Πως να δεχτείς την απόρριψη

Μια μέρα ο κόσμος των αγγέλων και των ανθρώπων συνδέεται με έναν μαγικό τρόπο και ένα νεογνό αγκαλιάζει την μητέρα του για πρώτη φορά. Αυτή είναι η μέρα που γεννιόμαστε. Από εκείνη λοιπόν την ημέρα και για τα υπόλοιπο της ζωής μας, μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, μαθαίνουμε και βλέπουμε τούτο τον κόσμο με μια πολύ ξεχωριστή ματιά: την δική μας. 

Τα πάντα γυρίζουν γύρω από μας, οι άνθρωποι και οι πράξεις τους επιδρούν στην δική μας ζωή, οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο κάνει έμας να νιώθουμε συγκεκριμένα πράγματα. Τα δικά μας μάτια βλέπουν την αλήθεια κι άλλες φορές την αγνοούν. Και ένω όλη μας την ζωή έχουμε μάθει να κοιτάμε τον κόσμο από την δική μας οπτική και να κρίνουμε αναλόγως, έρχεται κάποιος και μας λέει όχι: τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα νόμιζες. Ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από σενα και μου φαίνεται πως δεν θα σε χρειαστούμε. 

Αυτό λοιπόν ονομάζεται απόρριψη. 

Όταν ήμουν μικρός νόμιζα πως όλος ο κόσμος είχε φτιαχτεί για μένα. Όταν έκλεινα τα μάτια μου, όλα σταματούσαν να λειτουργούν και όταν τα άνοιγα ξανά, η λειτουργία τους συνεχιζόταν. Οι άνθρωποι που συναντούσα στον δρόμο, περνούσαν από μπροστά μου για να τους δω, κι έπειτα αφού τους έβλεπα και εξαφανίζονταν από το ορατό μου πεδίο, σταματούσαν σαν ρομπότ σε μια γωνιά: άψυχοι, νεκροί, ακίνητοι. Και μόλις τους κοιτούσα ξανά, περπατούσαν, γελούσαν, μιλούσαν, σαν να μην είχαν σταματήσει ποτέ. Εννοείται πως δεν πίστευα ακράδαντα σε μια τέτοια θεωρία αλλά αναρωτιόμουν "πως θα ήταν άραγε αν όντως μου συνέβαινε αυτό". 

Και μην μου πεις ψέματα, κι εσύ το είχες σκεφτεί κάποια στιγμή της ζωής σου. (μάλλον). 

Φαντάσου λοιπόν τί σενάρια πλάθει ο εγκέφαλός μας μερικές φορές. Και σε έναν κόσμο τόσο υποκειμενικό και εγωκεντρικό, εμείς πρέπει να δεχτούμε την απόρριψη. Βρε, δεν μας τα λες καλά. Φάσκεις και αντιφάσκεις, κύριε σύμπαν. 

Πως γίνεται να μεγαλώνουμε μια ολόκληρη ζωή βλέποντας τα πράγματα μόνο από την δική μας πλευρά και όμως το αν μας δεχτεί ή αποδεχτεί κάποιος να παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στον ψυχισμό μας; Είναι δυνατόν η πιο εγωκεντρική ιδέα στον κόσμο "εαυτόν" να είναι αλληλένδετη με την πιο αφηρημένη και ξένη προς εμάς ιδέα "οι άλλοι";  

Κι όμως είναι. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω κάτι περί αυτού. Όλοι γνωρίζουμε πώς λειτουργεί ο κόσμος και πως κάθετί που περνάει από την ζωή μας, έχει να κάνει με τους άλλους άνθρωπους. 

Ας δεχτούμε λοιπόν το γεγονός ότι μεγαλώσαμε με συγκεκριμένα ερεθίσματα, με συγκεκριμένους ανθρώπους γύρω μας και φτάνουμε σε ένα σημείο που θέλουμε και κάτι άλλο, γιατί αυτό που έχουμε αυτήν την στιγμή δεν μας φτάνει. 

Κι εκεί που κοιτάζουμε κατάματα αυτό που θέλουμε και του ζητάμε να γίνουμε μέρος του, αυτό μας λέει ΌΧΙ. Γιατί δεν πληροίς τα κατάλληλα κριτήρια. Ποια κριτήρια; Αυτά που έχει θέσει αυτό. Υποκειμενίκα. Όπως εσύ βλέπεις τον κόσμο από την δική σου οπτική, έτσι και οι υπόλοιποι κάνουν το ίδιο πράγμα ακριβώς. 

Κι εκεί καταλαβαίνεις πως οτιδήποτε νόμιζες μέχρι τώρα, δεν ισχύει απόλυτα γιατί υπάρχουν 7 ακόμη δισεκατομμύρια άνθρωποι εκεί έξω που έχουν διαμορφώσει την δική τους άποψη για τα πράγματα. Κι ενώ εσύ νομίζες πως είσαι τέλειος για την δουλειά, ο παραλίγο εργοδότης σου έχει διαφορετική γνώμη. Γιατί έχει δουλέψει με άλλους, καλύτερους, πιο γρήγορους κι αποδοτικούς. Και για εκείνον, δεν αρκείς. 

Αυτό ισχύει και στα ερωτικά. Εκεί που νόμιζες πως ήσουν αυτό ακριβώς που χρειάζεται κάποιος, καταλαβαίνεις πως μάλλον δεν είσαι εσύ αυτός που θα γεμίσει την θέση του συντρόφου του. Γιατί έχει δουλέψει με άλλους, καλύτερους, πιο γρήγορους κι αποδοτικούς. Και για εκείνον, δεν αρκείς. 

Και λοιπόν; ΤΙ ΕΙΧΑΜΕ, ΤΙ ΧΑΣΑΜΕ. 

Φτάνεις στο σημείο που συνειδητοποιείς ότι έχεις ζήσει χωρίς αυτήν την δουλειά, κι ότι έχεις επιβιώσει μια χαρά χωρίς αυτόν για τον οποίο κλαις που δεν σε θέλει. Και πως όλα αυτά τα χρόνια ο μόνος που μπορούσε να σε βγάλει από την δυστυχία σου ήσουν εσύ. Ούτε ακόμη μια δουλειά, ούτε ένας ακόμη εραστής. Γιατί πριν μάθεις για αυτήν την δουλειά και δεις ότι έχουν ανοίξει νέες θέσεις, και πριν γνωρίσεις τον τύπο ή την τύπισσα που δεν έχεις σταματήσει να σκέφτεσαι μέρα και νύχτα τους τελευταίους μήνες, ζούσες κανονικότατα. 

Μα όταν λέω κανονικότατα, το εννοώ. 

Είναι οκ λοιπόν να απογοητευόμαστε, να πέφτουμε στα πατώματα, να στεναχωριόμαστε αν και μόνο αν σηκωνόμαστε και πάλι. Και όπως λέμε και στο χωριό μου pick yourself up γιατί όταν έχεις πιάσει πάτο, η μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω. 

Και τι είναι η απόρριψη; Έχεις προσδοκίες για κάτι, έρχεται ο άλλος, σου λέει όχι και σου τις παίρνει και ο κόσμος συνεχίζεται κανονικά. Σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα. Άρα όσο σημασία της δίνεις, τόσο περισσότερα κομμάτια του εγώ σου θα κατασπαράξει μέχρι που θα σε αφήσει σαν χλωρό κλαρί, περιμένοντας να παρασυρθεί από τον άνεμο. Για αυτό λοιπόν, μην σκοτίζεσαι και πολύ γιατί δεν θα σου βγει σε καλό. 

Και θα ήθελα σε αυτό το σημείο να σας επαναλάβω αυτήν την σπουδαία φράση που θα έπρεπε να κάναμε όλοι τατουάζ: τί είχαμε, τί χάσαμε. Άπαξ και το καταλάβεις αυτό, πάει και τελείωσε. 

Πάμε γι'άλλα!!!