει τον χώρο, οι κλειδαριές των παραθυρόφυλλων βαθιά ριζωμένες η μία στην άλλη κρατούσαν τον δροσερό αέρα απ' έξω. Τα άνοιξα. Σήκωσα το βαρύ παντζούρι, είχα ξεχάσει την δύναμη που πρέπει να καταβάλεις για να το σηκώσεις, και άνοιξα να μπει το φως του ήλιου, που λίγη ώρα νωρίτερα είχε αναδυθεί από την θάλασσα. Μαζί του και το πρωινό αεράκι, αυτό το σχεδόν ψυχρό αγέρι που όμως όταν αγγίζει τους πόρους του κορμιού σου, είναι σαν να σε κάνει μια ζεστή αγκαλιά. Πάντα ένιωθα ασφάλεια στα χέρια αυτής της δροσούλας. Ειδικά, εκείνες τις νύχτες που γυρνούσα με το ποδήλατο στο σπίτι μου στο Ηράκλειο μετά από βόλτα με φίλους, και την άφηνα να με χτυπάει καθώς σκεφτόμουν όσα με προβλημάτιζαν. Καβαλώντας το ποδήλατο μου στους άδειους δρόμους έπαιζα τον ρόλο ενός καταθλιπτ